Μεσα στην αίθουσα επικρατουσε παρα πολυ φασαρια,μα εκεινη μονο μιλια που δεν μπορουσε να βγάλει,του κρατούσε σφιχτα το χερι οσο μπορουσε μα τα χερια τους γλυστρουσαν επειδή κρυος ιδρώτας ελουνε το κορμι της...
Ο συν ηταν δεμενος με χειροπέδες καθως την κοιτουσε λυπημενος στα ματια και εκεινη ειχε παγωσει,ειχε μεινει κάγκελο... Ο δικαστης εμφανιστηκε και προσπαθουσε να ηρεμήσει την φασαρια που επικρατουσε
"ΗΣΥΧΊΑ,ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΉΡΙΟ "
"Δεσποινις τζειν αφηγηθειτε οτι εγινε κατά γράμμα παίρνοντας ορκο"
"Ορκίζομαι "
Σε καθε λεξη που ελεγε η ανασα της κοβοταν,ενοιωθε ενοχές που ελεγε την αληθεια και οτι τον παρασερνει πιο βαθιά στο θανατο,απο την αλλη εκεινος δεν ειχε κανεναν να τον υπερασπιστει ,ειχε μεινει μόνος και δεν ηθελε κανεναν αλλον διπλα του,δεν ηθελε να τον νοιαστει κανεις μεσα στο αιωνιο κελι του..
"Η αποφαση βγηκε ,Ο Κ.γκέϊτς καταδικαζετε σε ισόβια καθιρξη για είκοσι χρονια "
Τα ματια της ανοιξαν διαπλατα και η καρδιά της αρχισε να χτυπαει πιο δυνατα χανοντας τον ρυθμό
"Θα μου λειψεις σενιοριτα "
Οι αστυνομικοι τον επιασαν με το ζορι καθως προσπαθουσαν να τον βγάλουν εξω απο την μεγαλη αιθουσα του δικαστηριου, εκεινος γυρισε για αλλη μια φορα κοιταζοντας την ικετευτηκα
"ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΤΖΕΙΝ ΣΑΓΑΠΗΣΑ ΣΥΓΓΝΏΜΗ "
ο μανωλης μη αντεχωντας αλλο εσφιξε τα χερια του σε γροθιες και με φορα κατευθυνθηκε προς το μερος του έτοιμος να τον χτυπησει,η τζειν ετρεξε μουδιασμενη και μπηκε στην μεση σπρωχνοντας τον μανωλη πισω
"Σταμάτα μανωλη σε παρακαλώ παμε να φυγουμε "
Εκλεισε για μια στιγμή τα ματια της ,εκεινος αντικρισε τα στεγνα χειλη της,ηταν τοσο χλωμη
"Τζειν ?"
"Δε νοιώθω καλα δεν αντέχω αλλο"ειπε και στη τελευταία λεξη της εσπασε δεν αντεξε αλλο,αρχισε να τρέχει και να κατεβενει τις πλατιες σκαλες του δικαστηριου γρήγορα καθως ενοιωθε τα γρήγορα του βήματα να την ακολουθούν μεχρι που μια ζαλη και ενα μαυρο κενο την ελουσε,εκεινος πηδηξε αμέσως κατω απο δυο σκαλια και τελευταία στιγμή επιασε την λιποθημη τζειν στα χερια του..
"Πατερα? Πως θα πολεμισω την αρρωστια μου εάν δε σε έχω διπλα μου? Γιατι να τα παρατησεις τωρα? Οι γιατροί ειπαν πως..."
"Γιε μου δε με νοιάζει τι λενε οι γιατροί,το μονο που ξερω και μου είπαν ειναι οτι δε θα σωθεις απο μια αρρωστια αυτη η καταραμενη αρρώστια...οχι γιε μου δε θα σωθεις"
Τα ματια του ανοιξαν διαπλατα καθως ενας εντονος βηχας του επνιξε τα σωθηκα, εσειρε με το ένα του χερι το καροτσι και με το αλλο προσπαθούσε να σταματήσει το αιμα που έβγαινε απο το στομα του σαν το νερό,ο γέροπατερας του τον κοιτουσε με λυπη καθως έβλεπε τον γιο του να βγαίνει απο την πορτα και να αγγίζει με το ματωμενο χερι του τον τοιχο καθως αφηνε σημαδια..
Ο νεροχυτης γέμισε με αιμα και δάκρυα καθως έβλεπε τον εαυτό του να λιώνει σιγα σιγα,ισως τα όνειρα με τους αγγελους που του έλεγαν να τα παρατησει,να αφησει τον πονο πισω και να τους ακολουθησει ...μήπως οντως επρεπε να το κανει??? Φοβοταν τον θανατο,δεν αντεχε πονουσε ευχοταν να υπαρξει μια λύση...
Εκείνος...δυναμικός ,ενας στρατιώτης που σκοτωνε εν ψυχρο οποιον σταθεί στον δρόμο του για την πατριδα ...το καθήκον του βλέπεις .. ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ το κεφάλι του πονουσε αφορητα,αυτές οι σκεψεις τον εκαναν να πεισμωνει μα μετα απο αυτα που ειπε ο πατερας του καλύτερα να κατσει στο κρεβάτι να περιμενει τον θανατο....
Τα ματια της ανοιξαν διαπλατα και σηκωσε αποτομα το κεφάλι της αντικριζοντας το πρόσωπο του τοτε εριξε ξανα το κεφάλι της στην αγκαλια του νοιωθωντας ανακουφιση..
"Τζειν? Τι επαθες? Ειδες κανεναν εφιαλτη??"
Εκεινη δεν μιλησε ,προτίμησε να το κρατήσει για τον εαυτό της αυτη τη φορα δεν ηθελε να τον απασχολήσει με τα δικα της προβλήματα,φαινοταν ειδη χαλια..
"Στεναχωρηθηκα απλα με τον συν μανωλη τον ενοιωθα σαν οικογένεια,σαν αδερφό και δε ξερω πως φτάσαμε εως εδώ"
"Πως ειναι να εχεις οικογένεια? Δεν είχα ποτε τίποτα απο αυτα,είναι σαν να γεννηθηκα απο το πουθενά "
"Και εγω δε ξερω τίποτα,ξέρω απλα πως γεννηθηκα και θα πεθανω μαζι σου "
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
