Ναταλί

23. Όνειρο

(Ξανά σας το βάζω να το ακούσετε. Το αγαπώ. Και η ταινία είναι υπέροχη. Πολλά φιλιά!)

Περπατάω πάνω σε ένα λεπτό ξύλο. Το νιώθω. Μικρά κομματάκια του μπαίνουν μέσα στις πατούσες μου. Και εγώ νιώθω τον πόνο. Δεν βλέπω, όμως. Μόνο νιώθω και η καρδιά μου δεν σταματάει στιγμή να χτυπάει. Γιατί αν χάσω την ισορροπία μου δεν ξέρω τι θα βρω απο κάτω. Κάνω αργά και προσεχτικά βήματα ευχόμενη να βγω απο αυτόν τον εφιάλτη. Ένα, δυο, τρία...μετράω απο μέσα μου για να φύγει το άγχος που με αποσυντονίζει. Εξαιτίας του δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Για παράδειγμα, δες τώρα. Σταμάτησα να μετρώ και με συνεπήραν οι σκέψεις. Κάνω ένα ακόμα βήμα και πέφτω στο κενό. Οι ανάσες μου γίνονται πιο γρήγορες και μόνο τότε πετάγομαι απότομα πάνω. Μέχρι τότε μάλλον κρατούσα την αναπνοή μου. Τρέχω στο μπάνιο με την ελπίδα να ποτίσω την ιδρωμένη επιδερμίδα μου νερό. Τοποθετώ το πρόσωπό μου κάτω απο το νιπτήρα και περιμένω να με ξυπνήσει η δύναμη του νερού που χαστουκίζει το πρόσωπο μου. Σκουπίζομαι και πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς. Κοιμάται γαλήνια κάτω απο τα πουπουλένια παπλώματα της. Αχ και να κοιμόμουν και πάλι. Νυστάζω. Αλλά στην ιδέα ότι θα δω πάλι εφιάλτη ανατριχιάζω.

Υποχωρώ αργά απο το δωμάτιο για να μην προκαλέσω θόρυβο. Φορώντας τα γνωστά πασουμάκια μου κατεβαίνω στον κάτω όροφο αθόρυβα. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και αυτό με παρακινεί να βγω μια βόλτα. Τσεκάρω στα γρήγορα για τυχόν αναπάντητη κλήση. Τίποτα. Έχω να μιλήσω με τον Άνταμ τρεις μέρες. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν πιο σώφρον να τον έπαιρνα εγώ. Από την άλλη, ίσως να μην θέλει να μου μιλήσει. Θα περιμένω, λοιπόν, λίγο ακόμα.
Πηγαίνω προς την κουζίνα και σερβίρω λίγο γάλα σε ένα ποτήρι. Έπειτα, ανεβαίνω τα σκαλιά και πάω στο δωμάτιο μου. Ώρα για τρέξιμο, σκέφτομαι.

Τρέχω εδώ και μισή ώρα και η ανάσα μου έχει κοπεί. Προσπαθώ να κρατάω το μυαλό μου καθαρό,  ξάστερο από έγνοιες. Μα δεν γίνεται. Φοβάμαι. Φοβάμαι για όλους. Μα πιο πολύ για την Κάτια και τον Άνταμ. Πως θα του πω ότι όλα αυτά τα έκανα στην παρόρμηση της στιγμής; Θα τον χάσω. Και πως θα πλησιάσω την Κάτια όταν η ίδια δεν με θέλει κοντά της; Γιατί δεν με θέλει δίπλα της;
Σταματάω απότομα και ακουμπώ τα χέρια μου στα γόνατα, έως ότου τα λαίμαργα πνευμόνια μου ρουφήξουν πολύ αέρα. Οι παλμοί μου είναι ακόμα υψηλοί και η καρδιά μου δεν λέει να σταματήσει. Πολύ καιρό είχα να το κάνω αυτό. Από τότε με την Κάτια, λέει η φωνούλα στο κεφάλι μου και της ζητώ να σταματήσει να προκαλεί τον πόνο.