Επικίνδυνες Φιλίες

Κεφαλαιο 9

 Σηκωθηκα προσεκτικα μην ξυπνησω την Μεγκαν ντυθηκα και βγηκα εξω.Περασα από τους καθηγητες που ηταν εξω και βγηκα από την Ακαδημια.Δεν μπορουσε να ηταν αυτος.Αλλα επρεπε να σιγουρευτω.Και δεν ηθελα να είναι αυτος.Αλλα όλα αυτά δεν μπορει να ηταν συμπτωση σωστα?Γιατι όταν με προτωσυναντησε να ηταν μια χαρα και τωρα να με απεφευγε?Και η μυρωδια και τα ματια….Ειχα φτασει στο δασος.Τωρα πως ακριβως θα τον εβρισκα.Αλλα η απαντηση μου ηρθε αμεσως.Θα ακολουθουσα στν μυρωδια του.Πηγα στο σημειο που ημουν με την Μεγκαν όταν μας επιτεθηκε και μολις επιασα την μυρωδια του στον αερα αρχισα να την ακολουθω.Λιγο αργοτερα στεκομουν-λογικα-εξω από το σπιτι του το οποιο ηταν μεσα στο δασος.Καθολου καλο για το συμπερασμα που ειχα βγαλει.Πηρα μια βαθεια ανασα και χτυπησα την πορτα.Η ωρα ηταν περιπου 6 το πρωι και λογικα θα κοιμοταν.Τελικα ανοιξε,Οντως ηταν το σπιτι του Μπραιαν.Οντως ταιριαζε η μυρωδια.Αρα οντως ηταν…
-Αλισον?Ρωτησε εκλπηκτος.Φορουσε  μονο την βερμουδα του και τα σμαραγδενια του ματια ηταν καρφωμενα πανω μου.Δεν σπαταλησα τον χρονο μου.
-Εσυ εισαι ο λυκανθρωπος.Εσυ μας επιτεθηκες σωστα?Παγωσε και γουρλωσε τα ματια του.Και αυτή ηταν η μονη αποδειξη που χρειαζομουν.
-Ναι.Και εσυ εισαι βρικολακας.Ειπε τελικα.
-Γιατι..γιατι δεν μου το ειπες?Ρωτησα.Ενιωθα έναν κομπο στον λαιμο μου.Ξαφνικα όλα ειχαν αρχισει να γινονται τοσο γρηγορα.Εγω που εγινα βρικολακας,η γνωριμια μου με τον Μπριαν και τον Ντανιελ,το γεγονος ότι ο Μπραιαν ηταν λυκανθρωπος.Ολα μεσα σε λιγες μερες.
-Γιατι να στο πω?Ημαστε φυσικοι εχθροι ξερεις.Ειπε ψυχρα.Εγω σταυρωσα τα χερια μου μπροστα από το στηθος μου.
-Δεν είναι απαραιτητο αυτό ξερεις.Ειπα
-Αλισον θυμασε την πρωτη φορα?Εσυ ησουν αυτή που ηθελε να φυγει.Εσυ ησουν αυτή που δεν ηθελε να με γνωρισει.Ανασηκωσε τους ομους.Ειχε δικιο.Οποτε γιατι νιωθα τοσο…πληγωμενη?
-Καλυτερα να φυγεις.Μου ειπε.Ειχε δικιο.Επρεπε.Ηταν ο εχθρος εξαλου.
-Απλα δεν ηθελα να εισαι εσυ.Ειπα τελικα
-Και γιατι αυτό?Δεν ημαστε φιλοι.Δεν με ξερεις καν.
-Ειχες πλακα την πρωτη φορα που σε συναντησα.Τα χειλη του συσπαστηκαν σε ένα μισο χαμογελο.
-Και εσυ.Θα ειχα επιδιωξει να κανουμε παρεα αλλα μετα….αλλαξες.Ειπε
-Ξερεις δεν εφταιγα εγω για αυτό.Δεν ειχα ιδεα για όλα αυτά.Απαντησα.
-Λοιπον δεν εχει σημασια ετσι κι αλλιως…Ειπε
-Και γιατι να μην ημαστε φιλοι?Οκ γιατι το ειχα πεταξει αυτό?Οκ ναι τον ειχα συμπαθησει όταν τον  γνωρισα-όχι ότι θα του το ελεγα-αλλα και παλι..
-Όχι δεν γινεται.Εχθροι Αλισον.Αυτο ημαστε.Ξερεις την αληθεια για μενα όπως και εγω για σενα.Τωρα φυγε.Μου ειπε και πριν προλαβω να διαμαρτηρηθω εκλεισε την πορτα.Δεν εκατα άλλο.Απλως εφυγα και γυρισα στην Ακαδημια.Μπηκα μεσα και πηγα στο γυμναστιριο που ηταν αδειο.Καθησα σε μια γωνια και απλως αφεθηκα στις σκεψεις μου.
  Δεν ξερω γιατι με ειχε ριξει τοσο το θεμα του Μπραιαν.Ειχε δικιο,δεν τον ηξερα.Και όμως ενιωθα πληγωμενη και νευριασμενη και ισως προδωμενη.Και αν επρεπε να τον σκοτωσω?Και αν καποιος από τους αλλου βρικολακες καθηγητες η μαθητες τον σκοτωνε?Η αν ο Μπριαν σκοτωνε την Μεγκαν?Η τον Τομας?Η τον Ντανιελ?Βασικα από ποτε νοιαζομαι για τον Ντανιελ?Αλλα όχι δεν ηθελα να πεθανει.Οχι και ετσι.Και μετα καταλαβα και κατι άλλο.Εγω ηξερα ποιος ηταν ο λυκανθρωπος.Αν το ελεγα στους καθηγητες θα τον εβρισκαν και θα τον σκοτωναν.Ηθελα όμως να πεθανει?Οχι,δεν ηθελα.Αλλα επρεπε απλως να το βουλωσω.Και αυτή την φορα δεν επρεπε να πω τιποτα ουτε καν στην Μεγκαν.
  Μολις ενιωσα λιγο καλυτερα επεστρεψα στο δωματιο.Η Μεγκαν κοιμοταν ακομα ετσι ξαπλως ακαι εγω βιαστηκα ώστε να μην καταλαβει τιποτα.
  Συντομα χτυπησε το ξυπνητιρι.Μιας και ημουν ξυπνια το εκλεισα.
-Πω παλι σχολειο?Μονολογησε  η Μεγκαν
-Δυχτηχως.Απαντησα.Η Μεγκαν αφου χασμουρηθηκε σηκωθηκε και πηγε στο μπανιο.Εγω σηκωθηκα.Δεν ειχα ξεντυθει από πριν οποτε δεν ειχα να ετοιμαστω.
-Παμε για πρωινο πρωτα?Ρωτησε καθως βγηκε και αρχισε να ετοιμαζεται.
-Ναι.Απαντησα.
  Ετσι πηγαμε στο δωματιο με τους τροφους.Δεν υπηρχαν πολλοι μαθητες και ετσι τελιωσαμε γρηγορα.
-Εχω θεωρια την πρωτη ωρα.Με ενημερωσε καθως χτυπησε το κουδουνι της πρωτης ωρας.Για πρωτη φορα μεσα στην μέρα καταφερα να χαμογελασω ελαφρως.
-Αληθεια?Και εγω!Ειπα χαρουμενα
-Αχ τελεια.Ειπε η Μεγκαν γελωντας.Πιαστηκαμε αγκαζε και μπηκαμε στην ταξη και φυσικα κατσαμε μαζι.Ο Ντανιελ καθησε μπροστα μας.Λιγο πριν αρχισει το μαθημα γυρισε και μου χαμογελασε με ένα σαρκαστικο χαμογελο.
-Μην ξεχασεις το αποψινο.Μου ειπε.Στριφογυρισα τα ματια προς τα πανω ως ενδειξη απογνωσης.
-Δυστηχως το θυμαμε.Του ειπα
-Ωραια γιατι εχω σχεδια.Ειπε και γυρισε μπροστα.Η Μεγκαν από διπλα με σκουντηξε με τον αγκωνα της.Την κοιταξα και μου χαμογελασε.Σαν απαντηση εκανα μια γκριματσα του τυπου ‘’θεε μου’΄ και μετα το μαθημα αρχισε.Ευτυχως δεν μιλησαμε για λυκανθρωπους σημερα.
-Εχεις κατι?Με ρωτησε σε καποια φαση η Μεγκαν.
-Μπα απλως νυσταζω.Απαντησα.
  Το υπολοιπο της μερας κυλησε γρηγορα αν και δεν ειχα καταλαβει τιποτα από όλα τα μαθηματα σημερα.Ημουν τελειως αλλου.Σκεφτομουν τον Μπριαν.Η μαλλον τι ειχα μαθει για τον Μπριαν.
  Καθομουν στο δωματιο με την Μεγκαν ξαπλωμενη κοιταζοντας κυριολεκτικα το ταβανι.
-Δεν πρεπει να ετοιμαστεις?Με ρωτησε.Μια ματια στο ρολοι απεδειξε ότι ειχε δικιο.Σηκωθηκα και αρχισα να ψαχνω στην ντουλαπα.
-Φορα φορεμα.Ειπε.Γυρισα και την κοιταξα
-Γιατι?
-Γιατι θα αρεσει στον Ντανιελ.Απαντησε ανασηκονοντας τους ομους.Τελικα αφου εψαξα λιγο ακομη κατεληξα να κανω ότι ειπε.Εβγαλα ένα μαυρο φορεμα που ειχα και το φορεσα.Δεν ηταν του τυπου κλαμπ αλλα ηταν αερινο και με τιραντες.Αφου το φορεσα βαφτηκα και χτενισα τα μαλλια μου.
-Καλα να περασεις.Και δεν θα ανησυχησω αν δεν σε δω το βραδυ.Μου ειπε πριν φυγω κλεινοντας μου το ματι.
-Ναι σιγουρα.Την ειρωνευτηκα και βγηκα εξω.Ειχαμε κανονισει να συναντηθουμε στο δασος.Αποδειχθηκε κομματακι δυσκολο να σκαρφαλωσω από τα καγκελα της Ακαδημιας με το φορεμα αλλα τα καταφερα.Οπως και την προηγουμενη φορα υπηρχαν αρξετα παιδια στο δασος.Οταν βρηκα τον Ντανιελ μιλαγε με καποιους φιλους του.Βρε μηπως να φυγω?Σκεφτηκα.Αλλα τοτε με ειδε.Μου χαμογελασε από μακρια χαιρετησε τους φιλους του και μετα ηρθε σε μενα.
-Κουκλα.Οπως παντα.Μου ειπε.Ο Ντανιελ φορουσε ένα πρασινο μπλουζακι που τονιζε απιστευτα τα σμαραγδενια ματια του και ένα τζιν παντελονι.
-Σ’ευχαριστω…Υποθετω.Ειπα στερεονοντας μια τουφα από τα μαλλια μου πισω απ το αφτι μου.
-Ελα.Παμε να κατσουμε οι δυο μας καπου ησυχα.Ειπε και πριν προλαβω να αντιδρασω επιασε το χερι μου.Πηγαμε λιγο πιο περα από του υπολοιπου μαθητες και καθησαμε κατω από ένα δεντρο.Ευτυχως δεν φυσουσε αλλα φυσικα δεν αισθανομουν και τοσο βολικα να καθομαι διπλα στο Ντανιελ φοροντας φορεμα.Ηλιθια επιλογη.
-Κοιτα τι εχω.Ειπε χαρουμενος και μου εδωσε ένα μπουκαλι βοτκας.Εγω χαμογελασα.Η αληθεια ηταν ότι ειχα αδυναμια στην βοτκα.Την ανοιξε και αφου ηπιε μια γουλια μου προσφερε το μπουκαλι.Το πηρα και ηπια μια γερη γουλια.Ενιωθα τα ματια του παννω μου.Γυρισα και τον ειδα να μου χαμογελαει.
-Τι?Ρωτησα
-Περιμενω να μεθυσεις και να σε αποπλανησω.Απαντησε χαμογελωντας.Κατα έναν παραξενο τροπο μου θυμησε τον Μπριαν όταν προτοειχαμε συναντηθει.
-Δεν προκειται να συμβει.Απαντησα και του εδωσα το μπουκαλι.
-Πως παει με την φωτια?Με ρωτησε
-Καλα.Απαντησα
-Ξερω γιατι εχεις για στοιχειο την φωτια.Ειστε και οι δυο καυτες.Μου ειπε χαμογελωντας και εβαλε το χερι του στο γονατο μου.Του χαμογελασα και αφου επιασα το χερι του το μετακινησα από το γονατο μου.Αυτο τον εκανε να γελασει.
-Δεν λες να πεσεις με τιποτα ετσι?Ρωτησε
-Όχι.Απαντησα και ηπια λιγη ακομα βοτκα.Μετα αφησα διπλα μου το μπουκαλι.
-Δεν θα σταματησω να προσπαθω παντως.Συνεχισε.Τελικα ισως ηταν καλο που βγηκαμε σημερα.Ξεχνιομουν με το θεμα του Μπριαν.
-Να σε ρωτησω…Εμ αν οι καθηγητες μαθαιναν ποιος είναι ο λυκανθρωπος τι θα γινοταν?Ρωτησα διστακτικα.Οταν μιλησε υπηρχε ενας παραξενος τονος στην φωνη του.
-Θα τον εβρισκαν και θα τον σκοτωναν.Γιατι?
-Απλα ρωτησα.Περιεργεια.Απαντησα.
-Τελος παντων.Εχεις αδερφια?Ρωτησε
-Ναι.Μια μεγαλυτερη αδερφη.Την Μακενζι.Απαντησα μελαγχολικα.
-Οου σορρυ δεν ηθελα να-
-Όχι είναι ενταξει.Απλα μου λειπει λιγο.Γυρισα και του χαμογελασα
-Εσυ?Αδερφια?
-Έναν αδερφο στην ηλικια μου.Το βλεμμα του εστιασε στο πουθενα.
-Τι τρεχει?Τον ρωτησα
-Τιποτα.Απλα ειχε χαθει πριν μεταμορφοθω.Το θεμα είναι ότι δεν είναι εδώ.Χαθηκε στα αληθεια.Ειπε και με κοιταξε.
-Οου.Λυπαμαι.Του ειπα μην εχοντας τιποτα άλλο να πω.
-Μπα.Το χω συνηθησει τωρα.Στις αρχες ηταν δυσκολα.Ειπε ανασηκονοντας τους ομους.Οκ ηταν ωρα για αλλαγη θεματος.
-Γιατι χωρισες με την Ελεανορ?Τον ρωτησα.Εκεινος ηπιε μια γουλια και με κοιταξε.
-Βρηκα καποια πιο ενδιαφερουσα να ασχοληθω μεχρι να την ριξω.Ειπε με ένα αλλαζονικο χαμογελο.
-Αυτή η καποια δεν θα πεσει ευκολα.
-Αλλα θα πεσει.Επεμεινε.
-Μπα.Εκανα εγω και σηκωθηκα.Εκανε το ιδιο.
-Οκ.Κοιτα αυτό και μετα πες μου αν θα πεσεις η όχι.Ηρθε μπροστα μου και ετεινε τα χερια του ενωμενα μπροστα.Και εμφανησε φωτια.Οχι όμως κανονικη.Αυτη η φωτια ηταν γαλαζια με πορτοκαλι στο κεντρο.Ειχα μεινει να κοιταω τα χερια του σαν υπνωτισμενη.Οταν την εσβησε τον κοιταξα εκπληκτη.
-Πως στο καλο το εκανες αυτό?Ανασηκωσε τους ομους
-Πες!Του ειπα.Μου κουνησε το δαχτυλο αρνητικα κανοντας ένα τς τς τς .Τον επρωξα πισω.
-Ελα!Παρακαλεσα
-Πεισε με.Ειπε πιανοντας με από την μεση.
-Δεν προκειται να σε φιλησω απλα και μονο για να μου πεις ξερεις.Του ειπα και ασυναισθητα εβαλα τα χερια μου στο στηθος του.
-Δεν χρειαζεται.Θα το κανω εγω.Και λεγοντας το αυτό εσκυψε και με φιλησε.Τα χειλη του πανω στα δικα μου ηταν τοσο απαλα.Και δεν τραβηχτηκα πισω.Γιατι να το κανω εξαλλου?Ενα απλο φιλι ηταν.Τουλαχιστον μου εδινε κατι για να ξεχαστω από τον Μπριαν.Και εξαλλου δεν υπηρχε τιποτα κακο στο να με φιλαει.Οπως ειχε πει η Μεγκαν ηταν κουκλος.Αφεθηκα και τυλιξα τα χερια μου γυρω από τον λαιμο του ενώ εκεινος τα ειχε στην μεση μου.Παλι καλα τα ειχε εκει και τα αφησε εκει καθολη την διαρκεια του φιλιου.Περιπου δηλαδη γιατι μετα από λιγο αρχισε να τα κατεβαζει προς του μηρους μου.Τοτε  ηταν που τραβηχτηκα.
-Ε.Του ειπα.Εκεινος μου χαμογελασε
-Τι?Ρωτησε
-Ειπαμε φιλι μονο.Απαντησα
-Μα εγω δεν εκανα τιποτα.Τον κοιταξα στενευοντας τα ματια μου και βαζοντας τα χερια μου στην μεση μου.
-Μαζεμενα τα χερακια σου την άλλη φορα.Τον προειδοποιησα.
-Δηλαδη θα υπαρξει και δευτερη?Ρωτησε.Προσπαθησα να κανω το καλυτερο υφος του τυπου ισως.
-Ποιος ξερει.Ειπα ανασηκονοντας τους ομους
-Ει Ντανιελ!Ερχεσαι?Φωναξε καποιος από τους φιλους του.
-Δεν θα φυγεις μεχρι να γυρισω ετσι?Ρωτησε
-Θα το σκεφτω.Ειπα.Μου εριξε μια τελευταία ματια και εφυγε.
  Οκ αναθεωηση.Τελικα ο Ντανιελ δεν ηταν τοσο κακος.Ουτε ηταν τοσο κακο να κανω φαση μαζι του σωστα?Και αν οντως ηθελε απλως να με ριξει στο κρεβατι δεν θα τον αφηνα.Ειχα αρκετο αυτό ελεγχο για να το κανω αυτό.Ναι ναι.Μπορουσα να το κανω αυτό.Ανετα.Εντελως όμως.Αυτα σκεφτομουν όταν επεσα πανω σε καποιον που δεν ειδα.
-Σορρυ.Ειπα και σηκωσα το κεφαλι μου να δω σε ποιον ειχα πεσει.Ηταν ο Μπραιαν.Γουρλωσα τα ματια μου   και τραβωντας τον από το χερι τον πηγα πιο περα.
-Τι στο διαολο κανεις εδώ?Ψιθυρησα κοιταζοντας τριγυρω.Ευτυχως ημασταν μονοι.Ο Μπραιαν ειχε ένα χαμογελο λες και το διασκεδαζε.
-Χαλαρωσε.Προσεχω.Μου ειπε.Ξεφυσηξα.
-Νομιζα ότι ειπες….οτι εμεις..ξερεις…ότι εμεις τελος.Του ειπα.Εκεινος με περιεργαστηκε με τα σμαραγδενια ματια του.
-Αναθεωρησα.Του εδωσα μια μπερδεμενη ματια.
-Θελω να ημαστε φιλοι Αλισον.Μου ειπε.Τον κοιταξα ξανα μπερδεμενη
-Μα..μα…ειπες
-Ξερω.Αλλα υπαρχει κατι πανω σου που μου αρεσει ξερεις.Μου ειπε.Οχ φιλε…Δεν πιστευα να εννοουσε αρεσει του τυπου αρεσει?Σωστα?
-Οκ αλλα δεν νομιζω ότι αυτό-εδειξα με τον αντειχειρα μου προς τα πισω-είναι το καλυτερι μερος για να αραξουμε.Του ειπα
-Ναι για αυτό εχεις δικιο.Φερε μου το κινητο σου.Μου ειπε.Το εβγαλα από την τσεπη μου και του το εδωσα.Πληκτρολογησε κατι και μου το εδωσε πισω.
-Ο αριθμος μου.Μου ειπε.Τον αποθηκευσα και εβαλα το κινητο στην τσεπη.
-Το αγορι σου ηταν αυτό?Ρωτησε.Ουπς.
-Εμ…όχι.Απλα ηταν ένα φιλι.Τιποτα επισημο.Ειπα ανσηκονοντας τους ομους.
-Καλως δεν θα ηθελα να κανω παρεα με την κοπελα καποιου αλλου.Αλλα σιγουρα δεν τρεχει κατι?
-Ναι απολυτως τιποτα.Χαμογελασα και μετα καταλαβα τι ειχε πει.Να κανω παρεα με  την κοπελα αλλου?Τι εννοουσε?Και γιατι το ειπε ετσι?Οταν τον κοιταξα μου χαμογελασε.
-Τι?Με ρωτησε.
-Τι..τιποτα.Τραυλισα.
-Λοιπον εγω να πηγαινω.Ειπε και επιασε το χερι μου.
-Τα λεμε.Του ειπα.Μου χαμογελασε και αφου μου αφησε το χερι εφυγε.