Ναταλί

21. Η γιαγιά

(Μουσικήήή!!! Ψηφίστε με!)

Το κεφάλι μου ομολογουμένως πονάει πολύ. Τα ζεστά παπλώματα έχουν κάνει το σώμα μου να καίει σε σημείο που νομίζω πως έχω κοκκινίσει. Δεν νομίζω πως μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Αν το κάνω υποπτεύομαι πως όλα θα αρχίσουν να γυρίζουν γύρω-γύρω ξέφρενα. Χωρίς να έχω ανοίξει ακόμα τα μάτια μου αισθάνομαι το δωμάτιο σκοτεινό. Φαντάζομαι το παντζούρι μισάνοιχτο και απέξω τα σύννεφα να σκεπάζουν τον ουρανό. Το δωμάτιο μου θα είναι τόσο σκοτεινό, χωρίς  ιδιαίτερο φως, που θα μοιάζει θλιμμένο. Χαρούμενη πρωτοχρονιά, Ναταλί! Ευχήθηκα απο μέσα μου στον εαυτό μου γεμάτη ειρωνεία.

Ανασήκωσα τον κορμό μου και μόνο όταν το κεφάλι μου άφησε το προσκέφαλο αισθάνθηκα τον αποσυντονισμό. Άνοιξα αργά τα μάτια μου και προσπάθησα να εστιάσω κάπου σε ακτίνα μεγαλύτερη των έξι μέτρων ώστε να μην ζαλίζομαι τόσο. Τότε πέρασε φευγαλέα μια ιδέα από το μυαλό μου: Πόσο ήπια χθες; Αρκετά, ώστε να μην το αντέξω, έδωσα την προφανή απάντηση. Άλλωστε, διαμαρτύρονταν και το στομάχι μου για αυτό. Το νιώθω ανακατεμένο και σφιχτό. Σαν να μην μπορεί τίποτα να κατέβει αλλιώς θα αντιδράσει.

Ξανά εστίασα στην ντουλάπα αυτή τη φορά και το στομάχι μου αναδεύτηκε. Δεν θυμόμουν και πολλά απο χθες. Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως η έκπληξη δεν θα ήταν ευχάριστη.

Οι πατούσες μου ήρθαν σε επαφή με τα κρύο πλακάκια. Σηκώθηκα προσεχτικά μη τυχόν και κάνω κάποια απότομη κίνηση και ζαλιστώ περισσότερο. Ή παραπατήσω. Κατευθύνθηκα προς την καρέκλα του γραφείου μου όπου είχα ακουμπισμένη μια μεταξωτή βαθύ μπλέ ρόμπα και την φόρεσα.

Στις μύτες των ποδιών για να μην κάνω θόρυβο, ίσως να κοιμόντουσαν ακόμη, πλησίασα το παράθυρο και είδα την λεπτή στρώση χιονιού που είχε δημιουργηθεί. Τόσο λεπτή που στο παραμικρό πάτημα πάνω της θα έλιωνε. Κρίμα σκέφτηκα. Και ήθελα να βγω καμία βόλτα.

Δεν βλέπεις τα χάλια σου, μου απάντησε η φωνή μου. Τι ευγενική που είναι μερικές φορές. Στάζει μέλι.

Πλησίασα το κρεβάτι μου και φόρεσα τις παντόφλες μου που ήταν δίπλα θεμενες. Καθώς, έσκυβα ένας οξύς πόνος διαπέρασε το κεφάλι μου και με ανάγκασε να πέσω στο κρεβάτι. Στο μυαλό μου ήρθε ο Άνταμ να τραγουδάει στη σκηνή και  έπειτα το φιλί μας. Ανατρίχιασα. Μα τι στο καλό έκανα; Φίλο χρειαζόμουν, όχι δεσμό. Λέγοντας φίλο το μυαλό μου πήγε στην Κάτια. Θυμήθηκα και το τηλεφώνημα της. Άνοιξα το κινητό μου που ήταν στο κομοδινο. Βρήκα την κλήση. Άρα, καλά έχω αρχίσει και τα θυμάμαι. Τίποτα δεν είναι απλώς ένα όνειρο. Γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε πως το φιλί με τον Άνταμ μόνο σε όνειρο μπορεί να ανήκε.