Ναταλί

24. Έκπληξη

(Ψηφίστε, βάλτε μουσική και ετοιμάστε τα πληκτρολόγια σας για σχόλια! Καλή ανάγνωση!)

Όσο και να με πλήγωσαν τα λόγια του Πάρη, όσο και να επηρέασαν τον ήδη πληγωμένο μου εγωισμό, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι χαρούμενη που έπειτα από μέρες θα ξαναδώ τον Άνταμ.

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου και στριφογυρίζω μανιασμένα από τη χαρά μου. Σταματάω απότομα και το στομάχι μου αναδεύεται. Μάλλον το παράκανα. Εστιάζω λίγο πιο μακριά. Για την ακρίβεια εστιάζω έξω απο το παραθυρόφυλλο. Στον κήπο. Πόσο όμορφα δείχνουν όλα. Είναι ένα δροσερό αλλά συγχρόνως ηλιόλουστο απόγευμα. Η ματιά μου πέφτει ασυναίσθητα στο ρολόι. 6.30. Ο Άνταμ θα περάσει να με πάρει στις εφτά. Πρέπει να δω τι θα φορέσω.

Καθισμένη ακόμα στην καρέκλα με τα ροδάκια μετακινήθηκα προς την ντουλάπα όπου και την άνοιξα. Φουστάνια κρέμονταν το ένα δίπλα στο άλλο, έπειτα ακολουθούσαν τα παντελόνια, καλοσιδερωμένα και όμορφα διπλωμένα από τη μαμά και τελευταία τα μπλουζάκια. Αχ, όχι!

Σηκώθηκα όρθια από την καρέκλα και πήγα προς το ντουλάπι. Το άνοιξα και έβγαλα ένα κολάν. Κολάν θα φορέσω, λοιπόν. Διάλεξα μια μακριά μπλούζα ώστε να μην αφήνω περιθώρια για φαντασιώσεις αλλά ούτε να κάνω και αυτό το χατήρι στο αγόρι που θα με συνόδευε.

Τα φόρεσα προσεκτικά και κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέπτη. Τα στενά ρούχα αναδείκνυαν τα αδύνατα πόδια μου ενώ η πιο φαρδιά μπλούζα με έκανε πιο αθλητική. Έπιασα μια ψηλή κοτσίδα τα μαλλιά μου αφού τα χτένισα με προσοχή. Έδειχναν τόσο λεία και υγιή. Στις βλεφαρίδες μου προσέθεσα δυο στρώσεις μάσκαρα και ψεκάστηκα με ακριβό άρωμα.

Όταν ανέβαζα το φερμουάρ στα μποτάκια μου, άκουσα την κόρνα του Άνταμ. Όχι πάλι με την μηχανή, σκέφτηκα από μέσα μου. Δεν θα αντέξω με αυτό το τέρας. Ήδη το στομάχι μου δεν είχε επανέλθει.

Άρπαξα τα κλειδιά και τα έβαλα στην τσέπη του μπουφάν μου. Στη συνέχεια, έριξα και το κινητό στην άλλη τσέπη και φώναξα δυνατά απευθυνόμενη στη μαμά μου:

"Φεύγω! Έχω μια δουλειά." Δεν ξέρω αν με άκουσε αλλά ακόμα και αν με άκουσε δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί έκλεισα βιαστικά την πόρτα πίσω μου.

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ο Άνταμ με το κράνος να καλύπτει όλο του το πρόσωπο εκτός από τα ανοιχτόχρωμα μάτια του, που μέχρι στιγμής ήταν ανέκφραστα. Χαμογέλασα με αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Κατέβηκα ένα-ένα τα σκαλιά με γρήγορο βηματισμό. Και τον πλησίασα.