Τα κλαμματα μεσα απο το δωματιο οπου βρισκοταν εκεινη ηχουσαν σαν ένας θρηνος στο μυαλό του.
Εκλαιγε και παρακαλουσε τον Θεο να της αφησει τον αντρα της στην αγκαλια της..
Εβηξε πνιχτα για αλλη μια φορα καθως το υγρο του αιμα στολιζε την παλαμη του,μια δυνατή ζαλαδα τον χτυπησε και ενοιωσε την ανάγκη να πάει να την βρει γιατι φοβοταν
Σηκώθηκε και έκανε μουδιασμενα βήματα προς τη πορτα οταν η μιλια της έκανε το χερι του να σταματήσει στο πομολο
Στο χερι της κρατούσε ενα χρυσό σταυρό καθως ήταν γονατιστη στο πατωμα
"Θεε μου ο ιμανουελ είναι ένα ακόμα παιδι σου όλοι πρέπει να φυγουμε καποια στιγμή μα σε ικετευω Κυριε αφησε τον κοντά μου είμαι αδυναμη Θεε μου δε θα αντέξω αύτο το βάρος κλείνω τα ματια μου και χάνομαι σε εφιαλτες, βλέπω να τον χανω βοηθησε με,θα πεθανω δε θα αντέξω τον πονο πως θα φέρω στη ζωη αυτό το παιδι? Ακόμα και εκεινο ποναει ακομα και εκεινο ζητάει τον μπαμπακα του, πως θα βαλω ασπρο νυφικό σε μια μερα θανατου? Ποτε θα προλάβω να του πω σαγαπω?"
Τα ματια του ανοιξαν διαπλατα καθως επεσε ξαφνιασμενος επανω στη πορτα
Εκείνη ετρεξε εξω εντρομη και τον κοιταξε στη πορτα πεσμενο με ενα τεράστιο χαμόγελο
"Ιμανουελ?? Τι κανεις εδω??"
"Τζειν??εισαι??"
"Θα σου απαντήσω μονο αν μου απαντησεις εσυ σε κατι"
"Πεσμου "
"Θα παλεψεις? Για μενα δε θα τα παρατησεις στιγμή??"
"Ορκίζομαι για σενα ζω"
"Εδω μεσα μου εχω κάτι δικό σου κράτα το ασφαλή μαζί με την ζωη σου μπραιαν "
......................................................................
Αφησε τα μακρια μαλλια της που εφταναν μεχρι τη μεση της και φόρεσε το απλο λυτο νυφικό που διάλεξε,δεν ηθελε κανενα κοσμιμα,κανεναν να την βοηθήσει να φτιαχτει,κανεναν να την συνοδεψει..
Το λευκό της φορεμα δεν αντιπτοσωπευε την φουρτουνα μεσα της ,ηθελε να είναι μαύρο σα τη ψυχή της....
Σταθηκε αδυναμα μπροστά απο τον καθρεφτη και κοιταξε ερευνητικά το πρόσωπο της
"Μπορείς να το κανεις τζειν "
Φόρεσε ενα ψευτικο χαμόγελο γιατι δεν ηθελε να δινει εξηγήσεις σε κανεναν και άνοιξε την πορτα περνοντας μια βαθια ανασα
