Ναταλί

39. Αποτυχημένες προσπάθειες

(Βάλτε τη μουσική!)

Είμαι κοινωνική δεν λέω. Αλλά όταν πρέπει να πλησιάσεις κάποιον- που δεν σε ξέρει- και πρέπει να τον κάνεις να σε ερωτευτεί στον βαθμό που είσαι εσύ ερωτευμένη, όταν σου κόβεται η ανάσα όταν είναι δίπλα σου γιατί σου λείπει απεγνωσμένα, τότε η φωνή δεν βγαίνει από το στόμα. Η καρδιά χτυπά ξέφρενα και σε τέτοιο βαθμό που σου μεταδίδει ανησυχία.

Για να φανταστείτε αν έπρεπε να με ζωγραφίσει ένας σκιτσογράφος ως το βασικό πρόσωπο του κόμικς του, θα μου έβαζε καρδιές στα μάτια και στις φούσκες μέσα το μόνο που θα έγραφε θα ήταν: «γκασπ» και «γκλουπ γκλουπ». Να μην ξεχνάμε και τα ροζ μάγουλα, ας σημειωθεί η παράλειψη. Καί ενώ θα τον είχα πλησιάσει- στο τελευταίο κι'ολας καρέ- θα έκανα μεταβολή και θα έφευγα γιατί δεν θα έβγαινε φωνή.

Και για να μην τα γυροφέρνω κάπως έτσι εξελίσσεται η ζωή μου στο σχολείο. Κάθε μεσημέρι βλέπω τον Άνταμ να ανεβαίνει βιαστικός τα σκαλιά με ένα σακίδιο στην πλάτη και να πηγαίνει στη βιβλιοθήκη με τέτοια προσήλωση ώστε να αγνοεί την ύπαρξη των μαθητών στην αυλή. Και καλά να αγνοεί την ύπαρξη όλων των υπολοίπων. Αλλά τη δική μου;
Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι χημεία δεν έχουμε. Τουλάχιστον εξωτερικά που με βλέπει δεν αντιλαμβάνομαι καμία καρδούλα να χτυπά, ούτε και να βγαίνει από τα μάτια. Τότε η δική μου γιατί ταλαιπωρείται;