Είχε περάσει ενας μηνας και δενονταν ακομα περισσότερο μεταξύ τους κανοντας εναν ομαλό δρομο χωρις σκαμπανευασματα ,ηταν μονο δικια του ήταν μονο δικια του γυναίκα,το ενοιωθε,το ήξερε ..
Περπατουσαν στο δρόμο εχωντας τα χερια τους ενωμενα εκεινη του έκανε νοημα να σταματήσει για λιγο νοιωθοντας μια εντονη ζαλη να την κυριευει
"Τζειν εδω και μια εβδομαδα είσαι ετσι και δε μου λες τον λογο,πεσμου τι εχεις να πάμε σε ένα γιατρο δεν το αντέχω να σε βλέπω σε αυτη τη κατάσταση "
Το χαμόγελο της αστραψε τοσο που ενοιωσε εναν ηλεκτρισμο στο σωμα της κανοντας τον να μαρμαρωσει
"Μηπως...?"
Του έκανε νοημα με το κεφαλι της καταφατικα
"Δεν είμαι σίγουρη αλλα μακαρι"
"Τζειν.." τα ματια του γέμισαν απο απροσμενα δάκρυα και έτρεξε να την αγκαλιασει με φορα..
Κάνοντας το αυτο εσκυψε λιγο περισσότερο ασφαλιζοντας την απο την μεση και σηκωνοντας την κανοντας την γυρους και εκεινος το απολαμβανε αληθινα με τη σκεψη πως η οικογένεια τους σύντομα θα μεγάλωνε..
Τοποθετησε το χερι του απαλα στη κιλια της και εκλεισε με τη παλαμη του το στομα του ενθουσιασμενος
"Είμαι σίγουρος πως εκει βρίσκεται το μωρο μας μπορω σχεδόν να το νοιωσω τζειν "
Κατι ομως ηρθε για να ανατρέψει τα γεγονότα τέσσερις άντρες εμφανίστηκαν απο το πουθενά περικυκλωνοντας τους ,εκείνος την καλυψε με το σώμα του πισω του και έκανε ενα βημα μπροστά
"Τι θελετε?"ειπε σε όλους κοιταζοντας τους με ερευνητικο βλεμμα
"Μας δίνεις την κοπέλα και δε γίνεται φασαρια"
Η τζειν εβγαλε ενα επιφωνυμα φόβου και έκανε ενα βημα πισω,ο μανωλης γυρισε και της εριξε ενα απαλο χαμόγελο σαν να παιρνει κουραγιο και ύστερα το βλεμμα του αντικρισε αυτους τους δειλους αντρες γινοντας πιο σκοτεινό απο ποτε..
"Ποτε δεν αγγίζει κανεις τη γυναίκα μου"
Προχωρησαν οι πρώτοι δυο με φορα προς το μερος του αλλα απέφυγε βάζοντας τρικλοποδια στον ένα και κάνοντας κεφαλοκλειδωμα στον δεύτερο ,ύστερα ηρθε η σειρά και ηρθαν οι αλλοι δύο ο ενας ηταν μπροστά του και χαμογελασε πονηρα πισω μα πριν καλα καλα το καταλάβει το στυλετο περασε μεσα στη σαρκα του πισωπλατα κοβωντας του την ανασα
"Μηηηη μανωλη "
"Μεινε..μεινε πισω τζειν τρεξε τζειν μη πλησιαζεις"
Εκεινη εμεινε να παρακολουθει με κομμενη την ανασα
Με ενα ακαριαιο χτυπημα εβγαλε απο την μεση αυτόν που βρισκοταν μπροστά του ενώ αυτος που βρισκοταν ακομα πισω του συνεχισε να τον μαχαιρωνει μανιακα με το στυλετο που κρατούσε βγάζοντας το απο την πληγη του δημιουργωντας μια νέα κάθε φορα ματωνοντας περισσότερο την καρδια του γιατί φοβοταν μηπως δε τα καταφερει..
"Πήγαινε τζειν..πήγαινε σπίτι "
Τοτε αστραψε η ιδέα μπροστά της ειδε ενα μεγαλο βαρυ μεταλο και με φορα απο τα νεύρα και το θυμο που την κυριευε χτυπησε τον αντρα μπροστά της ριχνοντας τον αναισθητο..
"Μανωλη μου ,μανωλη μου μη..μη μου παθεις τίποτα κρατήσου εντάξει??"
"Προσεχε "
Ενοιωσε κάποιον να τη τραβάει απο τα μαλλια ριχνοντας την μακρια του ενας αντρας σταθηκε απο πανω του πατώντας τον στη πληγη του πανω με το ποδι του κανοντας τον να βγάλει ενα βογκητο πονου
"Μη μου την παρεις" ειπε και σηκωσε ελαφρα το χερι του προς τα εκεινη
"Θα είναι καλα μαζι μου θα το δεις "
