Ναταλί

16. Καβγάς

(Μουσική!!!)

Δεν μπορώ να απαντήσω και τα δάκρυά μου πέφτουν βροχή. Κυλάνε κατα μήκος του προσώπου μου ζεστά και αλμυρά και τελικά φτάνουν στα χείλη μου. Άλλα συνεχίζουν την πορεία τους μέχρι το σαγόνι μου από όπου στάζουν στην μπλούζα μου και πνίγονται εκεί ενώ άλλα ποτίζουν τα αναψοκοκκινισμένα μου χείλη, κάνοντας τα να διψούν περισσότερο. Ναι, αυτά τα χείλη που λίγο πριν φιλούσαν τον Ανδρέα.

Με πλησίασε και κάθησε δίπλα μου. Πέρασε τους ώμους μου στην αγκαλιά του και μου ψιθύρισε:
"Εντάξει, μην μου πεις. Όλα είναι εντάξει, ωραία;"
Του έγνεψα καταφατικά.

Με το ανάποδο του χεριού του σκούπισε τα τελευταία δάκρυα μου. Τότε, επιχείρησα να μιλήσω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πάρω μια βαθιά ανάσα σαν αναστεναγμός και να νιώσω πιο έντονα τον κόμπο στον λαιμό μου που με έπνιγε. Δάκρυα άρχισαν ξανά να τρέχουν ενώ εγώ προσπαθούσα να τα πνίξω. Δεν ήθελα να εκτίθομαι άλλο μπροστά του.

"Πάμε μέσα;" μου είπε τελικά "θα σε βλέπουν και οι γείτονες και θα αναρωτιούνται γιατί μια τόσο όμορφη κοπέλα κλαίει".
Μέσα από τα κλάματα έβαλα τα γέλια.

"Κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις" είπε όσο ξεκλείδωνα την πόρτα.

Κρίμα να μην είναι τόσο γλυκός συνέχεια. Αντίθετα είναι τόσο οξύθυμος που σε προκαλεί η συμπεριφορά του.
"Λοιπόν" κατάφερα να ψελίσω με μια φωνή που μόλις έβγαινε απο τα χείλη μου. "Θα με βοηθήσεις χημεία;"
"Μα μόλις πριν λίγο έκλαιγες και έπειτα τα σχολεία κλείνουν αύριο για τα Χριστούγεννα" λέει μπερδεμένος.
"Είναι ευκαιρία τώρα στις διακοπές να καλύψω ορισμένα κενά" είπα όσο βγάζαμε τα παπούτσια μας. "Πήγαινε πάνω και έρχομαι" του φώναξα καθώς κατευθυνόμουν στην τουαλέτα.

"Πήγαινε να καλλωπιστείς" απάντησε ενώ ανέβαινε με βαρύ βηματισμό τις σκάλες.

Έκλεισα την πόρτα του μπάνιου πίσω μου και αμέσως η ματιά μου έπεσε στο είδωλό μου.
Μάτια πρησμένα, μάγουλα ξαναμμένα και χείλη βαμμένα στο κόκκινο χρώμα από το κλάμα. Έριξα κρύο, παγωμένο νερό στο πρόσωπό μου με σκοπό να το αναζωογονήσει. Σκουπήστηκα στη πετσέτα.Έκοψα χαρτί υγείας και φύσηξα τη μύτη μου. Τελευταία κίνηση: πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα απο την τουαλέτα.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και βλέπω έναν Άνταμ καθισμένο στην καρέκλα του γραφείου μου, έχοντας τα χέρια προσκέφαλο, χαλαρός. Έπειτα, η ματιά μου περιφέρεται σε όλο το δωμάτιο. Έχει πετάξει το μπουφάν του και προφανώς είχε ξαπλώσει και στο κρεβάτι γιατί το πάπλωμα έχει ζάρες.