Επικίνδυνες Φιλίες

Κεφαλαιο 44

Και ναι παιδια αυτο ειναι το τελευταιο κεφαλαιο! :') Σας αρεσε λοιπον η ιστορια? Πιστευατε οτι η Αλισον θα κατεληγε με τον Μπραιαν? Επισης ειδα οτι πολυ ζητατε δευτερο βιβλιο, αλλα δεν σκοπευω να κανω κατι τετοιο, οποτε θα γραψω ενα μικρο επιλογο για ολα οσα εγιναν 1 χρονο μετα ωστε να μεινετε ικανοποιημενοι (^_^) Σας αγαπω ολους! <3

_______________________________________________________________________________

   Όταν βρηκα τον Μπραιαν ειχε σχεδον ξημερωσει. Ειχα κρυφτει αρχικα ώστε να μην με βρει ειτε αυτος ειτε καποιος από τους αλλους λυκανθρωπους. Ηταν μαζι με την αγελη της Βερονικα και δεν με ειχε προσεξει.

-Ευχαριστω παντως. Της είπε

-Δεν θα αφηναμε έναν δικο μας να πεθανει ξερεις. Απαντησε η Βερονικα. Ισως επρεπε να περιμενω να φυγουν αλλα δεν μπορουσα. Οποτε βγηκα και προχωρησα προς το μερος του. Μολις με ειδε ο Μπραιαν του χαμογελασα ενώ εκεινος με κοιτουσε με μια σοκαρισμενη εκφραση.

-Α..Αλισον? Ρωτησε διστακτικα

-Η μια και μοναδικη. Τα ματια της Βερονικαν και των υπολοιπων λυκανθρωπων στραφηκαν πανω μου.

-Τι…κανεις εδώ? Ρωτησε. Κοιταξα προς τα πανω με απογνωση.

-Θα καθεσαι και θα κοιτας? Τα χειλη του συσπαστηκαν σε ένα μισο χαμογελο και προσωρησε προς το μερος μου τυλιγοντας τα χερια του γυρω μου.

-Μικρη μου… Δεν εχεις ιδεα ποσο μου ελιεψες. Μουρμουρισε και με φιλησε στον μετωπο΄. Και αυτην την στιγμή ημουν πιο σιγουρη από ποτε για την αποφαση που ειχα παρει. Όλα οσα ειχα αφησει πισω… αξιζαν για να ειμαι με τον Μπραιαν. Ηξερα ότι θα ξαναεβλεπα την Μεγκαν και τον Ντανιελ αλλα αν αφηνα τον Μπραιαν υπηρχε η πιθανοτητα να φυγει με την Βερονικα και μετα θα τον εχανα για παντα. Επιασε το προσωπο μου στα χερια του και με κοιταξε με τα υπεροχα καταπρασινα ματια του.

-Τι κανεις εδώ? Ξαναρωτησε

-Εφυγα από την Ακαδημια. Θα δεν θα σε αφηνα ξανα. Του ειπα. Βλεφαρισε εκπληκτος προσπαθωντας να καταλαβει τι εννοουσα.

-Οποτε υποθετω ότι δεν προκειται να ερθεις μαζι μας ετσι? Μας διεκοψε η Βερονικα. Και οι δυο γυρισαμε προς το μερος της ενώ ο Μπραιαν περασε το χερι του γυρω από τους ομους μου.

-Σορρυ. Της είπε.

-Το ξερεις ότι θα είναι δυσκολο ετσι? Μου πηρε λιγη ωρα για να καταλαβω ότι απευθυνοταν σε μενα.