Επικίνδυνες Φιλίες

Κεφαλαιο 42

 Περασαν δυο μερες και επιτελους η Μακενζι μου εστειλε τα πιο χαρμοσυνα νεα. Ειχε βρει την Βερονικα και εκεινη με την σειρα της ειχε δεχτει να βοηθησει. Επρεπε να το πω στον Ντανιελ και επρεπε να μου τι ειχε σκεφτει. Αλλα αφου εγω δεν μπορουσα να παω στο δωματιο του του εστειλα μυνημα και ηρθε αυτος. 

-Ει. Τι εγινε? Ρωτησε

-Τιποτα. Απαντησα και του εδωσα το κινητό με το μυνημα που μου ειχε στειλει η Μακενζι. Μολις το διαβασε με κοιταξε.

-Εισαι καλα? Ρωτησε

-Προσπαθω. Απαντησα και εκεινος αρχισε να γραφει.

Ωραια. Ασε τα υπολοιπα πανω μου. Μολις επιτεθουν στην πανσεληνο ο Μπραιν θα μεταμορφωθει και αυτος αλλα με την προσοχη ολων στους αλλους λυκανθρωπους θα τον βγαλω εξω. Εσυ θα μεινεις εδώ και δεν ακουω λεξη. Ελεγε. Καλα σοβαρολογουσε? Αληθεια περιμενε να κατσω και να περιμενω χωρις να κανω κατι ενώ ο Μπραιαν θα κινδυνευε? Αυτό δεν προκειται να γινοταν.

-Ντανιελ. Ειπα αλλα μου εκανε σημα να μην μιλησω άλλο. Κοιταξα προς τα πανω και αρχισα να γραφω.

Δεν προκειται να κατσω και να μην κανω τιποτα. Εγραψα βαζοντας πολλα θαυμαστικα. Χαμογελασε ελαφρως όταν ξαφνικα ανοιξε η πορτα και η Μεγκαν μπηκε μεσα

-Οου γεια σου Ντανιελ. Τον χαιρετησε

-Ει. Απαντησε εκεινος. Μετα η Μεγκαν κοιταξε εμενα

-Εχω καλα νεα για αλλαγη. Μου είπε. 

-Τι εννοεις? Ρωτησα απορημενη.

-Η διευθηντρια είπε ότι μπορεις να πας να δεις τον Μπραιαν μιας και η πανσεληνος είναι μεθαυριο. Μεθαυριο…. Ο χρονος μας τελιωνε. Και μετα καταλαβα τι είπε. Πεταχτηκα ορθια και την κοιταξα.

-Σαν να λεμε τωρα? Ρωτησα. Μου χαμογελασε και εγνεψε καταφατικα. Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Κοιταξα τον Ντανιελ ο οποιος μου εγνεψε και βγηκα εξω. 

 Όπως εγινε και την άλλη φορα ο φυλακας που με προσεχε με οδηγησε στο δωματιο που ειχαμε παει την προηγουμενη φορα. Όταν ο Μπραιαν με ειδε γουρλωσε τα ματια του εκπληκτος. Δεν τον αδικουσα. Ημουν το ιδιο εκπληκτη. 

 Με το που ξεκλειδωσε το κελι μπηκα μεσα και τον αγκαλιασα.

-Νομιζα ότι δεν θα σε ξαναβλεπα. Μουρμουρισε πιανοντας το προσωπο μου στα χερια του

-Μην λες βλακειες. Απαντησα και τον φιλησα. Μου ειχε λειψει η αισθητη των απαλων χειλιων του στα δικα μου. Βασικα μου ειχε λειψει ο ιδιος γενικα. Επρεπε να τον βγαλουμε από δω… και μετα.. Τι θα γινοταν βασικα μετα? Ας πουμε ότι το σχεδιο του Ντανιελ επιανε… Πως ακριβως θα μπορουσα να το σκαω όπως εκανα πριν και να τον βλεπω τωρα που οι καθηγητες ηξεραν.. Ο όχι όχι όχι. Αυτό δεν μπορουσε να συμβει.