Ναταλί

29. Παράπονο

(Ψηφίστε!)

Λιβάνιζα το πιάτο μου. Μετά το τηλεφώνημα με τον πατέρα μου δεν μπορούσα να καταπιώ τίποτε. Το ίδιο και η μαμά μου. Εικόνες γύριζαν στο μυαλό μου. Εικόνες με τον πατέρα μου.

"Δεν πεινάω" είπα τελικά και έπεσα προς τα πίσω στην καρέκλα.

"Ας τα μαζέψω" είπε και πήρε τα πιάτα μας. Έπειτα τα έθεσε στο νεροχύτη.

Την παρατηρούσα που συμμάζευε το τραπέζι. Τις αδέξιες κινήσεις της βγαλμένες θαρρείς από δραματική ταινία, το παγωμένο πρόσωπό της που πάσχιζε να καλύψει τον πόνο παίρνοντας πότε πότε μια μετά δυσκολίας χαρούμενη γκριμάτσα και τα πόδια της που έτρεμαν.

Μόλις πήγε να σηκώσει και το επόμενο πιάτο την έπιασα από τον καρπό. Με κοίταξε απότομα. Χαμήλωσα το χέρι μου που ταξίδεψε από τις φλέβες της προς τα κάτω και άγγιξα τα ακροδάκτυλα της. Ήταν παγωμένα.

"Θα μαζέψω εγώ"

Ίσως με ένα ύφος ανακούφισης, ίσως πάλι με μια ντροπή για τον εαυτό της που δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος της, να στηρίξει και εμένα, έφυγε από την κουζίνα. Πήγε μάλλον στο δωμάτιο της.

Έβαλα ένα ένα τα πράγματα από το τραπέζι στα ντουλάπια, πίσω στο χώρο τους. Και αφού καθάρισα το τραπέζι, άρχισα να πλένω τα πιάτα. Τα σαπούνιζα προσεχτικά και τα ξέπλενα κάτω από το παγωμένο νερό.

Το μυαλό μου, όμως, ταξίδευε από το ένα στο άλλο. Αναστέναξα. Όσο οι σκέψεις μου γινόταν πιο έντονες τόσο το τρίψιμο των πιάτων γινόταν πιο απαιτητικό. Στο τέλος πια ήμουν σίγουρη πως τα χέρια μου είχαν πάθει κρυοπάγημα από το κρύο νερό.
Τα σκούπισα άτσαλα στην πετσέτα και αποσύρθηκα στο χώρο μου.

Χρειάστηκα μια βδομάδα να αρχίσω να επανέρχομαι στους ρυθμούς μου. "Εξάλλου δεν τον έβλεπες ποτέ τον πατέρα" υπενθύμιζα  συνέχεια στον εαυτό μου, χρησιμοποιώντας πάντοτε τον όρο "πατέρα".  Όχι "μπαμπά".

Στην αρχή η μαμά δεν ήταν καλά. Φαινόταν ξεκάθαρα. Αργότερα όμως άρχισε να επανέρχεται σταδιακά. Όχι, δεν έγινε όπως πριν αλλά τις τελευταίες μέρες της εβδομάδας έδειχνε τουλάχιστον να το είχε δεχθεί. Έπειτα, ήταν και το άλλο. Όπως μου είχε ήδη πει πρόσφατα απολύθηκε. Αλλά χωρίς την οικονομική στήριξη του πατέρα ήταν υποχρεωμένη να βρει σύντομα μια δουλειά. Επομένως, έπρεπε να στηρίξει και μένα. Αυτό ήταν που μέρα με τη μέρα τη δυνάμωνε και την πείσμωνε.