Ναταλί

46. Ανδρέας

(Βάλτε το τραγούδι να παίζει. Σας αγαπώ, να έχετε μια πανεύμορφη Κυριακή. Εύχομαι να βοηθήσω σε αυτό!)

Περπατούσα στις μύτες και ανέβαινα προσεχτικά τα σκαλιά μη τυχόν και με ακούσουν ότι μπήκα στο σπίτι. Ειλικρινά δεν ήταν ώρα για κήρυγμα. Μπήκα στο δωμάτιό μου και έκλεισα αργά και σταθερά πίσω μου τη πόρτα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να περπατάω κατά μήκος του δωματίου πέρα δώθε. Οι σκέψεις με κατέκλυζαν, συναισθήματα με πλημμύριζαν και το μυαλό μου παγιδεύονταν ολοένα και περισσότερο σε έναν φαύλο κύκλο. Πώς θα έλεγα στον Ανδρέα που είχα να τον δω μέρες ότι θέλω να χωρίσουμε; Η απάντηση φαντάζει απλή μα δεν είναι διόλου όταν πρέπει να την πάρεις και να αντικρύσεις όλα αυτά τα συναισθήματα στα μάτια ενός ανθρώπου.
Άνοιξα το κινητό μου και κάλεσα τον Ανδρέα.
"Έλα ρε μωρό μου, πού είσαι;"τον άκουσα να λέει εύχαρος από μέσα.
Αναστέναξα προσέχοντας ταυτόχρονα να μην ακουστώ στο τηλέφωνο. Δίστασα για μια στιγμή μα η σκέψη του Άνταμ με γέμισε θάρρος και μίλησα:
" Απλά θέλω να βρεθούμε και να μιλήσουμε. Μπορείς σε καμιά ώρα; " του πέταξα βιαστικά κοιτώντας ταυτόχρονα την πόρτα μην ακούσει τη φωνή μου η μητέρα μου και μπουκάρει.
"Ναι, είναι εντάξει. Να περάσω;"
"Όχι. Θα..θα-" τραύλισα ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ τις κατάλληλες λέξεις "θα βρεθούμε στην πλατεία. Τι λες;" ολοκλήρωσα.
"Οκ" είπε αναστενάζοντας από μέσα και φαντάστηκα ότι αντιλήφθηκε την αρνητική μου ενέργεια, ίσως και το λόγο της κλήσης μου.
Τερμάτισα την κλήση.
Πήγα αργά προς την ντουλάπα και έβγαλα ένα τζιν και μια απλή μπλούζα που βρήκα μπροστά μου. Δεν με ενδιέφερε να είμαι όμορφη για εκείνον, ήθελα απλά να του το πω για να ανακουφιστώ.
Ντύθηκα απλά όσο σκεφτόμουν τα ακριβή μου λόγια και καταχωνίασα το λευκό μου πουκάμισο που μύριζε αλμύρα.
Μόλις ντύθηκα πληκτρολόγησα στο διαδίκτυο: "Πως να χωρίσω το αγόρι μου".
Υπήρχαν διάφορα φόρουμ με απελπισμένες γυναίκες που αναζητούσαν μια λύση στο πως να χωρίσουν το δεσμό τους ενώ οι περισσότερες από αυτές ήταν θύματά τους. Με άλλα λόγια τους φοβόντουσαν.
Μπροστά σε όλα αυτά ο δικός μου χωρισμός έμοιαζε παιχνιδάκι. Καλά όχι και παιχνιδάκι αλλά τέλος πάντων κάτι εύκολο.
Κοίταξα το είδωλο μου και προσπάθησα να χαμογελάσω. Έμοιαζε ψεύτικο και προσποιητό. Πίεσα τον εαυτό μου. Τίποτα. Σκέφτηκα τον Άνταμ και το χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου. Απλό.
" Θέλω να χωρίσουμε " είπα κοιτώντας τον εαυτό μου στα μάτια.
Πολύ απότομο, σχολίασα εσώψυχα.
"Νομίζω πως πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε μαζί" συνέχισα το μονόλογο του παραλόγου.
Πήρα τα κλειδιά μου με αργές και αθόρυβες κινησεις, το κινητό μου και πήγα να ανοίξω την πόρτα όταν στον διάδρομο είδα την μαμά να περνάει, να σταματάει, να με κοιτάει και να υψώνει το ένα φρύδι.
Έκανα ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω.
"Καλώς την" είπε ειρωνικά.
"Καλώς σας βρήκα" συνέχισα με ευδιάθετο τόνο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου ενώ εγώ και η μαμά κατεβαίναμε τις σκάλες.
"Λοιπόν, αν και άργησες να γυρίσεις και μας ανησύχησες, πως πέρασες;" ρώτησε μόλις μπήκε στην κουζίνα και άρχισε να πλένει τα στοιβαγμένα πιάτα.
"Πολύ ωραία!" σχολίασα ενθουσιασμένη αναπολώντας τις ωραίες στιγμές.
"Να έρχεσαι στην ώρα σου σπίτι. Ή να ενημερώνεις! Μην μας αγχώνεις έτσι!" άρχισε το κήρυγμα ενώ έβαζε το πλυμμένο πιάτο στην πιατοθήκη.
"Συγνώμη, μαμά" είπα και της έδωσα ένα απαλό φιλί στο μάγουλο. Μου έλειπε και ας ήταν εκεί.
"Δεν θα το ξανακάνω. Υπόσχομαι" συμπλήρωσα προσέχοντας να πάω με τα νερά της μιας και η ώρα του ραντεβού πλησίαζε.
Έκανα μεταβολή για να φύγω και τότε την άκουσα πίσω μου να λέει:
"Πού πας; Πάλι θα βγεις;"
"Μια βόλτα μόνο. Θα γυρίσω νωρίς πίσω. Αλήθεια" και έφυγα πριν προλάβει να πει κάτι.