Last Game

82. Gave

"Hoe heet je?" Vraag ik aan de jongen. "Daar kom je ooit wel achter." Antwoordt de jongen mysterieus. Ik bestudeer hem vanuit mijn ooghoeken. Hij is lang. Dat is alles wat ik kan zien! We stoppen midden op een verlaten pad, ongeveer twintig meter van het paleis af. "Je aanval op de soldaten van Bai Lan State ging vandaag niet zo goed." Begint hij. "Hoe weet jij dat?" Vraag ik verbaasd. "Komop, ik weet alles." Lacht hij. Hij is gestoord. "Grappig man. Wie ben je trouwens?" Zeg ik. De jongen kijkt richting de bomen. "Je kent me al heel lang." Mompelt hij. "Doe je masker af." Zeg ik. Hij doet langzaam zijn masker af. Zijn ogen, net zo donker als de grijze wolken aan de hemel, staren me aan. "Blaise?!" Roep ik verbaasd. "Nu je weet wie ik ben, moet je met meekomen." Hij pakt mijn pols stevig vast en trekt me richting de bomen. "Wat? Waar gaan we heen?" Ik probeer mijn pols los te rukken, maar hij houdt me stevig past. "Ik moet je uitleveren aan de prinses van Bai Lan State." Zucht hij. "Pardon?!" Ik kijk hem geschokt aan. "Ja, wat? Ik krijg er flink voor betaald." Lacht hij. Oké, wat gebeurt hier?! "Blaise, ben je op je hoofd gevallen?! We hebben pas minder dan 24 uur verkering en je bent me nu al vergeten?" Roep ik boos. Blaise barst in lachen uit. "Wij? Verkering? Sinds wanneer?" Proest hij. "Jij bent echt op je hoofd gevallen." Mompel ik. "Prinses, ik ben de hoogste rank in het leger van Bai Lan State. Nog nooit heb ik naar een meisje verlangt." Legt hij uit. Meisje?! "Jij gaat mij meisje noemen? Hoe oud ben jij dan?" Zeg ik beledigd. "Één jaar ouder dan jou, 17 dus." Antwoordt hij. "We verschillen maar één jaar! Oh en ik ga helemaal nergens met je heen! Je gaat me uitleggen wat hier aan de hand is!" Roep ik. Blaise rukt mijn mondkap eraf. "Je bent zo verwend." Zegt hij geërgerd. Hij tilt me op in bruidsstijl en loopt het bos in. "Laat me gaan! Anders roep ik de soldaten!" Dreig ik. "Oké, doe je best. De soldaten kunnen je toch niet horen." Grijnst Blaise. "HELP!" Gil ik zo hard als ik kan. Blaise laat me geschrokken los. Oh het helpt wel! Ik til mijn jurk op en zet het op rennen. "Oh shit, ik heb hakken aan." Mompel ik. Ik trek snel mijn hakken uit en draai me om naar Blaise. Hij kijkt me verbaasd aan. "Ga weg! Anders gooi ik mijn hakken naar je hoofd!" Roep ik. "Probeer maar." Roept hij terug. Hij staat één meter voor me stil. "Blijf staan. Ik loop terug naar het paleis en jij gaat me niet volgen, begrepen?" Zeg ik. Blaise haalt zijn schouders op. Ik trek mijn hakken weer aan en draai me om. Tot mijn schrik duwt er iemand een witte doekje tegen mijn neus. Slaapgas?! Het wordt zwart om me heen.

~

Ik ruik iets vreemds. Voedsel? "Ze moet onderhand wel wakker worden. Het slaapgas werkt maar één uur." Mompelt iemand. 100% een jongensstem. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Er zitten vier jongens om een kampvuur heen. Zelf lig ik in het vochtige gras een paar meter van het warme kamvuur vandaan. Mijn handen en voeten zijn vastgebonden aan een boom. Een jongen staat op en loopt op me af. Ik sluit snel mijn ogen en doe alsof ik nog slaap. "Hé, wakker worden." Fluistert iemand in mijn oor. Ik geef de jongen een harde kopstoot. Oef, dat deed pijn. De jongen kreunt net als mij van de pijn en pakt me bij mijn schouders vast. "Je bent wel een heel pittige prinses." Sist hij. "Grappig, Blaise. Ik hoop dat je snel alles weer zult herinneren." Mompel ik. "Waar heeft ze het over, Blaise?" Roept een jongen. Ik kijk naar de andere jongens. Jaydan, Ace en Camilio kijken ons verward aan. "Hé, zijn jullie allemaal je geheugen kwijtgeraakt?!" Roep ik geschokt. De jongens barsten in lachen uit. "Dus zij is de godin van oorlog? Echt niet." Lacht Jaydan. De godin van oorlog? Ík? Echt niet! "Waar hebben jullie het over? Ik ben maar een normaal meisje." Zeg ik. "Normale meisjes kunnen geen zwaard in hun handen houden zonder de pijn van duizend messteken te voelen." Zegt Blaise ernstig. "Huh? Maar ik zag vandaag een paar meiden soldaten die een zwaard vasthielden!" Zeg ik verbaasd. "Ik zei 'Normale meisjes'. De meiden met een speciale gave kunnen gewoon een wapen vasthouden." Legt Blaise uit. "Maar ik dacht dat mevrouw Patterson zei dat het 100% onmogelijk was voor de vrouwen of meiden om een zwaard vast te pakken." Fluister ik.

Dit is wat mevrouw Patterson eigenlijk echt zei:
Er verschijnt een fantasie stad. Mannen en jongens hebben prachtige harnassen aan en een zwaard in hun hand, maar wat het meest opvalt zijn de vrouwen en de meiden... Ze zien er angstig uit. Geen één van hen heeft een wapen. Ze hebben allemaal een jurk aan en dat is het. "Wat is dit nou weer?" Roept Aviana verbaasd. "Last Game is niet meer de technologie wereld. Het is veranderd in een middeleeuwse wereld. De vrouwen en meisjes hebben geen wapens. Het lijkt alsof Last Game zichzelf bestuurd. Ik denk dat de vrouwen en meisjes geen wapens hebben, omdat jullie Last Game hebben gered. Dus Last Game heeft ervoor gezorgd dat geen enkel meisje of vrouw een wapen meer kan vastpakken." Legt mevrouw Patterson uit.

Maar wacht! Zei hij nou gave? "Wat bedoel je met gave?" Vraag ik nieuwsgierig. Jaydan, Ace en Camilio zuchten geërgerd. "Waarschijnlijk is ze zelf haar geheugen kwijtgeraakt." Kreunt Ace. Blaise rolt met zijn ogen. "Ik zal je een voorbeeld geven. De prinses van Bai Lan State heeft de gave om vuur te besturen. Haar wapen is daarom een vuurzwaard." Antwoordt Blaise. Oké... dit begint al meer op een game te lijken. "Wat is mijn gave?" Vraag ik. Blaise trekt zijn wenkbrauwen op. "Je hebt de gave om water te besturen." Zegt hij grijnzend. Ha! Ik kan alleen water besturen als ik onder de douche sta! Blaise kijkt me verbaasd aan. "Heb ik het hardop gezegd?" Mompel ik. Hij knikt lachend. Ik bedek mijn gezicht. Zo gênant!