Last Game

60. K-kiss 😳

"Lucardo! Ik weet niet hoe jij uit de gevangenis bent gekomen, maar ik verzeker je: Ik breng je nu gelijk terug!" Hoor ik een meisje achter me roepen. "Ik heb zo mijn contacten." Lacht Lucardo. Hij lijkt nu een arrogante, koude kwal inplaats van een lieve verloofde... En wat bedoelt hij met iets leuks vanavond?! "Lucardo, wie zijn die mensen?" Vraag ik. Lucardo kijkt me even onderzoekend aan en kijkt achter ons. "Vreemdelingen. Ik heb ze nog nooit eerder gezien." Antwoordt hij snel. Iets aan zijn toon vertrouw ik niet. Ik stop meteen met lopen. "Leg me uit wat hier aan de hand is." Zeg ik boos. Lucardo kijkt me geërgerd aan. "Goed. Wil je weten wat er aan de hand is? Ik probeer mijn verloofde te beschermen, maar na een paar woorden van die leugenaars vertrouwt ze míj niet meer!" Roept hij ongeduldig. "Sorry, ik denk-" Voordat ik mijn zin kan afmaken, gaat Lucardo verder met zijn razernij. "Jij moet niet denken, maar weten en doen!" Ik krimp een klein beetje ineen. Lucardo trekt me naar zijn Ferrari en duwt me naar binnen. "Blijven zitten tot we thuis zijn." Beveelt hij streng. Ik knik zwijgend. Diep vanbinnen sta ik te koken. Wie denkt hij wel niet dat hij is?! Verloofde of niet, niemand praat zo tegen mij! Ik klem mijn kaken opeen en kijken naar de groep jongens en meisjes die staan te vechten. Ze gebruiken hightech wapens die een aura om zich heen hebben. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Lucardo klimt achter zijn stuur en geeft gas. We rijden met een snelheid van weet-ik-veel-hoeveel-km-per-uur langs hen. Één van die meisjes gooit iets naar de Ferrari. Er gebeurt niks. Huh? Lucardo rijdt het verkeer in en na een stoplicht zie ik ze niet meer. Waarom riep ik Blaise? Zo gênant! "Ik hoop maar dat je snel je geheugen terugkrijgt." Zegt Lucardo opeens. "Dan kunnen veel meer hiervan genieten." Voegt hij er zachtjes aan toe. "Je had een cadeautje voor me?" Ik verander snel van onderwerp. "Ja... Had. Ik vertrouw het niet meer." Zegt hij nonchalant. Ik zie hem naar een mobiel wijzen. "Waarom niet?" Vraag ik verbaasd. Lucardo haalt zijn schouders op. Mannen. Na een paar minuten arriveren we bij zijn kasteel. We stappen uit en lopen richting de voordeur. "Laten we naar onze slaapkamer gaan." Grijnst Lucardo. "Oh, oké..." Zeg ik onzeker. De hal en de gangen zien er verlaten uit. Waar zijn alle dienstmeisjes gebleven? Ik word Lucardo's slaapkamer ingetrokken. "Ik ga even douchen, ga jij maar alvast in bed liggen." Zegt Lucardo. Hij loopt richting een glazen deur. Ik loop naar zijn bed en kleed me uit. Ja, doei! Ik ga niet halfnaakt slapen! Ik pak een satijnen badjas en ga in zijn bed liggen. Ik sluit mijn oogleden en wacht tot hij uit de badkamer komt.

In slaag gevallen | 9 uur 's avonds

Ik open mijn ogen en kijk verward om me heen. Lucardo ligt tegen mijn rug aan en zijn rechterarm ligt op mijn heup. Te laag. Voorzichtig maak ik me van hem los. Hij trekt me gelijk steviger tegen zich aan. "Je bent wakker." Mompelt hij in mijn nek. "Ja." Ik maak me weer van hem los. Dit keer draait hij me om. Ik kom onder hem te liggen. "Je huid is zo fluweelzacht." Fluistert hij. Ik probeer me onder hem vandaan te worstelen. "Hé, dit heb je me nog beloofd." Lacht Lucardo. "Nou, ik herinner me er niks meer van." Mompel ik. "Je begint weer je normale karakter terug te krijgen." Grinnikt hij. "Ja, mooi toch?" Ik duw hem van me af. "Je hebt het me beloofd en ik verlang nu naar je." Gromt Lucardo ongeduldig. "Pech, ik niet naar jou." Grijns ik. Lucardo pakt mijn pols vast en trekt me naar zich toe. Ik geef hem een vuistslag tegen zijn slaap. Hij valt bewusteloos op zijn bed. "Wow, echt slap." Zeg ik verbaasd. Ik merk dat ik inderdaad mijn eigen karakter terugkrijg. Ik ren naar de deur. Shit, op slot! Paniekerig ren ik naar het raam. 1e verdieping... Kan wel, maar eerst... Ik pak een soort houten mini standbeeld en sla nog eens keihard tegen Lucardo's hoofd. Extra voorzichtig, zodat hij niet wakker word! Tevreden loop ik naar het raam en open het voorzichtig. "Maar hoe kom ik beneden..." Zeg ik hardop tegen mezelf. Ik kijk naar de gordijnen. Die zullen schuren! Lakens ook... Wat moet ik doen?! "Hulp nodig?" Hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me geschrokken om. De jongen met lichtbruine haar en zilveren ogen staat recht voor me. "Wat doe jij hier?!" Fluister ik verbaasd. "Ophelia heeft een tracker op Lucardo's Ferrari geplaatst." Legt hij kort uit. "Maar hoe kom je hierboven?" Vraag ik. De jongen wijst naar zijn riem. "Er zit een kabel hierbinnen." Antwoordt hij. Hij klimt op het venster en maakt de kabel uit zijn riem aan het venster vast. "Beter geef je mij een lift." Smeek ik. "Ik was van plan je te ontvoeren, maar dit is ook goed." Hij tilt me op het venster. "Sla je armen om mijn nek en je benen om mijn midden. En nooit maar dan ook nooit loslaten, want de gevolgen zijn dan niet mijn probleem." Waarschuwt hij. Ik knik en sla mijn armen om mijn nek. "Spring en sla dan je benen om mijn middel." Legt hij uit. "Val je dan niet naar beneden?" Ik kijk hem vragend aan. Hij knikt. "Dat is ook de bedoeling." Grijnst hij. "Oké, dan..." Ik spring en sluit mijn benen om zijn middel. We vallen als een baksteen naar beneden. Het adrenaline giert door mijn lichaam. De jongen landt perfect op de grond. Ik maak me snel van hem los en ga op het gras zitten. "Dat was leuk." Hijg ik. De jongen lacht zachtjes. "Bedankt, voor het helpen! Ik kan het nu weer alleen." Zeg ik dankbaar. Ik sta op en loop richting de poort. De jongen trekt me naar zich toe en draait me naar zich om. "Niks daarvan! Elke jongen of man die jou zó ziet, zal misbruik van je maken!" Roept hij boos. Hij wijst naar mijn lichaam. "Hoe bedoel je?" Ik kijk naar beneden en merk dat mijn badjas is open gevallen. Blozend maak ik snel mijn badjas dicht en kijk hem weer aan. Zijn ogen lijken mijn huid te verschroeien. "Ik vermoord hem." Gromt hij met ingehouden woede. Hij trekt me tegen zich aan. "Heeft hij je pijn gedaan?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Godzijdank." Hij drukt een kus op mijn lippen.