Ναταλί

48. Επιστροφή στην πραγματικότητα

(Μουσική loves, την ψήφος σας, τα σχολιά σας!)

Βρισκόμουν στο δωμάτιό μου. Οι δυο κόσμοι είχαν αρχίσει να μπλέκονται κάτι που προμήνυε κάποια αλλαγή.

Ήμουν σχεδόν υπνωτισμένη. Ο φόβος είχε δημιουργήσει ρίγη στο κορμί μου και είχα αναγκαστεί να μαζευτώ σε εμβρυακή στάση. 
Έκλαιγα για μέρες. Γιατί δεν έφταναν όλα όσα είχαν προηγηθεί έπρεπε να ζήσω και αυτό. Έπρεπε να τον χάσω ξαφνικά από τη ζωή μου. Ξανά. Για δεύτερη φορά, να ζήσω με αυτό. Με τον τρόμο, την αγωνία και το άγχος. 
Η μοίρα, σκέφτηκα και διπλώθηκα στα δυο, η μοίρα ξαναπαίζει το παιχνίδι της. Η μοίρα που δεν ξέρουμε ούτε το ποιόν της, παίζει μαζί μας, πλάθει ιστορίες και αν είσαι τυχερός ζεις το παραμύθι. Μα εγώ δεν πρόλαβα να το ζήσω. Όχι τουλάχιστον για πολύ.

Όμως, αξίζει να τα πάρουμε από την αρχή μιας και είχα αρχίσει να χάνω τα λογικά μου. Ζούσα μια σχετικά ήρεμη ζωή, απογοητευμένη, ωστόσο, και πληγωμένη από τον πρώην μου που με είχε ξεπεράσει τόσο απλά. Μέχρι που να...γνώρισα τον Άνταμ. Ο δεκαεννιάχρονος φοιτητής ιατρικής ήταν όλα όσα δεν ήταν ο προηγούμενος. Γλυκός, ρομαντικός, τρυφερός μα είχε ένα ελάττωμα: Δεν ήταν το αγόρι μου! Την μέρα των γενεθλίων του μου ζήτησε να γίνω το κορίτσι του. Ανεβήκαμε στη μηχανή του και ετοιμαζόμασταν να πάμε σε ένα μέρος για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά του. Τον έσφιξα δυνατά από αγάπη γιατί δεν τον χόρταινα και δέχτηκα να γίνω το κορίτσι του. Ξάφνου έχασε τον έλεγχο και βρεθήκαμε στην άσφαλτο. Όλα μαύρισαν γύρω μου και η ζωή μου κρεμάστηκε από μια κλωστή.

Κοίταξα γύρω μου και όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Η καρδιά μου δεν χτυπούσε! Φορούσα ένα λευκό φουστανάκι που έφτανε ως τους μηρούς.
"Τι μου συμβαίνει;" φώναξα τρελαμένη από τον φόβο. 
Εκεί κοντά δυο φορεία μάζευαν ένα κορίτσι και ένα αγόρι από την βρώμικη άσφαλτο. Το φόρεμά της μου φάνηκε οικείο. Και τότε την πρόσεξα καλύτερα. Την είδα κάτω από τις ουλές, τις πληγές και τις μελανιές. Ήμουν εγώ και εκείνος ήταν ο Άνταμ. 
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο έπεσα σε κώμα. Το σώμα μου τουλάχιστον. Αλλά το σώμα του Άνταμ δεν ήταν εκεί. "Και αν δεν επέζησε;" φώναξα αλλά κανένας νοσηλευτής δεν γύρισε να με κοιτάξει.