Usłysz mnie - Dominika L

Rozdział 27

             Zapamiętaj mnie taką...

*Clare*
    Wchodząc do szkoły czułam się słabo i doskonale wiedziałam czemu. Zdawałam sobie sprawę, że już dłużej nie dam rady żyć bez jedzenia ale problem polegał w tym, że ja nie mogłam na nie patrzeć. Nie miałam wsparcia od nikogo przez długi czas choroby. Chodząc do lekarza prosiłam osobę z ulicy czy mogłaby udawać mojego opiekuna, niektórzy się zgadzali a lekarze nie rozpoznawali czy to prawdziwy rodzic czy nie. Na przemian brałam to kobietę to mężczyznę, czasami gdy lekarz mówił, że moja mama czy tato wygląda inaczej wymyślałam coś na poczekaniu typu; mama przemalowała włosy. Ostatnio będąc na konsultacji moich ostatnich wyników lekarz miał minę jakby ogłaszał wyrok śmierci co było prawdą... Idąc korytarzem widok zamazywał mi się przed oczami. Niespodziewanie ujrzałam Matthew, stał przy jednej z szafek szkolnych ale wyglądała ona jakoś dziwnie, nie wiedziałam czemu. Widziałam jak przez mgłę albo coś w tym stylu. Wiedziałam że wszyscy się na mnie patrzą ale nie martwiłam się tym. Szłam tak naprawdę sama nie wiedząc gdzie i po co. Poczułam jak ktoś zatrzymuje mnie łapiąc za łokieć. Unosząc wzrok ku górze ujrzałam jakiegoś chłopaka. Mówił coś ale nie wiedziałam co powiedział. Czując jak wiruje mi w głowie ominęłam chłopaka jak najszybciej na chwiejących się nogach i łapiąc się czegokolwiek co okazało się być parapetem wspięłam się na niego ponieważ nie był on zbyt wysoki i otworzyłam okno opierając głowę o ścianę. Zamykając oczy poczułam się jak na karuzeli; wszystko wirowało, było mi niedobrze. Lekko otwierając oczy ujrzałam Matthew... te oczy poznam wszędzie. Ruszał ustami ale mój mózg w tej chwili nie funkcjonował co chyba zauważył ponieważ nachylił się nade mną. Znowu poczułam ten nieziemski zapach; mięta z bzem. Wdychając go pomyślałam sobie, że będę go pamiętać do końca życia. Czując że zaraz stracę przytomność poprosiłam;
-Pomóż...
Potem była tylko ciemność...