Περασε μια εβδομάδα και επιτέλους ηρθε η στιγμη να γυρίσουν πισω στο σπίτι τους μακρια απο ολους και ολα, οσο ηταν στο αυτοκινητο επικρατουσε μια καταραμενη σιωπή και ηθελε να την σπασει,ηταν αγχωμενη για την υγεια του ,φαινοταν τοσο αδύναμος και δεν τον ειχε συνηθισει ετσι..τώρα πια ηταν ενας άνθρωπος με ολες τις αδυναμίες μεσα του,ηταν απλα ενα σπασμένο γυαλι και ηταν δύσκολο να ενωσεις τα κομματια του ..
Καποια στιγμή το αυτοκίνητο σταματησε για λιγο σε μια γωνία,εδειχνε τοσο σκεπτικος σαν να τον βασανιζε κατι ,ετσι και εκεινη εβαλε το χερι της επανω στο αξυριστο μάγουλο του κανοντας τον να κλεισει ασυναισθητα τα ματια του..
Αρχισε τον χαιδευει απαλα φτανοντας μέχρι τον λαιμο του
"Δεν επρεπε να το κανεις αυτο μου αρεσε"
"Γιατι μανωλη μου? "
"Δεν θα επρεπε να ρωτάς,θα επρεπε να φοβασαι μόνο "
Εκεινη ενωσε απαλα τα χειλη της στα δικα και χαιδεψε με την απαλη της ανασα το αυτι του πλησιαζοντας το
"Δεν φοβαμαι εχω ολόκληρο τηγανι και θα στο φερω στο κεφαλι "
Εκεινος γελασε με την ψυχη του και συνέχισε την διαδρομή του μεχρι που εφτασαν εξω απο το σπίτι τους
Την κοιταξε με νοημα στα ματια που μαρτυρουσε γαλήνη ειχε ολα του τα όνειρα μπροστά στα μάτια του τι αλλο να ζητουσε???
Εκανε να βγει εξω οταν έβγαλε ενα βογκητο πονου και κρατησε τη πληγη του σφιχτα
"Μανωλη μου εγω θα σε βοηθήσω ελα Στηρίξου επανω μου"
Στηριχτηκε επανω της και περπατησαν μεχρι το σαλόνι και τον αφησε επανω στον απαλο καναπε
"Παω να σου φερω λιγο νερό "
"Τζειν ελα εδω δε θελω νερο "
"Μα.."
"Οχι δε θέλω νερό, εσενα χρειάζομαι τωρα ,ελα κατσε διπλα μου " της ειπε δείχνοντας την κενη θεση διπλα του
Εκατσε διπλα του και του επιασε τα χερια..τον κοιταξε να καταπινει με δυσκολια το σαλιο του και να την κοιταει ικετευτηκα σαν να ηταν έτοιμος να εκραγει απο στεναχωρια
"Μανωλη? Δεν εισαι καλα τι έχεις?"
Την τραβηξε με φορα στην αγκαλια του και εβγαλε μια βαρια ανασα σαν να πονεσε
"Μη μανωλη η πληγη σου"
"Τζειν δε ξερω πως να στο πω αλλα εχω τυψεις ,οσο σκέφτομαι τις πραξεις που έχω κανει,ξεκινησα ως αγγελος και σε προσεχα πριν καν γεννηθεις και οσο και αν επρεπε να εξαφανιζομαι μακρια σου αλλο τοσο ηθελα να βρίσκομαι κοντα σου ,ηξερα απο την αρχη πως σε αγαπησα και εκανα αυτοκαταστροφικα λαθη που ειναι αδυνατον να τα διορθωσω εκανα πολλες αμαρτίες που είναι δυσκολο να συγχωρεθουν επαψα να ειμαι αγγελος σου πια εγινα ενας αλήτης καθε μερα τρελενομουν και περισσοτερο..τις πιο πολλες φορες ξεχνουσα τη ταυτοτητα μου αναρωτιομουν και ο ιδιος τι ήμουν και αγαπησα τοσο πολυ την ανθρωποτητα που εκανα κακο σε πολυ κοσμο εφτασα σε σημειο να ευλογησω μια σφαιρα απο αυτη που σημαδευτικα εγω ο ιδιος, ήμουν σίγουρος οτι θα εφτανα σε αυτό το σημείο,αν με αφησεις θα εχεις δικιο.."
