Ναταλί

35. Άγγελοι

(Ψηφίστε  την προσπάθειά μου!)

Τσιμπάω τον εαυτό μου για να ξυπνήσει. Τα μάτια μου τσούζουν. Το φως σιγά σιγά μειώνεται και το πρώτο πράγμα που καταφέρνω να δω είναι το πάτωμα του νοσοκομείου. "Ακόμα εδώ βρίσκομαι" ψελίζω ενώ παρατηρώ πόσο συμμετρικά είναι τοποθετημένα τα πλακάκια. Ακουμπάω το χέρι μου πάνω τους για να αισθανθώ πόσο λεία και απαλά είναι.

"Και θα βρίσκεσαι για πολύ καιρό ακόμα" ακούω μια φωνή από πάνω μου.
Ανασήκωσα απότομα τα μάτια, τρομαγμένη που κάποιος μου απάντησε. Ποιος μπορεί να με ακούσει;
Η φιγούρα, όμως, με τρόμαξε πολύ περισσότερο απ' ό,τι η ίδια η φωνή.
Ήταν μια γυναίκα γύρω στα είκοσι πέντε με ξανθές μπούκλες να πέφτουν ανάκατες στους ώμους της, λείες και απαλές. Ήθελα να τις αγγίξω.
Κοίταξα το λευκό φόρεμα της που ήταν όμοιο με το δικό μου αλλά με περίτεχνες λεπτομέρειες και άσπρες γυαλιστερές χάντρες. Το λευκό δέρμα της την έκανε να φαίνεται χλωμή αλλά τα ανοιχτά μάτια της της έδιναν χρώμα.
Ακτινοβολεί φως. Είναι σαν να πηγάζει το ίδιο το φως από εκείνη. Κοιτάω μανιασμένα γύρω μου. Οι συγγενείς μου παραμένουν όρθιοι και τρομοκρατημένοι όσο το μηχάνημα κουδουνίζει.
Από τις ταινίες που έχω δει ξέρω πως αν αρχίσει να χτυπάει παρατεταμένα ο ασθενής έχει πεθάνει. Σε εμένα χτυπάει χωρίς τέμπο. Ζω ακόμη;
Και αν ζω, τι γυρεύουν τα φτερά στην πλάτη της κοπέλας;
"Τι είσαι;" της αντιγυρίζω ίσως πιο επιθετικά από όσο θα ήθελα να ακουστεί.
Να σημειωθεί ότι συνεχίζω να βρίσκομαι στο πάτωμα και εκείνη από πάνω μου με τα μεγάλα γαλανά της μάτια να με κοιτάει.
"Ω! Έλα τώρα! Ας μην κάνουμε άσχημη αρχή" και πεταρίζει χαριτωμένα τα μάτια της.
Νιώθω χαμένη πιθανόν σε έναν εφιάλτη που δεν ξέρω αν έχει επιστροφή. Ή παίζει και το άλλο σενάριο: Πεθαίνω σε ένα νοσοκομείο, δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ πέρα, έχω χάσει τον Άνταμ και έχω παραισθήσεις ότι μου μιλάει μια άγγελος.
"Όχι δεν έχεις παραισθήσεις. Άγγελος είμαι" είπε το ίδιο χαριτωμένα με πριν. Άρχισα να τρέμω. Μπορεί να μην μπορούσα ούτε να κλάψω, ούτε να αγγίξω αλλά σίγουρα μπορούσα να νιώσω τον πόνο, την θλίψη και το φόβο. Και τώρα τα ένιωθα όλα αυτά.
"Που, που, που το ξέρεις;" τραύλισα.