Ναταλί

7. Βροχή

(Μουσική, ψήφος και σχόλιο!)

"Και τι εννοείτε δηλαδή ότι θα μελετήσω με παιδάκια;" ρωτάω την επόμενη μέρα την υπεύθυνη.

"Εννοώ ότι θα τα διαβάσεις και ύστερα θα τακτοποιήσεις και τα ελάχιστα βιβλία που έμειναν στην βιβλιοθήκη" μου απαντάει αυστηρά.

"Μάλιστα" απαντάω κάπως βαριεστημένα.

"Τα παιδιά θα έρθουν από το κοντινότερο δημοτικό σε λίγο. Να είσαι υπομονετική μαζί τους"

Μέχρι να έρθουν, όμως,  εγώ χαζεύω βιβλία και πηγαινοέρχομαι στους στενούς πνικτικούς διαδρόμους που αριστερά και δεξιά σου βρίσκεται από μια βιβλιοθηκη.

«Ντοστογιέφσκι- έγκλημα και τιμωρία» ωραίο φαίνεται. Είναι πολύ γνωστός ο Ντοστογιέφσκι. Ίσως το νοικιάσω κάποια μέρα.

Τα παιδάκια μπαίνουν στο χώρο με τις σχολικές τους τσάντες και τρέχουν χαρούμενα πέρα δώθε. Δυο απο αυτά φωνάζουν δυνατά "οέο".

Η υπεύθυνη πετάγεται όρθια και φωνάζει να κάνουν ησυχία. Τα μικρούλια μένουν στήλη άλατος. Την ακούν προσεχτικά τι έχει να τους πει, να κάθονται φρόνιμα, να μην σκίζουν και ζωγραφίζουν τα βιβλία και να ακούν όσους τους έχουν αναλάβει. Δηλαδή εμάς. Είναι δηλαδή και άλλα παιδιά που κάνουν τις αγγαρείες που κάνω και εγώ και θα αναλάβουμε από ένα παιδί. Μα ποιο να διαλέξω;

Την προσοχή μου τραβάει ένα μικρό αγοράκι με κάστανα μαλλιά, ζεστά κόκκινα χειλάκια και ξαναμμένα μάγουλα. Είναι κοντούλης και τα καστανά ματάκια του με τις μεγάλες βλεφαρίδες ανοιγοκλείνουν ρυθμικά. Είναι προσηλωμένος στα λόγια της υπεύθυνης και δείχνει να είναι ένα παιδί με σεβασμό στους μεγαλύτερους.

Το κινητό μου χτυπάει.

"Συγνώμη" λέω απολογητικά, αφού όλοι έχουν γυρίσει προς το μέρος μου και με κοιτάνε, και πηγαίνω παρά πέρα.

"Έλα ρε Κάτια" απαντάω στο τηλεφώνημα μου.

"Τι κάνεις; Βαριέμαιι. Είσαι πάλι στη βιβλιοθήκη;" ρωτάει με πραγματική ραθυμία στον τόνο της φωνής της.

"Εσύ βαριέσαι και εγώ τρέχω. Και έχω να διαβάσω κάτι παιδάκια."

Την ακούω να γελάει απο το ακουστικό.

"Σκάσε ρε Κάτια" λέω αυστηρά.

"Συγνώμη, συγνώμη" λέει και προσπαθεί να συμμαζευτεί.  "Απλά μου φάνηκε αστείο. Ξέρεις σήμερα το βράδυ δέχτηκα να βγω με τον Πάρη" λέει ντροπαλά.