Bu bölümü son zamanlarda çok fazla beğeni atarak beni mutlu eden sevgili okuyucum Zjsjsjsj'ye ithaf ediyorum.(Muhteşem bir ismin var kanka,çok beğendim sjdhshjsks😂)Geçen gün merdivenlerden yuvarlanarak ölüm tehlikesi geçirmiş olmama mı yanayım,
telefonumun kırık camına mı dhskslkdsl😂?
Oysaki biliyordum,biliydim böyle olacağını.
Hatta telefonumu minik bir makyaj çantasına koymuştum.Çünkü ben biliyorum hissediyorum Yani.Merdivenden ayağım takılarak düşerken kafamı korumak İçin ellerimi yanıma koydum hızla.Telefon elimdeydi.Kırıldığını bile fark etmedim.Hatta bir yarım saat Sonra fark etmem daha çok koydu.Merdivenlerden düştüğümde sanırım yanımda 5 ya da 6'lardan bir çocuk vardı.Kötü düşmedim ama korktu çocuk.Hatta ben düştüğüm yere oturup gülmeye başlayınca daha da korktu.Bir iki tane beyin hücrem kalmıştı,onlar da gitti djdjskdls😂.Neyse ben oturup gülüyorum,çocuk korktu gitti.Sınıfa çıktım saat kaç diye bakıyordum ki telefonun camında yatay bir çizik.Belli belirsiz ama ben taktım buna kafayı.Çoğu kişi camının değil de kırılmaz camının kırıldığı söyledi.Sonra telefonumda kırılmaz cam olduğuna şükrettim ama kırılmaz dedikleri şeyin nasıl kırıldığını bayağı düşündüm.Zaten bir tükenmez kalem,
bir kırılmaz cam...
Bu bölümü neden yazdığımı İnan'ın bilmiyorum dhdjskdkd😂.Arada böyle anılarımı da yazmak istiyorum bundan Sonra.
Hoşunuza gitmezse bana bildirmeniz yeterli.
Bir de bana yazmanızı istiyorum.Birşeyler yaşıyorsunuzdur ama anlatacak kimseniz yoktur,sizinle dalga geçeceklerini düşündüğünüz İçin belki en yakınlarınıza bile anlatamıyorsunuzdur.Ama artık ben varım.
Belki aramızda kilometreler,saatler var ama aramızdaki kilometrelerin uzaklıklarına karşın kalplerimiz yakın olabilir.İçinizden ne geliyorsa küçük- büyük,anlatın;ben dinlemeye sonsuza dek hazırım.❣️❣️❣️
