POV KATHY
Ik zie er toch niet zo anders uit?
Ik sta voor de spiegel in de wc op school. Ik kijk naar mijn kleren en mijn make-up. Ik heb meer make-up op en mijn kleren zijn anders geworden. Maar om eerlijk te zijn vind ik het echt wel goed zitten. Hoewel de leren zwarte broek wel gewoon donker blauwe skinny jeans hadden mogen zijn. En misschien de rode lippenstift weg.
Ik zucht en doe mijn haar in een paardenstaart. Dan veeg ik de lippenstift van mijn lippen af en kijk nog een keer naar mijn spiegelbeeld. Beter. Maar de oog make-up blijft. Die vind ik wel mooi. Het korte truitje dat ik aan heb werd koud dus toen heb ik er maar een vestje overheen gedaan. Misschien moet ik morgen toch weer één van mijn sweaters aandoen. Die zitten beter.
Hoewel mijn UGGs plaats gemaakt hebben voor Nike schoenen vind ik dat geen probleem. Gympen zitten toch wel lekkerder dan UGGs. En dat is een beetje te warm aan het worden. Volgens mij wordt het een vroege lente. Ik heb al een paar paardebloemen gezien en vogels gehoord. Zijn dat tekeken van de lente? Ik heb er niet echt verstand van, dat is meer iets voor Ella.
Ik schud mijn hoofd naar mijn spiegelbeeld en draai me om, ik pak mijn tas en loop de wc uit. Het is luidruchtig in de aula. Het is pauze en al die mensen zitten natuurlijk weer binnen. Ook buiten nu, omdat het lekker weer is. De zon schijnt en er zijn een paar schapenwolkjes in de lucht.
Er rennen een paar eerste klassers voorbij en ik val bijna.
'Kijk eens uit, mormels,' mompel ik en ik moet lachen om mijn eigen taalgebruik. Mormels is een leuk woord.
'Kathy!' hoor ik iemand roepen en ik draai me om. Het is Joyce en ze rent maar me toe. Ze ziet er zoals gewoonlijk leuk uit. Licht roze tank top met blauwe skinnies eronder en Vans. Haar haar zit in een vlecht en ze heeft lichte make-up op.
'Hey Joyce!' zeg ik en ik geef haar een snelle knuffel. We hebben vandaag elkaar maar één keer gezien en dat was toen Bruno me gered heeft van mijn awkward ontmoeting met Ella. Ze zag er moe uit, maar opzich wel goed. Ik denk dat het goed is dat we onze vriendschap verbroken hebben. Ik was alleen maar slecht voor haar. Ik date met haar broer en ik doe haar alleen maar pijn. Misschien is dit wel beter. Misschien is dit hoe we leren in het leven. Want ik moet haar laten gaan. Ik kan haar niet dwingen om bij mij te blijven.
Ja ik mis Ella. Ik ben over mijn woede periode heen. En nu kan ik eindelijk toegeven dat ik verdriet heb. Ik mis haar. Maar misschien is het tijd om door te gaan. Dit was ook te mooi om waar te zijn. Na meer dan tien jaar vriendschap is het tijd voor vernieuwing. Niet iedereen zou het eens zijn met deze keuze. Maar vergeten en vergeven toch? Ik zal Ella niet vergeten, maar ik heb haar wel vergeven. Ella is nou eenmaal niet haarzelf als ze boos is. Dat kan ik ook van mezelf zeggen. Ik word nooit zo heel snel super boos, maar als ik dat word kan ik beter in een bos met bomen om me heen zijn. En als je daar dan bent neem dan oordopjes mee die je oren beschermen, alsjeblieft. Ik kan behoorlijk hard schreeuwen als ik wil. Hoewel ik zelf meer van stilte hou. Ironisch, is het niet?
'Kath, ik wil met Alex praten..' zegt Joyce en ik knipper met mijn ogen. Ik was even helemaal weg. Ergens hoorde ik alle geluiden om me heen. Maar ik moest denken aan een paar jaar geleden dat ik zo heel boos was op Louis en ik de hele straat bij elkaar geschreeuwd heb. Het was niet fijn. Buren kwamen klagen. Maar Louis was echt heel gemeen geweest, en mijn vader koos zijn kant. Ik kreeg twee weken huisarrest voor iets wat ik niet gedaan had! Gelukkig had ik Ella toen. Ze is er altijd voor mij geweest. En ik snap niet eens hoe ze uithield met mij. Ik was verschrikkelijk. Ik kon nooit goed advies geven. Ik was degene die altijd advies nodig had en nooit advies kon geven. Ik was degene die onze vriendschap verwaarloosde. En alsnog kwam ze elke keer terug. Omdat ze van me hield. Op een goede manier dan. De vriendschap manier. En ik kon nooit zonder haar. Ze haalde het beste uit me en ik kan haar niet dankbaar genoeg zijn. En ik heb het haar nooit verteld.
