Πως γίνεται να περνάνε τα χρόνια σαν το νερο?? Απο που μπορεί να ξεκινησε ενας άνθρωπος και που μπορει να φτάσει αραγε...??
10 χρόνια μετά ..
Ηταν στην εντατική ετοιμη για τον τοκετο ,σε λιγο θα κρατουσε τον μικρο αγγελο της στα χερια της..
Οσο χανοταν στις σκεψεις κοιταζοντας το φως επανω ο γιατρος περασε μεσα με ένα φάκελο στα χερια του..
"Έτοιμη κυρια τζειν?"
Γυρισε προβληματισμενη χαιδευοντας την κοιλια της για αλλη μια φορα και κοιταξε τον γιατρό μπροστα της με φανερη σύγχυση
"Δε μπορω να τον γεννησω φυσιολογικά οπως και τα υπόλοιπα παιδια μου??"
"Λυπάμαι κυρια τζειν σας ειχα πει πως αυτη η εγκυμοσύνη είναι επικυνδινη και οτι μπορει να σας κανει μεγάλο κακο,μπορει να μείνετε παραλυτη η να χασετε το φως σας μα εσείς προτιμησατε να το κρατήσετε και δεν μπορω να σας εγκυηθω τιποτα , λυπάμαι μα πρέπει να κάνουμε καισαρική "
Η τζειν ξεροκαταπιε και κοιταξε ξανα το φως μπροστά της μα με αποφασιστηκοτητα
"Δε μετανοιωσα για αυτη μου την αποφαση,ηθελα να εχω μια μεγάλη οικογένεια,ας πληρωσω το τίμημα αν χρειαστεί "
Ο γιατρος εκανε νοημα στον αναισθησιολογο ,την πλησιασε χαμογελώντας της απαλα και της εβαλε σιγα σιγα την ενεση αφηνωντας το υγρο να περασει μεσα της..
Εκεινη την στιγμή ανοιξε αποτομα η πορτα και εμφανιστηκε εκεινος,τα ματια της εκλειναν απαλα μα προσπαθουσε να το κρατησει,για μια στιγμή φοβηθηκε πως ισως ειναι η τελευταια στιγμή που θα τον εβλεπε..
"Αν..αν παθω κατι..."
"Θα τα καταφέρουμε ακους?? Θα κανεις οτι θα σου πω τωρα"
Του χαμογελασε απαλα και του χαιδεψε το χερι με τον αντιχειρα της,ηταν ο καθρεφτης του εαυτου της,οτι ελεγε μεσα της για να τον καθησηχασει τα ελεγε εκεινος σε εκεινη...
"Φτιάξε μια εικονα που σε κανει ελευθερη,που σε κανει χαρούμενη ,ειτε στεκεσαι πανω απο μια λιμνη ,ειτε καθεσαι σε ενα παγκακι και κοιτάς την θαλασσα,ειτε βρισκεσαι σε ενα μερος με καθαρο αερα και κλείσε τα ματια και φαντάσου αυτη την ηρεμια να παίρνει τον πονο"
Εκλεισε απαλα τα ματια της προσπαθωντας να φανταστεί οτι της ζητησε....
"Τζειν???ΤΖΕΙΝ ΜΟΥ? ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ??"
