Last Game

89. Planet

Ik kom snel overeind en ren naar Blaise's bureau. Er ligt een enorme High Tech Battle Bow op zijn bureau. "Hoe komt hij hieraan?!" Fluister ik verbaasd. We zitten toch in een wereld waar geen technologie spullen zijn? Nieuwsgierig pak ik het op. "Laten we eens kijken wat voor schade je kan aanrichten." Grijns ik. Ik pak een pijl en richt het op een houten paal.

Oké, verwoest alsjeblieft niet zijn tent! Ik laat de pijl los. Het raakt de paal in 0.1 seconde. "Oh! Dit is best wel co-" Opeens verschijnt er een scheur in de paal. Oepsie... Er knippert een rood lichtje bij de pijl. Snel springt ik over de bureau heen en schuil me onder de bureau. Sinds wanneer heeft een pijl een bom?! Ik hoor een harde knal. Naast me stort een boekenkast in. ?! Het wordt donker om me heen. "Se- Shit?!" Hoor ik Xavier schreeuwen. Ik probeer de boekenkast weg te duwen. "Shit, waarom ben ik toch zo onhandig." Mompel ik. Buiten hoor ik allemaal mensen schreeuwen. "Shit, waar ben je?" Schreeuwt Revit. "Hier!" Roep ik zo hard als ik kan. "Hij zit onder de bureau!" Roept een onbekende stem. De boekenkast wordt opzijgeschoven. Blaise knielt zich naast me neer. "Gaat het?!" Vraagt hij bezorgd. Ik knik en kruip naar buiten. Revit en Xavier rennen snel naar me toe. "Blaise's tent is ingestort! Wat heb je gedaan?" Roept Revit. Ik zie aan zijn ogen dat hij moet lachen. "Ik zag een pijl en boog op zijn bureau, dus ik testte het uit." Antwoord ik. Xavier geeft zichzelf een facepalm. "Zoiets overkwam mij ook eens." Lacht hij. "Zit dus in de familie." Knipoogt Revit. Ik voel een hand op mijn schouder. "Meekomen." Beveelt een oude man. "Waarom?" Vraag ik verbaasd. "Je hebt zojuist de tent van onze generaal gesloopt." Antwoordt hij met ingehouden woede. "Laat hem los. Ik regel dit wel." Roept Blaise. De oude man knikt en zet een stap achteruit. Blaise pakt mijn pols vast en trekt me richting een andere tent. "Dit is niet te geloven." Mompelt hij. "Sorry..." Zeg ik zachtjes. Blaise zucht even. Ik voel me nu zo erg! Serieus, hoe kun je nou binnen 1 dag alles verknallen?! "Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Gebeurd is gebeurd." Glimlacht hij. "Misschien moet ik toch maar meereizen als gevangene." Mompel ik. Blaise schudt zijn hoofd. "Over mijn lijk." Zegt hij boos. "Maar de meeste meiden en vrouwen zijn weggevoerd! Dus de andere meiden zijn misschien ook weggevoerd!" Roep ik. "En wat als het niet zo is? Dan ben jij ergens waar ik je niet kan bereiken!" Roept hij terug. "Nou, ik kan het beter proberen dan niet proberen! Ik bedoel... wat heeft het hier voor zin? We zitten nu in een soldatenkamp die naar de hoofdstad van Bai Lan State gaat. Maar daar aangekomen moeten we naar hen zoeken zonder dat we bewijs hebben dat ze daar zijn!" Ik pluk de spelden uit mijn haar. "Dus je wilt nu alleen naar hen op zoek?" Blaise trekt me tegen zich aan. Ik knik zwijgend. "Nee, ik laat je niet gaan." Hij tilt mijn kin op. Zijn ogen staan op onweer. "Je kunt me niet tegenhouden! Als ik naar buiten ga, zullen ze me wegvoeren." Zeg ik vastbesloten. "Ik bind je hier dan vast." Sist hij woedend. "Nou, dan ga ik gillen." Dreig ik. We kijken elkaar een moment lang aan. "Doe wat je wilt." Hij duwt me weg en haalt een hand door zijn haar. Ik knik en loop naar buiten. "Holy Shit?!" Hoor ik een paar mannen roepen. Binnen een paar seconden staan er een paar zwaar bewapende mannen voor me. Ik ben maar een meisje?... "U staat onder arrest." Roept een soldaat. Ik knik. Hij boeit mijn handen vast en duwt me naar voren. Revit en Xavier kijken me verward aan. Ik gebaar met mijn hoofd richting de tent. De jongens knikken. De jongen, die mijn hand heeft vastgehouden tijdens het rennen, rent op me af. "Alsjeblieft! Ik smeek je! Zoek voor mijn zusje! Ze heet Haruryuu!" Roept hij. "En ze heeft net als mij bruin haar en blauwe ogen!" Ik knik. De soldaten duwen me in een wagen. Meiden, ik kom eraan. Vastbesloten kijk ik naar buiten. Blaise loopt de tent uit en kijkt mijn kant op. Hij wijst naar zijn zakken. "Wat?" Ik kijk hem verward aan. Hij wijst naar mij en dan weer naar zijn zakken. Oh mijn zakken! Ik kijk snel naar mijn zakken. Een klein apparaatje, om je geheugen terug te krijgen, zit in mijn rechterzak. Maar... wanneer heeft hij het in mijn zakken gestopt?! Oh! Waarschijnlijk toen hij me tegen zich aantrok! Ik kijk weer naar buiten. Blaise kijkt me glimlachend aan. Ik schenk hem mijn we-hebben-het-hier-later-nog-wel-over-blik. Hij knikt en loopt dan naar de andere jongens. De wagen begint te rijden. Ik leun achterover en staar naar de verte.

~

Ik knal met mijn hoofd tegen de ruit. "Drempels?" Kreun ik pijnlijk. Ik kijk naar buiten. Oh god... "Waarom zijn we hier?!" Roep ik naar de chauffeur. Hij zegt niks en geeft nog meer gas. Dit is de technologie wereld van Last Game! Het was toch verdwenen?! Opeens kwam er iets in mijn hoofd. Er waren twee werelden... een technologie wereld en een wereld waar je in het natuur kon leven. Serieus, mevrouw Patterson?! U kon uw eigen game wereld niet eens herkennen? Er vliegt iets over de wagen heen. Een paar meiden met vleugels vliegen de lucht in. Woah?! Na een paar minuten stopt de wagen. De deur gaat open. Een vrouw in marine kleding kijkt me blij aan. "We hebben je eindelijk gevonden!" Roept ze blij. Ik kijk haar verward aan. Opeens duiken Aviana en de andere meiden tevoorschijn. "Seraphina! Je kunt dit niet geloven!" Roept Ophelia grijnzend. "W-wat?" Ik kijk hen niet-begrijpend aan. Aviana sleurt me de wagen uit. "Kijk! Dit is gewoon Last Game!" Begint ze. "Ja, daar kwam ik net achter." Mompel ik. "Oké, even snel alles samengevat. Er bestaan aliens, Last Game blijkt een echte planeet te zijn en alle meiden worden hier verzameld om te trainen." Ratelt Elora. Ik kijk hen geschokt aan. "Oké, wacht... WAT?!" Roep ik. "Ja, zo waren wij eerst ook." Lacht Aviana. "Dus... Last Game is een PLANEET?! Waar dan?!" Vraag ik met grote ogen. "Oh in een andere dimensie in de heelal." Antwoordt Ophelia. "Oké... dat is best wel schokkend nieuws... Maar wat bedoelen jullie met aliens?!" Ik kijk hen afwachtend aan. "Oh een paar reusachtige reptielen." Zegt Aviana nonchalant. "Goed, alles blijkt dus echt te zijn..." Mompel ik. De meiden knikken. "Maar hoe dan?! Ik bedoel de zombies, gadgets etc.!" Roep ik. "De wereld hier is al zo ver met technologie. De zombies waren robots en de bewoners hier maken de gadgets." Legt Valentina uit. De vrouw legt een hand op mijn schouder. "Je hoeft niet heel moeilijk te denken hoor. Last Game is nog precies zoals jij het herinnert, maar nu zijn er gewoon aliens verschenen." Zegt ze geruststellend. Ik knik. "Mevrouw Patterson maakte verbinding met ons en wij hebben haar toegang verleend tot onze planeet. We hielden ons vaak achter de schermen. Je weet dat Last Game is gefilmd toch? Dat hebben wij dus gedaan. Ook hier is het beroemd geworden!" Vertelt ze. "Maar waarom houden jullie het geheim van de mannen?" Vraag ik. "De prinses heeft ons gevraagd alles geheim te houden. Wij zijn straks de ultieme plan om de aliens weg te jagen." Antwoordt de vrouw glimlachend. "Wacht, maar ik heb hier geen vleugels en ik kan niet eens een wapen tevoorschijn toveren." Zeg ik aarzelend. De meiden schieten in de lach. "Wapens tevoorschijn toveren is iets voor de mannen. Wij, vrouwen, gebruiken magie." Grijnst de vrouw. Ik kijk haar verbaasd aan. "Magie bestaat echt?!" Roep ik. Ze knikt. "Maar er is wel... een regel aan vastgebonden." Fluistert ze. De andere meiden kijken me ernstig aan. "Magie gebruiken is iets wat onze planeet aan je zal schenken. In ruil daarvoor zal je hier op deze planeet moeten blijven. Je krachten gebruik je om het planeet te beschermen." Zegt de vrouw dood serieus. Ik voel opeens een steen in mijn maag. "Bedoel je dat als wij magie aannemen dat we hier niet meer weg kunnen?" Vraag ik. De vrouw knikt. "En als we het niet aannemen?" Zeg ik. "Nou, ik vrees dat jullie de bewoners van aarde hier dan niet uit zullen krijgen. Er is een soort van voorspelling geschreven dat er elf meiden zullen zijn die een bovennatuurlijke kracht van onze planeet zullen krijgen en die meiden zullen ons naar onze overwinning helpen." Zegt de vrouw. Waarom klinkt het alsof we maar één keus hebben? Het is gewoon of krachten aannemen en de onze eigen mensen terugsturen of krachten weigeren en onze ondergang hier tegenmoet komen. En in dit geval is krachten aannemen onze enige optie! "Vinden jullie het oké?" Vraag ik aan de meiden. De meiden knikken. "We kunnen hen net zo goed helpen, anders kunnen onze mensen hier niet meer weg." Zegt Ophelia glimlachend. "Inderdaad en als we hier niet uitkomen, dan zijn we nog altijd met z'n elfen! Misschien kunnen we onze familie zelfs hierheen halen." Grijnst Aviana. "Ze loopt echt al te dromen." Zegt Saira. "Dus jullie doen het?" Zegt de vrouw hoopvol. De meiden knikken naar elkaar. "Ja, we doen het." Zeg ik vastbesloten.