Ο Ιμανουελ χρησημοποιεισε της δυνάμεις του για να μεταφερθεί στο ορφανοτροφείο . Τα παιδιά μόλις τον είδαν άρχισαν με χαρα να τρέχουν προς εκείνον , εκείνος γελώντας γονάτισε ανοίγοντας τα χέρια του σε μία τεράστια αγκαλιά και περίμενε τα παιδιά να τρέξουν σε εκείνον , εκείνα από την χαρά τους τον έριξαν κάτω . Τα γέλια ολωνων αντιχισαν στο ορφανοτροφείο .
Αφού τα χερετησε , ο ιμάνουελ μπήκε μέσα στο δώματιο των αρρώστων παιδιών , εκεί βοηθούσε περισσότερο. Οπότε τον έβλεπαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες γαληνευαν διότι με κάποιο 'μαγικο' τρόπο ο ιμάνουελ πάντα εδεινε χαρά και ελπίδα στα παιδιά.
Πήρε θέση δίπλα από ένα αγοράκι , βαριά άρρωστο. Το βρήκανε μόνο του παρατημένο σε ένα υγρό σκοτεινό σοκάκι πριν ένα μήνα σχεδόν και ακόμα παλεύει να συνερθει . Ο Ιμανουελ χαμογέλασε στο αγοράκι , ήτανε φίλος του , το αγοράκι μόλις τον ειδε με οση δύναμη είχε έδειξε με το χερακι του το ράφι με τα παιδικά βιβλία ...
" Θέλεις να σου διαβάσω μικρε ? Αμέσως "
Πέρασε το δάχτυλο του απ όλα τα βιβλία όταν το χέρι του σταμάτησε σε ένα κόκκινο " ή κοκκινοσκουφιτσα και ο λύκος "
Κάθισε δίπλα στον μικρό και του διαβαζε , τα μάτια του ήταν ζωηρά καθώς με την γλώσσα του σώματος του και τις κινησεις των χεριών του αναπαριστούσε τα γεγονότα του βιβλίου και με της εκφράσεις του έδειχνε τα συναισθήματα των ηρώων, κιαλλα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω του ακούγοντας τον σαν μαγεμένα... . Στην μέση του βιβλίου όμως έκανε μία παύση και τα αλαξε όλα. Έβαλε κάτω το βιβλίο και έδωσε το δικό του τέλος όπου ο λύκος δεν ήταν κακός απλά παρεξειγημενος , όπου ο λύκος προστάτευε την κοκκινοσκουφιτσα απ οσους ήθελαν να της κάνουν κακό . Σκέφτηκε να είναι αυτός ο λύκος.
Αμέσως μετά την ιστορία τα παιδιά αποκοιμηθηκαν γλυκά , τα σκέπασε και βγήκε έξω στον καθαρό αέρα ... Ακουμπηξε στον τοίχο ανάβοντας ένα τσιγάρο . Κοιτούσε τον ουρανο προσεχτικά , προσπαθώντας ίσως να βρει την θέση του εκεί . " Γιατί με έφτιαξες έτσι πατέρα. Το ξέρεις πως δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι."
Μία μικρή φωνουλα ακούστηκε
" Κύριε , μόνος σας μιλάτε?". Ή φωνή έρχονταν από ένα μικρό ξανθό κορίτσακι
" Βρε κατεργάρα εσύ δεν πρέπει να κοιμάσαι τώρα ?"
" Δεν μπορώ να κοιμηθώ κύριε, δεν έχω κοιμηθεί καλά εδώ και μέρες , δεν το ξέρουν όμως , σας παρακαλώ μην με μαρτυρησετε"
Ο ιμάνουελ διακριτικά έκρυψε το τσιγάρο του και το έσβησε στον τοίχο για να μην το δει ή μικρή και έπειτα γονάτισε στο ύψος της.
" μην φοβάσαι . Έλα εδώ . Πως σε λένε?"
" Μαρια "
" Μαρια , είμαι ο ιμάνουελ , και εσύ πρέπει Ειλικρινά να πας για ύπνο "
Ακουμπηξε το χέρι του στο κεφάλι της και ευθύς το κοριτσάκι αποκοιμήθηκε . Έπεσε απαλα στα χέρια του και εκείνος την κουβάλησε στο δώματιο των παιδιών. Όταν βγήκε από εκεί πέρασε από το μυαλό του αυτή ή αναθεματισμενη σκέψη που τον βασάνιζε τόσο καιρο... Πόσο ήθελε να κάνει την δικιά του οικογένεια... και ένα συναισθήμα σαν κόμπος πέρασε από όλο του το σώμα και ή καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς σκέφτηκε πως θα ήθελε ή τζέιν να ήταν ή μητέρα των παιδιών του . Ήξερε πώς αυτό ήταν ένα απατηλό όνειρο . Δεν θα μπορούσε ποτέ του να έχει κάτι τέτοιο .
