POV KATHY
Nee, ik liep niet weg om de reden waarom iedereen denkt dat ik wegliep. Ik liep weg omdat hij gelogen heeft. En nu zit Ella hem vast te troosten met die praatjes dat alles goedkomt. En ja, tussen mij en Lou komt alles wel goed, dat weet ik nu al, maar tussen hem en mijn vader? Wat als die het ontdekt? Zoals ik? Ik denk niet hij erg blij zou zijn.
Voordat ik er verder kan denken wordt er zachtjes op de badkamer deur geklopt. Ja, ik heb me verstopt op in de badkamer. En nu zit ik dus in kleermakerszit op de badkamer vloer. Ik zucht en loop naar de deur.
Als ik mijn hand op de deurknop leg aarzel ik even. Ik heb geen idee waarom eigenlijk. Dan zucht ik en haal ik de deur van het slot. Zelf maak ik hem niet open maar ik loop terug naar mijn plekje op de vloer en ga weer in dezelfde positie zitten.
Ik zie Louis angstig binnenkomen en ik kan niet anders dan glimlachen naar hem. Ik ben nog steeds zijn zus. Als hij de deur verder open doet zie ik Ella met een strenge blik achter hem in de gang staan. Maar hij ziet haar niet en doet de deur voor haar neus dicht.
Ik klop op de grond naast me en hij gaat zitten. Maar dan verschuift hij zodat hij tegenover me zit en hij kijkt me aan. Ik kijk terug en vraagt me af wat er in zijn hoofd omgaat op dit moment. Is hij bang? Is hij boos? Of iets anders? Of misschien allebei? Ugh, ik stel te veel vragen.
'Uhm... hoi?' zegt Louis droogjes om de stilte te verbreken en ik grinnik.
'Ben je boos Kathy?' vraagt hij gespannen. Ik kijk hem met een scheve glimlach aan en schud mijn hoofd.
'Nee, ik ben niet boos. Nou, misschien een beetje. Ik vind het niet echt eerlijk dat ik het op die manier moet uitvinden. Je had het ook gewoon kunnen zeggen.' Hij kijkt me verdrietig een en zo te zien staat het huilen hem nader dan het lachen. Dan kijkt hij naar de grons terwijl hij praat.
'Ik weet het. Maar ik was -ben- zo bang. Ik was er gewoon nog niet klaar voor en misschien was het wel beter dat jullie... dat jullie het op deze manier uitvonden. Dat heeft me een hoop gestotter en blozen gespaart.'
Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen.
'Maar, hey, Louis! Ik snap dat je er nog niet klaar voor was, maar wij kunnen alles tegen elkaar zeggen hè? Wij zijn toch beste buddies for life? Familie door dik en dun. Dat soort shit? En, waarom of waarvoor ben je bang?' Het zijn een hoop woorden in één zin en zo te zien moest hij er even over nadenken.
Dan lacht hij een klein beetje. 'Ja, ik weet dat je je familie kan vertrouwen en dat jullie me zullen steunen, maar dat soort gedachten overkomen je nou eenmaal. En ik ben bang dat ik altijd maar buitengesloten word, of dat ik niets meer met jullie te maken mag hebben. Dat Connor het aan iedereen vertelt en dat ik dan in elkaar geslagen word. Dat soort dingen.' Zo te zien is hij er echt bang voor. Er rolt een traan over zijn wang en ik veeg hem eraf.
'Lou, ik weet dat Connor wel meer praat dan de meeste mensen, maar als je echt wilt dat het een geheim blijft, dan houdt hij echt zijn klep wel hoor. Jij en Connor zijn toch beste vrienden?' Hij knikt. 'Nou dan! Je kan je beste vrienden altijd vertrouwen! En denk eens aan al de meisjes die nu vrienden met je willen worden? Ze willen allemaal wel vrienden zijn met zo'n schattig cool iemand als jij.' Ik knipoog naar hem en hij lacht even kort.
'Ik hoop dat je gelijk hebt. Behalve dat meisjes gedeelte. Ik hoef geen horde aardige meisjes die allemaal vrienden willen zijn. Ik heb genoeg aan mijn echte vrienden. Zolang ik jullie heb, is dat genoeg.' Ik glimlach.
'Maar... eehhh... Kathy?' zegt hij en ik kijk hem vragend aan. Hij slikt en bloost.
'Ik ehh... ik val op jongens.' Hij kijkt zo opgelucht dat het er officieel uit is en ik omhels hem.
