Ναταλί

42. Μπισκότο βατόμουρο

(Μουσική παρακαλώ! Και...πάμε!)

Άνοιξα τα μάτια μου παρότι ένιωθα τα βλέφαρά μου βαριά και σφραγισμένα. Η καρδιά μου σφίχτηκε στη θύμιση του χθεσινού γεγονότος και η σκέψη μου κολλούσε στον Πέτρο να με χαιρετάει.
Μια ιδέα μου καρφώθηκε στο μυαλό και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου: ήξερα τον άνδρα που σκοτώθηκε;
Πέταξα άρον άρον τα σκεπάσματα και πάτησα στο παγωμένο πάτωμα. Ντύθηκα βιαστικά με ό,τι βρήκα μπροστά μου και έβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου.
Θα πήγαινα στο σχολείο και θα έψαχνα στα βιβλία της βιβλιοθήκης για να μάθω τι μου συμβαίνει. Ίσως υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση. Έπειτα, πρέπει να γυρίσω στον κόσμο σαν ψυχή, να ξαναπάω στο νοσοκομείο. Μπορεί να καταφέρω να βρω ποιος στο καλό ήταν αυτός που ο Πέτρος σκότωσε. Άρπαξα την τσάντα μου και έβαλα το σχέδιο μου σε εφαρμογή.

Ανέβαινα με γρήγορο βηματισμό τα σκαλιά της αυλής. Όταν πάτησα το τελευταίο σκαλοπάτι άνοιξα το φερμουάρ της τσάντας για να βγάλω ένα τετράδιο. Σε αυτό θα κρατούσα σημειώσεις για το τι βρήκα και το τι δεν βρήκα στην βιβλιοθήκη, αλλά δεν πρόλαβα.
Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άνταμ που με κοιτούσε χαμογελαστός και είχε βάλει τα χέρια του στις τσέπες της βερμούδας.
"Γεια σου" είπε.
Το μυαλό μου είχε κολλήσει σε ένα σημείο και έπαιζε και ξαναέπαιζε τη σκηνή της αυτοκτονίας. Άλλωστε αυτός εδώ μπροστά μου δεν ήταν ο Άνταμ, σωστά; Έπρεπε να βρω τον Άνταμ στον πραγματικό κόσμο και να πάψω να συμβιβάζομαι με αυτόν εδώ. Αν ήταν δυνατόν.
"Καλημέρα" είπα απλά και δεν χαμογέλασα ούτε στο ελάχιστο.
"εντάξει προφανώς δεν-" πήγε να απολογηθεί κάνοντας ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω.
"Όχι απλά δεν είναι πολύ καλή η μέρα μου. Με ήθελες κάτι;"
"Είσαι καλύτερα; Σε ό,τι αφορά το έγκαυμα δηλαδή. Νιώθω ακόμα τύψεις" μου απευθύνθηκε σοβαρός αυτή τη φορά.
"Α, δηλαδή για αυτό μου μιλάς; Ναι τέλεια είμαι" είπα και ένας ελαφρύς εκνευρισμός τύλιξε την ατμόσφαιρα.
"Με μπερδεύεις" παραδέχτηκε και έκανε μεταβολή να φύγει.
Αλλά δεν τον σταμάτησα. Μάλλον δεν ήταν η κατάλληλη ώρα.