Ναταλί

1. Ταξίδι στο χρόνο

(Αν δεν σας εμφανίζεται η ιστορία ξεκινάει από το κεφ. "πρόλογος". Έπειτα συνεχίζει εδώ. Κατεβάστε τη ροδέλα και θα το βρείτε. Καλή ανάγνωση! Μουσική μην ξεχάσετε!!!)

Τί είναι αυτό που διαφοροποιεί εμένα με εσένα; Ναι, ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος και αυτή είναι μια σημαντική μας ομοιότητα, όμως, όλοι ακολουθάμε τη μόδα και άρα ντυνόμαστε ίδια, συμπεριφερόμαστε ίδια, μιλάμε με τις ίδιες φράσεις ακόμη. Αλλά υπάρχει κάτι που μας καθιστά μοναδικούς; Σήμερα μπορώ να απαντήσω: Τα συναισθήματά μας. Αυτά καμία μόδα δεν τα  καθορίζει. Τότε, ωστόσο, δεν μπορούσα να δώσω αυτή την απάντηση. Με βασάνιζαν τέτοια και άλλα τέτοια ερωτήματα. Ήμουν, ομολογώ, μια ψαγμένη έφηβη. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν. Καθίστε παρακαλώ αναπαυτικά στις θέσεις σας. Δέστε τις ζώνες σας και απογειωνόμαστε στον χρόνο.

Ας πάρουμε μια γεύση από τη ζωή μου.

Η ρουτίνα είναι ρουτίνα. Ειδικά στα δεκαεπτά μου το πρόγραμμα έλεγε: σχολείο- σπίτι- σχολείο- σπίτι κ.ο.κ. Οι γονείς μου εργάζονται σε μια εταιρεία και έχουν κάνει πολλά λεφτά. Ποιο το νόημα όμως; Δεν προσέχουν τη μονάκριβή τους. Μέχρι να μου συμβεί αυτό. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Υπομονή φίλοι μου, θα φτάσουμε και εκεί.

Έχω κατέβει στην κουζίνα νωρίς το πρωί - πως συνέβη αυτό μου λέτε;- και ρίχνω το κρύο γάλα κατευθείαν από το μπουκάλι στο μπολ μου. Σερβίρω και τα δημητριακά μου και τρώω αργά αργά το πρωινό μου. Για κάποιο λόγο με κυριεύει μια μελαγχολία. Εκείνη την περίοδο το πάθαινα συχνά αυτό. Μάλλον φταίει ο χωρισμός. Η καλή όρεξη, όμως, δεν χάνεται. Δεν θα με αδυνατίσει εμένα ο Ανδρέας. Πλάκα κάνω, αδύνατη είμαι αλλά έτσι και αλλιώς δεν παίζει κανέναν ρόλο.

"Καλημέρα" ακούω μια φωνή.

"Καλημέρα μπαμπά". Είμαστε πάντα πεσμένοι τα πρωινά σκέφτομαι. Στο μεταξύ εγώ τελειώνω την τελευταία κουταλιά γάλα-δημητριακών. Σκουπίζομαι με μια χαρτοπετσέτα προσεχτικά και κοιτάω αγχωμένη το ρολόι. Ω, έλα τώρα, πότε πήγε οκτώ παρά τέταρτο;

Η μαμά μπαίνει στην κουζίνα με το κινητό της κολλημένο στο αυτί της. Μικρή μάλιστα νόμιζα ότι δεν ξεκολλούσε. Λογικό, όμως, όταν βλέπεις είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο την μαμά να μιλάει στο τηλέφωνο και τον μπαμπά να πληκτρολογεί στον υπολογιστή. Έτσι και εγώ λάτρεψα την τηλεόραση. Και γιατί όχι; Ήταν η φιλενάδα μου. Αλλά μετά μπήκα στην εφηβεία. Έκανα φίλες, βρήκα αγόρι και ξέκοψα από την παλιά μου φίλη.