Ναταλί

38. Μπέρδεμα

(Ακούστε το βίντεο από πάνω! Καλή ανάγνωση ❤)

Πριν καλά καλά το καταλάβω βρισκόμουν και πάλι στο νοσοκομείο. Για την ακρίβεια στο πάτωμα του νοσοκομείου.
"Ω έλα τώρα!" ξεφύσηξα αγανακτισμένη. "Πότε θα γλιτώσω από όλα αυτά;"
Στάθηκα στα πόδια μου και με γρήγορες κινήσεις έστρωσα πάνω στο αδύναμο σώμα μου το λευκό φόρεμα.
Η παρουσία των γονιών μου στο δωμάτιο μόνο τότε έγινε αντιληπτή.
Κάθονταν καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο και με κοιτούσαν σαν να έβλεπαν πτώμα. Η μαμά βρισκόταν δακρυσμένη στην αγκαλιά του πατέρα. Εκείνος την χάιδευε τρυφερά στην πλάτη.
Ξίνησα τα μούτρα μου και βγήκα από το δωμάτιο.
Δεν ήταν ακόμη άξιος της εμπιστοσύνης μου. "Γη καλεί Αγγελική" σφύριξα όσο πείραζα μια μπούκλα μιας συγγενής κάποιας ασθενούς που έπινε τον καφέ της και ρωτούσε την υπεύθυνη νοσοκόμα.
Τελικά έχει πλάκα να μην μπορούν να σε αντιληφθούν.
Λευκό φως έκανε την εμφάνισή του.
Πήρα το χαλαρό μου ύφος και κοίταξα ευθεία τα γαλάζια της.
"Πού ήσουν; Η ώρα είναι-" έκανα μια παύση αναζητώντας απεγνωσμένα ένα ρολόι στον τοίχο πάνω από τη ρεσεψιόν.
Και να το. Σε πλήρη ευθυγράμμιση πάνω από την υπεύθυνη.
"12:04" ολοκλήρωσα όλο ικανοποίηση και έβαλα το χέρι στη μέση μου με προκλητικό τρόπο.
Ένα στραβό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της. Πήγε κάτι να πει αλλά σαν να το μετάνιωσε.
"Έφυγες γρήγορα από τον κόσμο των ανθρώπων" είπε τελικά και σήκωσε ελαφρά το φρύδι.
"Λίγο ακόμα και θα πάθαινα παράνοια" και ανασήκωσα ελαφρά τα χέρια μου.
"Καλό θα ήταν να σε βοηθήσω λίγο" παραδέχτηκε.
"Τί μας λες;" την ειρωνεύτηκα.
Ξεφύσηξε εκνευρισμένη. Παρόλα αυτά συγκράτησε τα νεύρα της.
Την άγγιξα απαλά στον ώμο και της είπα όλο κατανόηση:
"Απλά είμαι εξαιρετικά μπερδεμένη! " Ζω"-" σχημάτισα τα εισαγωγικά με τα χέρια μου "δυο παράλληλες ζωές που καμια δεν είναι όπως την ξέρω. Στη μια οι γονείς μου με κλαίνε σαν να πέθανα και στην άλλη τίποτα δεν μοιάζει αληθινό. Όλα είναι τόσο διαφορετικά..." η φωνή μου έσπασε στο τέλος. Ένας λυγμός πνίγηκε. Μια βαθιά ανάσα έφερε την ανακούφιση.
"Όλα αυτά είναι τι θα γινόταν αν"
"Δηλαδή αν δεν είχαν έρθει τα πράγματα έτσι ε;" είπα περίλυπη.
"Ακριβώς. Έτσι, θα ξαναγνωρίσεις τον Άνταμ. Και τον Ανδρέα"
Έμεινα για λίγο σκεπτική.
"Και αν δεν με θέλει;"
"Τότε δεν θα μπορώ να κάνω κάτι"
Έβαλα προβληματισμένη τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
"Σε ήθελε για αυτό που είσαι, σωστά;" μου είπε καθώς με πήρε στην αγκαλιά της.
Της έγνεψα καταφατικά. Ήξερα βέβαια πως δεν με έβλεπε.
Διαβάζει τη σκέψη μου όμως. Σίγουρα ξέρει ήδη την απάντηση. Η απάντηση είναι απλός περιττή.
"Τότε δεν θα είναι και τόσο δύσκολο". Με έβγαλε από την αγκαλιά της και πρόσθεσε:
" Μήπως ήρθε η ώρα να πας εκεί πίσω;"
Την κούνησα επιδοκιμαστικά το κεφάλι μου και αυτή τη φορά χάθηκα στο σκοτάδι.