Ναταλί

31. Διήγηση

(Τραγούδι ελπίδας. Βάλτε το να παίζει και συγχρόνως διαβάστε)

Τα μάτια της είναι κλειστά. Το δέρμα της αφυδατωμένο. Μοιάζει άρρωστη. Τα αδύναμα δάχτυλα της αγγίζουν απαλά την κουβέρτα που είναι σκεπασμένη και τα άσπρα νοσοκομειακά ρούχα που φοράει την κάνουν να φαίνεται πιο εξουθενωμένη.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ξεροκαταπίνω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πλησιάζω διστακτικά το κρεβάτι και κάθομαι στη θέση δίπλα.
Αγγίζω το παγωμένο χέρι της και αναμνήσεις με κατακλύζουν.

Το πάρτυ, τα αστεία που κάναμε μεταξύ μας, η πρώτη μέρα στο σχολείο. Όλα. Η Κάτια ήταν παντού στη ζωή μου. Εκτός από το τελευταίο διάστημα. Τους τελευταίους μήνες που χάθηκε.

Άγγιξα ανεπαίσθητα το μάγουλο της. Αυτό έδειξε να την ξυπνάει και τα βλέφαρα της άνοιξαν αργά.
"Γεια" είπα απλά.

"Γεια" είπε και έκανε να χαμογελάσει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά έδειχνε αδύναμη.

"Κάτσε ήσυχα" κούνησα το δάχτυλο μου για να την μαλώσω, όμως δεν τα κατάφερα. Ένα χαμόγελο απλώνονταν στα χείλη μου.

"Θέλω νερό" είπε και μου έδειξε το ποτήρι δίπλα της.

Από το τραπεζάκι πήρα το ποτήρι και το έθεσα κάτω από τα χείλη της.
Κατάπιε δυο τρεις γουλιές και μου έκανε νόημα πως δεν ήθελε άλλο.

"Λοιπόν;" είπα τελικά γιατί η περιέργεια με έτρωγε. Έπειτα, δεν θα μπορούσε να πάει πουθενά.

"Λοιπόν, συγνώμη" απάντησε απολογητικά.

"Ρε Κάτια!" τη μάλωσα "Δεν θέλω τη συγνώμη. Θέλω εξηγήσεις. Νιώθω ότι έχω χάσει τόσα πολλά από τη ζωή σου"

"Ναι, ναι έχεις δίκιο" βγήκε αδύναμη η φωνή της.

"Σε ακούω" συνέχισα αδίστακτα.

"Από πού να αρχίσω;" ρώτησε και κοίταξε μπερδεμένη τα πλεγμένα δάκτυλα της.

"Από την αρχή. Από εκείνο το πάρτυ. Πες τα μου όλα" ανακάθησα στο κάθισμα.

"Σε εκείνο το πάρτυ απλώς χόρεψα με τον Πάρη όπως ήδη ξέρεις. Μετά βγήκαμε, φιληθήκαμε, βγήκαμε μερικά ακόμα ραντεβού και τα φτιάξαμε. Αλλά εγώ ενώ ένιωθα πράγματα για το Πάρη, ήταν όλα απλά τόσο τρυφερά και δεν έμοιαζαν σε τίποτα με το πάθος και την ένταση που μου προξενούσε ο Μαριάνο. Την ίδια περίοδο που τα έφτιαξα με τον Πάρη αδυνάτιζα κιόλας. Και κάπου εκεί γνωριστήκαμε επίσημα με τον Μαριάνο που έδειχνε ενδιαφέρον. Όταν βρέθηκα μόνη μαζί του με φίλησε. Ντρεπόμουν τόσο πολύ και ζήτησα από τον Πάρη να χωρίσουμε παρόλο που δεν ήξερα τα αισθήματα μου. Δεν ήταν σωστό για αυτόν. Ήταν πάντα σωστός απέναντι μου." Έκανε μια παύση.