Ναταλί

34. Σπέσιαλ

(Οπωσδήποτε βάλτε το τραγούδι και δεν θα το μετανιώσετε!)

Κοιτάζω έναν άντρα να βγαίνει πανικόβλητος από το αυτοκίνητό του. Κοιτάει δυο σώματα πεσμένα στον τόσο βρώμικο δρόμο και μια σπασμένη μηχανή. Βγάζει άτσαλα το κινητό του από την τσέπη του και καλεί. Φαίνεται αναστατωμένος και δεν ξέρει τι να κάνει.

Πριν περάσει πολύ ώρα ακούω πίσω μου σειρήνες. Γυρνάω απότομα, κατάτρομαγμένη, βέβαιη για το θάνατο.
Όμως, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Το ασθενοφόρο φρενάρει απότομα μπροστά στα κορμιά που κείτονται. Φορεία κατεβαίνουν.

Πλησιάζω για να δω καλύτερα ποιοι είναι αυτοί. Κοιτάω τα πόδια μου. Το καλσόν που πριν λίγο φορούσα δεν υπάρχει στα πόδια μου. Είμαι ξυπόλητη και όμως δεν νιώθω το κρύο του δρόμου. Ούτε τη βρομιά.

Το φόρεμα μου έχει αντικατασταθεί από ένα λευκό, λινό φόρεμα που πέφτει ανάλαφρα πάνω μου.
Φθάνω πάνω από το σώμα του αγοριού. Είναι ο Άνταμ. Μια κραυγή ξεφεύγει από τα χείλη μου, αλλά κανένας δεν γυρίζει να με κοιτάξει.

Είναι χτυπημένος και φρέσκο αίμα τρέχει από μια πληγή στο κεφάλι του. Το κράνος...
"Συγνώμη!" φωνάζω σε έναν τραυματιοφορέα για να με κοιτάξει. Όμως, κανείς δεν γυρίζει να με δει. Σαν να μην είμαι εδώ.