Ναταλί

11. Εξερεύνηση

(Μουσική, ψήφος!)

"Έλα τώρα. Δεν είναι στοιχειωμένο. Απλά έχει μένει κλειστό για πολλά χρόνια και είναι έτοιμο να καταρρεύσει"

"Και είναι ανάγκη να καταρρεύσει στο κεφάλι μου;" γκρινιάζω μιας και αυτό το σπίτι θυμίζει σπίτια βγαλμένα από ταινίες. Αυτά που έχουν φαντάσματα, αίματα και γίνονται δολοφονίες.

"Προχώρα" με προστάζει και φαίνεται απόλυτος. Μάλλον δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση.

Η καγκελόπορτα είναι κλειδωμένη με μια μεγάλη σκουριασμένη κλειδαριά και μια μια χοντρή αλυσίδα. Ο Άνταμ σκύβει στο ύψος της.

"Έχεις κανένα τσιμπιδάκι στα μαλλιά σου;" ρωτάει χωρίς να πάρει τα μάτια του απο την αιχμή που μπαίνει το κλειδί.
Ακουμπάω τα μαλλιά μου για να δω μήπως είναι ξεχασμένο κανένα.
"Όχι" λέω τελικά.

"Να πάρει!" φωνάζει αγανακτισμένος.

Ένα λεπτό: επίσκεψη εδώ δεν ήρθαμε προφανώς, άνθρωπος να μένει, δεν μένει, πρέπει να μπούμε μόνοι μας στο σπίτι της θείας του αλλά αφού είναι θεία του δεν θα έπρεπε να του είχε δώσει το κλειδί για να περάσει να τα πάρει;
"Ανταμ;" λέω σιγανά.

"Τί είναι;" απαντάει με νεύρο.

"Τι κάνουμε εδώ πέρα; Δεν θα με βάλεις να κλέψω ένα άγνωστο σπίτι ε;"

"Όχι σου είπα"

Ανακούφιση με κατέκλυσε για μια στιγμή. Έπειτα, κάθησα δίπλα στο τοιχαλάκι για το επόμενο δεκάλεπτο και τον περίμενα που προσπαθούσε να ανοίξει την κλειδαριά. Ε ρε πόνος.

"Άνταμ;"

"Τι είναι πάλι;" λέει εμφανώς αγανακτισμένος. Μηδέν υπομονή;

Σκύβω και πιάνω ένα κομμάτι σύρμα που είναι πεσμένο στο χώμα.

"Αυτό λες να κάνει;" και κάνω κίνηση με το χέρι μου να του το δώσω.

"Ναι!" φωνάζει δυνατά με ενθουσιασμό. "Είσαι θησαυρός".

Αυτό το ήξερα δεν χρειαζόμουν την έγκριση του.
"Ναι το ξέρω" απαντάω αλλά φαίνεται απορροφημένος με το άνοιγμα της κλειδαριάς.

"Δεν γίνεται τίποτα" λέει τελικά. "Πηδάμε απο τα κάγκελα;" με ρωτάει και γυρνάει να με κοιτάξει. Εδώ που φτάσαμε αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει.

Ανεβαίνει πρώτος και με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις περνάει απο τη μέσα μεριά. Τώρα η σειρά μου. Ναι μισό. Ξέχασα ένα μικρό, μικρούτσικο προβλήματακι: Φοβάμαι τα ύψη.