Usłysz mnie - Dominika L

Rozdział 31

               Tajemnica...

*Clare*
     Budząc się zauważyłam, że leżę na łóżku a dobrze pamiętam iż moją poduszką wczorajszego wieczora był Matthew. Właśnie, Matt! Rozglądając się dookoła szukałam go. Nigdzie jednak nie mogłam dostrzec jego sylwetki. Nie było nikogo prócz mnie samej. Zamykając oczy zrozumiałam jak smutno jest tu bez niego jednak najsmutniejsze jest to, że poza nim nikt mnie nie odwiedzał. Czy gdybym umierała cokolwiek by się zmieniło? Chyba nie, ponieważ tak naprawdę byłam na krawędzi życia a śmierci. Gdyby nie czarnowłosy to zapewne by mnie już tu nie było. Gorzki smak rzeczywistości... Nagle poczułam jak ktoś chwyta mnie za dłoń. Nie otwierałam oczu ciesząc się po prostu tym, że ktoś tu jest.
-Kochanie, obudź się. Musimy porozmawiać. - powiedział to tak błagalnym tonem głosu, że nie mogłam udawać iż śpię.
Otwierając oczy ujrzałam jak patrzy się na mnie jakby... urażony?
-Coś się stało? - zapytałam lekko zdezorientowana.
Chłopak milczał chwilę nim spojrzał mi prosto w oczy i zapytał poważnym tonem głosu;
-Okłamałaś mnie, że jesteś niesłysząca?
Poczułam się jakby uderzył mnie w twarz. W moich oczach zaczęły wzbierać łzy. Zamykając oczy by powstrzymać narastającą rozpacz, że jedyna osoba której ufałam ma mnie za oszusta. Oddychając głęboko otworzyłam powoli oczy i odpowiedziałam spokojnie;
-Wyjdź.
Chłopak spojrzał na mnie zszokowany ale największy ból spowodował mi tym co powiedział potem;
-Wiedziałam, że jesteś taka sama jak wszystkie; udająca niewiniątko a jak przychodzi co do czego to nie masz odwagi powiedzieć prawdy prosto w oczy! - krzyknął wychodząc trzaskając drzwiami.
Siedziałam i wpatrywałam się w drzwi za którymi zniknął zielonooki niedowierzając, że ta cała sytuacja miała miejsce. Przecież wczoraj...
Mieliśmy czytać cholerne wiersze! Chciałam mu zrobić niespodziankę, poddałam się ryzyku, że jak ta operacja zawiedzie to potem nie będzie żadnej możliwości naprawienia go kolejną operacją ale on sądził że go okłamałam...
Nie pobiegłam za nim, nie krzyczałam, nie płakałam... Wiedziałam, że w moim wypadku rekawice zostały odwieszone a podnieść ich...za wielki ciężar by zrobić to samotnie...