POV ELLA
Met een grote glimlach en een gelukkig gevoel in mijn buik hang ik op. Wat is Shawn toch een schatje! Ik weet dat het nogal selfish was om op te nemen terwijl ik bij Kathy ben, maar hopelijk heeft ze er begrip voor. Waar blijft ze eigenlijk? Ik heb ongeveer een kwartier aan de telefoon gezeten en nog steeds is ze niet terug. Als ik gestommel hoor en zacht gepraat sta ik op en open ik stilletjes de deur. 'Ga dan' Kathy's lachende stem hoor ik door Louis' deur heen en dan gaat er een deur open. Niet die van Louis' kamer maar ik denk van de badkamer die aan zijn kamer vastzit. Even is het stil, maar dan hoor ik Kathy's vragende stem. 'Louis je papier vloog uit je han-'. Dan is het stil. Op mijn tenen loop ik naar de kamerdeur toe, maar als ik erachter kom dat dat er vast heel raar uitziet laat ik me weer gewoon op mijn hielen zakken. Waarom zeggen ze niks meer? Zachtjes doe ik de deur open en steek mijn hoofd om de hoek heen. Kathy kijk met een geschokte blik naar iets aan de andere kant van de kamer en staat met een papier in haar handen. Als ik de kamer binnenkomt lijkt ze dat niet eens door te hebben maar blijft ze staren. Met mijn ogen volg ik waar ze naar kijkt en zie ik een net zo geschokte Louis in de deuropening staan. Wat is hier nou weer gebeurd? Daarnet hoorde ik ze nog lachen maar nu staat bij allebei het huilen nader dan het lachen. Ik kuch wat en schraap mijn keel. Eindelijk kijkt Kathy naar mij en zie ik de verbazing in haar ogen staan. 'Wat is er gebeurd?' Ik stap naar haar toe en hou vragend mijn handen in de lucht. Kathy staart me aan maar lijkt er geen woorden voor te hebben. Dan schud ze haar hoofd, loopt naar de deur en duwt in het voorbijgaan een papier in mijn handen. Met open mond draai ik me om maar loop haar niet achterna. Ik denk dat ze even iets moet verwerken en niemand bij zich wil hebben. 'Wat is er gebeurd?' Zonder me om te draaien praat ik tegen Louis. Ik hoor hem zuchten en herinner me nog steeds dat ik het papier wat Kathy aan me heeft gegeven vast heb. 'Hier, neem het terug. Ik hoef het niet te zien want ik neem aan dat het iets privé is en daar heb ik respect voor.' Met uitgestrekte armen geef ik het papier weer aan Louis die het met een schuldige blik aanneemt. Dan ineens, zakt hij op het bed en slaat zijn handen voor zijn ogen. Geschrokken ga ik naast hem zitten en wrijf onhandig over zijn rug. 'Wil je erover praten?' Daarmee word het schokken van zijn rug erger. 'Het kan nooit zo erg zijn. Ik beloof dat ik je niet uitlach of boos wordt. Ik zweer het!' Dan kijkt hij op en zie ik zijn rode, vermoeide ogen. 'Ik ben...' Met zijn ogen dicht ratelt hij op waar hij waarschijnlijk al zo lang over heeft gepiekerd. 'Je moet deze tekening maar bekijken want ik durf het niet te zeggen en ik weet dat het heel raar is maar ik kan het gewoon niet recht in je gezicht zeggen.' Ik frons mijn wenkbrauwen en pak zijn hand. 'Oke, laat het me maar zien dan.' Met trillende handen pakt hij het blad dat al die tijd op zijn schoot lag en veegt er een paar tranen af. 'Hopelijk is het niet verpest', mompelt hij terwijl hij met tegenzin het blad in mijn richting schuift. Als ik eerlijk ben, ben ik best wel zenuwachtig. Wat er op die tekening staat heeft Kathy helemaal van haar stuk gebracht en Louis moet erdoor huilen. Wat voor emotie zal het bij mij oproepen? Met ingehouden adem draai ik het om. Mijn adem ontsnapt uit mijn mond en mijn ogen gaan - net zoals bij Kathy - wagenwijd open. Op de tekening staat een halfnaakte Louis. Het enige wat hij aan heeft is een halflange broek. Maar naast Louis, of tegen Louis aan staat nog een jongen. Ze zijn aan het zoenen en hebben elkaars handen vast. Oh. Mijn. God... Louis is homo. Vanonder kijk ik Louis aan terwijl die zenwachtig aan zijn handen pulkt. Uit zijn ogen rollen nog wat tranen die hij snel wegveegd met zijn elleboog. Dan kijkt hij me aan en haalt een hand door zijn haar. Hij is echt reuze zenuwachtig en volgens mij denkt hij dat ik hem nu ga uitschelden. Natuurlijk niet! Ik pak zijn hand en aai eroverheen met mijn duim. 'Wanneer hbeb je het ontdekt?', is het enige wat ik vraag. Verrast kijkt hij me aan en haalt zijn schouders op. Hij verwacht natuurlijk dat ik net zoals Kathy wegloop, maar dat kan ik hem niet aandoen. 'Ik weet het niet. Op een gegeven moment zag ik een jongen waarbij ik in de klas zit maar toen begon ik meer voor hem te voelen. Ik weet het gewoon niet.' Zijn stem breekt. Ik moet diep inademen om mijn tranen ook binnen te houden. Zo wil ik hem helemaal niet zien. 'Weetje, het is helemaal niet erg dat je op jongens valt. Het is alleen, mensen verwachten het nooit en daarom reageren ze altijd geschrokken. Maar als ze eenmaal wennen dan is het gewoon normaal. Heb je het je ouders al verteld?' Aan de schuldige blik te zien heb ik mijn antwoord al. 'Ik snap heel erg dat je dat niet durft, maar ooit moet je het wel vertellen. Misschien kan Kathy met je mee als je het verteld? Anders wil ik ook wel. Ik laat je dit niet alleen doen en Kathy al zeker niet.' Ik praat expres met een zachte toon zodat hij zich op zijn gemak voelt en weet dat ik er totaal niet mee zit. 'Dankjewel, Ellie.' ik kijk hem dodelijk aan en geef hem dan een stomp. 'Stop met die bijnaam'. Ik grinnik toch maar om de spanning er even uit te halen. Louis zucht en laat zich achteruit vallen. 'Nu voel ik me schuldig omdat Kathy het op deze manier uit moest vinden.' Ik geef hem een meelevende glimlach en leun met mijn hoofd op mijn handen. 'Ze weet vast wel dat je het niet zo bedoelde om haar ineens zo te laten schrikken' Terwijl ik de woorden uitspreek wil ik dat ik ze heb ingeslikt. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kijk Louis geschrokken aan. 'Ik bedoelde het niet zo, Lou. Het spijt me, het kwam er helema-'. Louis kapt me af door zijn hoofd te schudden. 'Ik snap het, het is ook raar.' Nu schud ik mijn hoofd. 'Nee, Lou. Het is niet raar, het is gewoon liefde net als altijd.' Ik probeer mijn mond niet weer voorbij te praten en hem niet nog meer te kwetsen. Ineens komt Louis weer overeind en geeft me een knuffel. 'Bedankt, El. Zou je nog iets willen doen?' Ik glimlach naar hem maar steek streng mijn vinger naar hem uit. 'Alleen als je me geen Ellie meer noemt, dat haat ik'. Grinnikend knikt hij en schud mijn hand. 'Afgesproken. Zou je voor mij met Kathy willen praten?' Ik houd mijn hoofd schuin. 'Alleen als je denkt dat dat de beste oplossing is. Is het niet beter om zelf met haar te gaan praten?' Terwijl hij zucht zit er een hapering in en staat hij langzaam op. 'Ja, dat is misschien wel het beste. Maar ik weet niet of ik het durf, en ik weet niet eens waar ze is.' Ik geef hem een warme glimlach en wenk met mijn hoofd naar de deur. 'Dat weet je nóg niet.' Nogwat onzeker loopt hij de deur uit en blijf ik achter op het bed. Ik wrijf langzaam in mijn ogen en haal mijn hand door mijn haren. Ik hoop dat Kathy een beetje in de staat is om te praten. Eerst de ruzie's met Jai en nu ontdekken dat je broer op jongens valt. Ik weet dat het niet erg is, integendeel zelfs ik vind het juist heel normaal, maar ik weet natuurlijk niet hoe Kathy dat opvat. Met een grote zucht laat ík me nu achterover vallen.
-----------------------------------------------------------------------
Hey, Silke weer!
Bedankt voor het lezen! Wat een drama, wat een drama!
Maaaaaarrrrr..... ik wil laten weten dat ik mijn nieuwe boek online heb gezet! Jenna ook trouwens!
Als jullie zouden willen kijken, zouden we dat erg super leuk vinden haha.
Bedankt!
x Silke
P.S. HIernaast een gif van Ella als ze Louis een meelevende blik geeft x
