Ναταλί

6. Η πρώτη γνωριμία

(Μουσικήήήήήήή! Α! Και πατήστε το αστεράκι! Σας αγαπώ όλους! -Έφη)

Φοράω τα ακουστικά μου και ακούω δυνατή μουσική. Στο κινητό παίζω το αγαπημένο μου παιχνίδι: Candy crush. Προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Σήμερα έχει γιορτή ο Ανδρέας. Δεν είναι πρέπον να του στείλω τα χρόνια πολλά;

Έχω πολύ διάβασμα και δεν έχω όρεξη να ανοίξω τα βιβλία μου να κάνω τίποτα. Δεν θα πειράξει μια φορά να μην διαβάσω για τον Βασιλειάδη. Σωστά;

Παίρνω το αγαπημένο μου μανό, μπορντώ, και βαφώ τα νύχια μου. Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και εμφανίζεται η μαμά:

"Λια, μόλις η εταιρεία μας έστειλε email ότι θα πρέπει να λείψουμε για κάποιες μέρες σε επαγγελματικό ταξίδι με τον πατέρα σου. Σε πειράζει από αύριο για κάποιες μέρες να μένεις μόνη; Ίσως αν το πω και στην γιαγιά σου..." προτείνει μπας και σώσει την κατάσταση και δεν αισθανθώ παραμελημένο.
"Καλά να περάσετε!" της λέω με αδιάφορο ύφος.

"Άρα δεν σε πειράζει; Έτσι; Μπορείς να απευθυνθείς και στη γιαγιά σου για ό,τι χρειαστείς."

"Κανένα πρόβλημα" απαντάω και συνέχιζω να βάφω τα νύχια μου. Μόλις η μαμά φεύγει από το δωμάτιο και κλείνει πίσω της την πόρτα πληκτρολογώ στον τοίχο του Ανδρέα: "Χρόνια πολλά "
Χαζεύω την αρχική μου σελίδα όταν μου έρχεται ένα μήνυμα:
"Ο Μαριάνο τα έφτιαξε με την Ντίνα"
Δεν χρειαζεται να κοιτάξω αποστολέα για να διαπίστωσω ότι είναι η Κάτια.

Πληκτρολογώ:  "Είσαι καλά; Να έρθω απο κει;"

Απάντηση:  "Θέλω να μείνω μόνη μου"

Πρώτη ωρα Βασιλειάδη. Αυτό τα λέει όλα. Η βαρεμάρα προσωποιημένη. Ας ελπίσουμε οτί δεν θα εξετάσει. Τον βλέπω που μας καλημερίζει και εμείς καθόμαστε ήσυχα ήσυχα στα θρανία μας. Η καρδιά μου σφίγγεται από αγωνία. Αυτό μου είναι κάτι πρωτόγνωρο.

"Για να δω ποιοι διαβάσανε για σήμερα. Όσοι κάνατε τις ασκήσεις να σηκώσουνε χέρι" λέει ο καθηγητής. Η μοίρα εμφανώς είναι με το μέρος μου. Σηκώνω το χέρι μου αν και έχω αρχίσει να ιδρώνω. Και τότε παρατηρώ κάτι. Είμαι η μόνη που το σηκώνει.

"Γιατί εσείς παιδιά δεν κάνατε τις ασκήσεις; Μόνο η δεσποινίς Ταξοπούλου τις έκανε;"

Ένας συμμαθητής μου, ο Δημήτρης, ο φίλος του Ανδρέα που λέγαμε, παίρνει το λόγο: "Γράφουμε διαγώνισμα αύριο κύριε"