Επικίνδυνες Φιλίες

Επιλογος

                                                                       *ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ*

Ενα χρονο μετα και τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να πηγαινουν καλυτερα. Περιπου. Μεναμε ακομα στο ιδιο σπιτι που προτοειχαμε αγορασει με τον Μπραιαν. Φυσικα ειχε τυχει να τσακωθουμε αρκετες φορες αλλα τιποτα που να μην μπορουσαμε να λυσουμε. Το κυριοτερο προβλημα ομως ηταν οι μεταμορφωσεις του. Ηταν επικυνδυνο να ειναι στο δασος, ειδικα αν σκεφτει κανεις οτι ειχαμε ακομα τους δασκαλους απο την Ακαδημια να μας ψαχνουν. Ακριβως. Δεν ειχαμε γλυτωσει απο αυτους, οποτε οταν πηγαιναμε στο δασος επρεπε να ημαστε προσεκτικοι. Εκεινοι δεν ερχονταν στην πολη, οποτε ναι ημασταν ασφαλης αναμεσα στους ανθρωπους.

 Μιλωντας για επικυνδυνο, μια φορα σε μια μεταμορφωση του Μπραιαν την ειχαμε, η μαλλον την ειχε γλυτωσει παρα τριχα απο το να τον πιασουν. Ηταν μια απο τις χειροτερες μερες. Καποιο βρικολακες τον ειχαν περικυκλωσει, ενας απο αυτους ηταν ετοιμος να χρησιμοποιησει φωτια, αλλα εγω τον εσωσα.

 Θυμαμε, τους ειχα επιτεθει σωματικα αρχικα, σπροχνωντας τους μακρια απο τον Μπραιαν, ωσπου εκεινος να φυγει και μολις το εκανε, τους περικυκλωσα με φωτια και εφυγα και εγω.

 Ηταν δυσκολο να προσαρμοστω στην αρχη. Ηθελα να ορμηξω σε οποιον εβλεπα αλλα παλι καλα ειχα τον Μπραιαν. Πως τρεφομουν? Δεν κυνηγουσα αθωωους ανθρωπους, αντιθετως τρεφομουν απο ανθρωπους που ηξερα οτι δεν ειχαν οικογενεια η γενικα κατι που να αξιζει, ληστες, δολοφονοι και τα σχετικα, αλλα ακομα και οταν τρεφομουν απο αυτους ποτε δεν τους σκοτωνα. Ο υπνωτισμος με λιγα λογια ειχε γινει ο καλυτερος μου φιλος.

 Η Μακενζι ερχοταν συχνα να μας επισκεφτει, ειχαμε γινει μια μικρη ωραια παρεα. Απ τν αλλη ηταν και η μητερα μου. Ειχαμε συναντηθει τελικα. Φυσικα δεν μπορουσα να της πω την αληθεια, δεν θα με πιστευε η ακομα χειροτερα θα με φοβοταν, οποτε ακολουθησα την λυση νουμερο 2. Την εκανα να ξεχασει οτι ειχα ''χαθει''. Μετα απο αυτο, πηγαινα συχνα στο σπιτι, εμεινα εκει για καποιο διαστημα και μετα της γνωρισα τον Μπραιαν. Τον ειχε συμπαθησει, αλλα αυτο της πηρε λιγο καιρο. Μεχρι να το κανει εμενα μαζι της. Οταν της ειπα οτι ο Μπραιαν μου ειχε δηθεν προτεινει να μεινω στο σπιτι του φυσικα διαφωνησε αλλα μετα αποφασισε να με αφησει να το δοκιμασω, οποτε ξαναεμεινα μαζι με τον Μπραιαν. Φυσικα οπως και με μενα δεν ηξερε τι ειναι και δεν σκοπευα να την αφησω να μαθει, ο κοσμος του υπερφυσικου επιφυλασε κινδυνους στους οποιους δεν σκοπευα να την εκθεσω.

 Το δυσκολοτερο κομματι ηταν οτι δεν ειχαμε πολυ επικοινωνια ουτε με τον Ντανιελ αλλα ουτε και με την Μεγκαν. Δεν θελαμε να το ρισκαρουμε. Καποιες φορες ειχε τυχει να το σκασουν απο την Ακαδημια και να βρεθουμε κιαπου εξω το βραδυ, αλλα ακομα και αυτο ηταν ριψοκυνδυνο. Το ξεραμε και το ηξεραν και αυτοι. 

 Απ την αλλη ομως σημερα ηταν μια σημαντικη μερα καθως-
-Ει! Παραπονεθηκα καθως ο Μπραιαν με φιλησε στο μαγουλο, αποσποντας με απο της σκεψης μου, καθως ισισωνα τα μαλλια μου.

-Εισαι ηδη κουκλα μωρο μου. Ειπε καθως τα σμαραγδενια ματια του συναντησαν τα δικα μου. Ηξερα οτι αν ημουν ανθρωπος θα ειχα κοκκινησει. Τον κοιταξα χαμογελωντας

-Δεν ειναι και οποιαδηποτε μερα. Απαντησα και αφου περασα το χερι μου μεσα απο τα μαλλια μου εκλεισα την ισωιτικη και την ακουμπησα στο τραπεζακι. 

-Χαλαρωσε. Μου ειπε καθως καθησε στο κρεβατι και με τραβηξε να κατσω και εγω στα ποδια του. Τα χερια μου τυλιχτηκαν γυρω απο τον λαιμο του.

-Θα με βοηθησεις εσυ σε αυτο? Ψιθυρησα. Ο Μπραιαν μου χαρισε ενα μισο χαμογελο που με εκανε να λιωσω. Παντα ειχε αυτην την επιροη πανω μου. Εβαλε το χερι του στον μηρο μου και εγω εσκυψα προς το μερος του μεχρι που τα χειλη μας συναντηθηκαν και-

 Το κουδουνι. Χτυπησε το κουδουνι. Αμεσως σηκωθηκα απο τα ποδια του χτυπωντας παλαμακια σαν μικρο παιδι!

-Ηρθαν! Σχεδον τσιριξα και ετρεξα στην πορτα. Με το που την ανοιξα βρεθηκα στην αγκαλια της Μεγκαν. Θεε μου ποσο μου ειχε λειψει, αλλα τουλαχιτσον επιτελους τελιωσε! Τι εννοω με το τελιωσε?

Αυτο που σκεφτομουν πριν με διακοψει ο Μπραιαν. Ολοι τους ειχαν αποφοιτησει χθες που σημαινε οτι απο δω και περα εμεναν οπου ηθελααν και εκαναν οτι ηθελαν. Θα ειχα την κολλητη μου πισω!

-Μου ελειψες! Ειπε καθως με αφησε.

-Και μενα! Απαντησα. Διπλα μου ακουσα επισης γελια και γυρισαμε για να δουμε τα δυο αδερφια να αγκαλιαζονται.

-Δεν το πιστευω οτι θα σε εχω παλι μεσα στα ποδια μου. Μονολογησε ο Μπραιαν

-Ακριβως αυτο μικρε. Απαντησε ο Ντανιελ και γυρισε προς το μερος μου. Πριν το καταλαβω με τραβηξε στην αγκαλια του

-Μου λειψες μικρη. Μουρμουρησε στο αφτι μου. Πλεον  ομως δεν ενιωθα κατι. Τα συναισθηματα μου γι αυτον ηταν καθαρα φιλικα.

-Και μενα. Απαντησα καθως με αφησε

-Εγω δεν εχω αγκαλια? Ειπε μια καινουργια φωνη

-Τομας! Ειπα και τον αγκαλιασα

-Μυριζεις σαν σκυλος. Με κοροιδεψε εισπρατοντας ενα παιχνιδιαρικο χτυπημα στον ωμο.

-Ας παμε μεσα. Ειπε ο Μπραιαν και ετσι ολοι μαζι τον ακολουθησαμε στο σαλονι.

 Στον καναπε καθησα φυσικα διπλα απο την Μεγκαν με την οποια για καποιον λογο γελαγαμε. Ο Μπραιαν πηγε να φερει ποτα

-Πως πατε? Ρωτησε η Μεγκαν

-Καλυτερα δεν γινεται. Απαντησα χαμογελωντας

-Ξεροντας τον αδερφο μου φανταζομαι...Σεξ καθε βραδυ ε? Αστειευτηκε ο Ντανιελ και ολοι σκασαμε στα γελια. Ο Μπραιαν ηρθε μεσα φερνοντας τα ποτα, και εδωσε ενα στον καθενα μας

-Θα βγαλει κανεις λογο? Ρωτησε ο Τομας

-Στην επανενωση μας! Ειπα δυνατα και αφου τσουγκρισαμε τα ποτηρια μας, ηπιαμε και απο λιγο. Και μετα ακολουθησε κατι που με αφησε με ανοιχτο το στομα. Ο Ντανιελ εβαλε το χερι του στο ποδι της Μεγκαν και την φιλησε. Στο στομα. Επρεπε να ανοιγοκλεισω τα ματια μου. Γυρισα να κοιταξω τον Μπραιαν ο οποιος εμοιαζε το ιδιο σοκαρισμενος. Και αμεσως ο Ντανιελ, η Μεγκαν και ο Τομας αρχισαν να γελανε.

 Προφανως ειχαμε χασει πολλα

-Θα εξηγησει κανεις? Ρωτησε ο Μπραιαν. Ο Ντανιελ μας κοιταξα

-Τα φτιαξαμε. Ειπε απλα. Κοιταξα την Μεγκαν οι οποια εγνεψε. Οκ...Και τοτε ο Τομας? Τον κοιταξα ερωτηματικα

-Και εσυ? Ρωτησα

-Θυμασε την Λιλι? Λοιπον...Τα φτιαξαμε. ΟΚ σιγουρα ειχαμε χασει πολλα και σιγουρα η Μεγκαν ειχε να μου εξηγησει παρααααα πολλα, οπως το πως στο καλο χωρισαν και τα εφτιαξε με τον Ντανιελ. Αλλα τωρα δεν ηταν ωρα. Επιτελους ειχαμε χρονο για αυτα που μου θυμηζει...Κοιταξα τον Μπραιαν

-Τωρα η αργοτερα? Ρωτησα

-Οποτε θες. Μου απαντησε πινωντας λιγο απο το ποτο του

-Τι τρεχει? Ρωτησε ο Ντανιελ. Δεν μπορουσα να συγκρατηθω και χαμογελασα. Κοιταξα τον Μπραιαν ο οποιος μου εγνεψε να συνεχισω.

-Λοιπον...Αρχισα να λεω σιγα σιαγ χωρις να μπορεσω να συγκρατησω το ποσο χαρουμενη ενιωθα.

-Ναι? Με παροτρυνε η Μεγκαν

-Με τον Μπραιαν σκεφτηκαμε οτι αφου το σπιτι ειναι τοσο μεγαλο, και εσεις επιτελους φυγατε απο την Ακαδημια, γιατι να μην μεινετε εδω? Η Μεγκαν και ο Ντανιελ κοιταζαν μια εμενα και μια τον Μπραιαν

-Ο ναι!! Τσιριξε η Μεγκαν χαρουμενη και με αγκαλιασε. Μολις με αφησε κοιταξαμε ολοι μας τον Ντανιελ ο οποιος κοιταζε τον αδερφο του χαμογελωντας. Ηταν απιστευτο ποσο ιδια ηταν τα ματια τους

-Δεν θα με χαλαγε να σου σπαω τα νευρα στην καθημερινοτητα. Απαντησε ο Ντανιελ και ο Μπραιαν γελασε. 

-Τοτε συμφωνειτε? Ρωτησα και τους δυο οι οποιοι εγνεψαν

-Με ξεχασατε? Ρωτησε ο Τομας δηθεν προσβεβλημενος

-Τομας εγω- Αρχισα να απολογουμαι αλλα με εκοψε

-Πλακα σου κανω. Η Λιλι αυτην την στιγμη κλεινει την συμφωνια για το νεο μας σπιτι. Απαντησε. Ενιωθα ανακουφισμενη.

 Μετα απο λιγο ο Τομας εφυγε και ο Ντανιελ με την Μεγκαν αρχισαν να τακτοποιουν τα πραγαματα τους. Αρχικα με τον Μπραιαν ειχαμε σκεφτει οτι θα υπηρχε προβλημα με τα δωματια αλλα τωρα που τα ειχαν θα μοιραζοταν ενα δωματιο οπως και εγω με τον Μπραιαν. Περιμενα πως και πως ευκαιρια να μεινω μονη μου με την Μεγκαν, ειχε να μου πει παρααααα πολλα.

-Ειμαι τοσο χαρουμενη που επιτελους θα μαστε μαζι. Μου ειπε η Μεγκαν καθως την βοηθουσα με τα πραγματα της.

-Και-

-Ουτε εμενα με χαλαει. Θα ζω σε ενα σπιτι με δυο καυτες γκομενες. Ειπε ο Ντανιελ. Τον κοιταξα

-Τι? Τωρα τον κοιταζε και ο Μπραιαν αλλα και η Μεγκαν. Τα χελη του Ντανιελ συσπαστηκαν σε ενα χαμογελο και γυρισε στον αδερφο του.

-Λες και εσενα δεν σου περασε απο το μυαλο. Του ειπε. Ο Μπραιαν χαμογελασε

-Αγορια. Μουρμουρισα στν Μεγκαν κοιταζοντας προς τα πανω με απογνωση και εκεινη εγνεψε καταφατικα.

-Ο Μπραιαν'? Ρωτησα τραβωντας την προσοχη του

-Θα κοιμηγθω με την Μεγκαν σημερα. Τα ματια του γουρλωσαν, οπως και του Ντανιελ

-Μα... Ξεκινησε ο Μπραιαν να διαμαρτηρεται αλλα τον εκοψα

-Εχω ενα χρονο και, να την δω.

-Και εγω? Ρωτησε ο Ντανιελ την Μεγκαν η οποια ανασηκωσε τους ομους, γελωντας με την αντιδραση του.

 Αφου τελικα οι δυο μας τακτοποιηθηκαμε στο δωματιο μας, πηγα να πω καλυνηχτα στον Μπραιαν, ο οποιος ηταν στο σαλονι, διασκεδαζοντας το με τον Ντανιελ. Ηταν τοσο ωραιο να τους βλεπω επιτελους μαζι.

-Ει. Ειπα τυλιγοντας τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του. Ο Μπραιαν γυρισε και με κοιταξε

-Ει μιρκη. Με χαιρετησε

-Ω θεε μου. Ειπε ο Ντανιελ αγανακτησμενος και στρεψε την προσοχη του στην τηλεοραση. Γελασα. Και αυτος μου ειχε λειψει.

-Ηρθα να σου πω καλυνηχτα. Απαντησα

-Καληνυχτα. Ειπε, με ενα χαμογελο να διαγραφεται στα χειλη του. Εμεινα να τον κοιταω

-Συμβαινει κατι? Ρωτησε ενω ηξερε πολυ καλα τι συναιβεναι. Οταν δεν ειπα τιποτα και απλα γυρισα να φυγω με τραβηξε στα ποδια του, βαζοντας το χερι του στην μεση μου

-Καληνυχτα μικρη μου. Ειπε σχεδον ψιυθριζοντας και επιτελους με φιλησε. Τραβηχτηκα πισω χαμογελωντας και σηκωθηκα

-Καληνυχτα αγορια. Ειπα

-Τι εγω δεν εχω φιλακι για καληνυχτα? Κοροιδεψε ο Ντανιελ δειχνοντας δηθεν προσβεβλημενος. ηγα προς το μερος του και τον φιλησα στο μαγουλο

-Καληνυχτα. 
 
 Οταν ανεβηκα στο δωματιο η Μεγκαν με περιμενε στο κρεβατι καθισμενη οκλαδον. Φενεται δεν ημουν η μονη που ανυπομονουσε να μαθει πως στο καλο τα εφτιαξε με τον Ντανιελ. Ο υπνος σημερα, ηταν μια λεξη που απλα δεν υπηρχε. Θα καθομασταν και οι δυο ξυπνιες προσπαθωντας να αναπληρωσουμε το κενο. Και θα τα καταφερναμε.

 Πλεον ειχα ολα οσα ηθελα. Την οικογενεια μου συμπεριλαμβανομενου και της μητερας μου, τους φιλους και την κολλητη μου και το αγορι που αγαπουσα. Δεν θα μπορουσα να ζητησω για τιποτα παραπανω. Ημουν χαρουμενη, ημουν ευτιχισμενη. Πλεον δεν ελειπε ενα κομματι μου, οπως ελειπε οταν ημουν με τον Μπραιαν. Πλεον ολοι οσοι αγαπουσα ηταν ξανα στην ζωη μου ειτε με τον εναν ειτε με τον αλλο τροπο.

 Εγω, ο Μπραιαν, ο Ντανιελ και η Μεγκαν, σιγουρα ειχαμε να πουμε πολλα. Οπως εγω ειχα χασει την κολλητη μου ετσι και ο Μπραιαν ειχε χασει τον αδερφο του πανω που τον ειχε ξαναβρει. Οποτε η ιδεα να μεινουν μαζι μας ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσαμε να ειχαμε σκεφτει ποτε. Ειχαμε τοσο πολλα να πουμε, τοσα κενα να αναπληρωσουμε.

 Οποτε υποθετω οτι ηταν ενα καλο πραγμα που ολοι μας ημασταν αθανατοι σωστα? Και η αιωνιοτητα θα ηταν πολυ βαρετη χωρις αυτα τα ατομα στην ζωη μου, τους φιλους μου, την οικογενεια μου και φυισκα τον Μπραιαν. 

_____________________________________________________________________________

 Οριστε και ο επιλογος! Ελπιζω να σας αρεσε παιδα! <3