Επικίνδυνες Φιλίες

Κεφαλαιο 19

  Η αίθουσα που γινόταν ο χορός ήταν μια που δεν είχα ερευνησει. Και προφανως η μεγαλύτερη αίθουσα στην Ακαδημια.Στον τοιχο υπηρχε ο μπουφες με φαγητά και ποτα ενώ υπηρχαν και μερικα κερια.Φυσικα ο φοτισμος ηταν χαμηλος και υπηρχε και μουσικη φυσικα.Απο το ταβανι κρεμοταν πολυέλαιοι ενώ οι τοιχοι ηταν χρωματος πορτοκαλοκοκκινου κατι που εκανε αντιθεση με τα ασπρα τραπεζομαντιλα στον μπουφε.Και τοτε ηταν που ειδα τον Ντανιελ.Κρατουσε ένα  ποτηρι με ποτο λογικα και ειχε καρφωσει τα ματια του πάνω μου.Φορουσε ένα τζιν παντελονι και μαυρο πουκάμισο. Επρεπε να πιεσω τον εαυτο μου να κοιταξει αλλου αν και δεν ηθελα αλλα το εκανα.Αρχισα να περπαταω τριγυρω όταν μπροστα μου βρεθηκε η Ελεανορ με άλλες τρεις κοπελες που δεν της ηξερα  αλλα προφανως ηταν φιλες της.

-Αλι?Τι κανεις εδώ μονη?Που είναι το αγορι σου?Με ειρωνευτηκε

-Αι στο διαολο.Της ειπα και πηγα να την προσπερασω αλλα δεν με αφησε.

-Ο ναι χωρισατε.Λυπαμαι πολύ που στο θυμησα γλυκια μου.Μου ειπε και αγγιξε τον ομο μου.Εγω επιασα το χερι της και εμπηξα τα νυχια μου μεσα

-Αουτς!ΦΩναξε εκεινη και τοτε την αφησα.

-Κοφτο.Την προοιδοπειησα και της γυρισα την πλατη.

  Πηγα στον μπουφε και μου εβαλα ένα ποτηρι βοτκα το οποιο ηπια μονορουφι.Ενιωθα τον λαιμο μου να καιγεται αλλα δεν εδωσα σημασια.Ετσι προχωρησα στο δευτερο ποτηρι.Οταν γυρισα απ την άλλη προσεξα ότι η Ελεανορ μιλουσε με τον Ντανιελ.Αναστεναξα και κοιταξα αλλου.Τοτε ηταν που ειδα την Μεγκαν.Ηταν με τον Τομας και κατι αλλα παιδια αναμεσα τους και η Λιλι και μιλουσαν και γελουσαν.Και εγω?Εγω ημου μονη μου.Τι σκεφτομουν όταν αποφασισα να ερθω?Εντελως κακη επιλογη.Κατεβασα και το δευτερο ποτηρι της βοτκας ακουμπησα το ποτηρι στο τραπεζι και ξεκινησα να φυγω.Οταν ξαφνικα επεσα πανω στην μια από τις τρεις κοπελες που ηταν με την Ελεανορ και ο χυμος που επινε χυθηκε πανω μου.

-Ουπς.Ειπε.Υπεροχα.Δεν ηξερα ποσοι ειχαν δει το σκηνικο και δεν με ενοιαζε.Απλα την προσπερασα και βγηκα από την αιθουσα τρεχοντας.Το φορεμα μου ειχε γινει χαλια και εγω αρχισα να ζαλιζομαι.Παρολα αυτά δεν πηγα στο δωματιο μου αλλα εξω.Ευτυχως δεν υπηρχαν καθηγητες τριγυρω και καταφερα να σκαρφαλωσω τα καγκελα και να βρεθω από την άλλη πλευρα γρηγορα.

  Ετσι αρχισα απλα να περπαταω στο δασος χωρις συγκεκριμενο προορισμο.

   Προχωρησα λιγο πιο περα και τελικα ακουμπησα την πλατη μου σε ένα δεντρο και αρχισα να κλαιω.Πως ειχαν γινει όλα ετσι?Ο Ντανιελ,η Μεγκαν ,ο Μπραιαν…Όλα πηγαιναν στραβα.Πλεον δεν ειχα κανεναν οποτε τι στο καλο εκανα ακομα στην Ακαδημια?Επρεπε να φυγω.Αλλα που θα πηγαινα?Πισω την μητερα μου και την Μακενζι?Τωρα ημουν βρικολακας τι θα γινοταν αν τις  σκοτωνα καταλαθος?Οχι δεν μπορουσα ουτε εκει να παω.Δεν αποτελουσε επιλογη.