Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{58}

Pov Rose.

De volgende dag zit ik thuis op de bank samen met de jongens. Daniel was vannacht al weggegaan, vanwege zijn ouders.

De deurbel galmt door het huis. 'Ik ga wel,' mompel ik terwijl ik opsta en naar de deur loop. Zodra ik de seur heb geopend wil ik hem het liefst zo snel mogelijk dichtgooien. Wat moet zij hier?

Lizz staat voor de deur. Ze heeft me gisteren de hele dag genegeerd dus waarom zou ze nu hier zijn.

'Ja?' Ik kijk haar afwachtend aan en houd de deur vast. Voor het geval dat ze naar binnen gaat zonder mijn toestemming.

'Hoe gaat het?' Ik durf te wedden dat ze ergens anders voor kwam. 'Het gaat goed, maar waarom ben je hier?'

'Ik moet met je praten,' zegt ze. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Omdat?' Lizz zucht. 'Mag ik binnen komen?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee.'

'Wat is er met jou?' Roept ze nu. 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' Lizz rolt met haar ogen. 'Er is niks aan de hand met mij. Ik moest gewoon toevallig weg,' zegt ze. Ze kan echt niet liegen...

'En dat de hele dag?' Ik kijk haar afwachtend aan. Ze knikt. Oké, ze liegt dus nu mag ik haar al helemaal niet meer.

'Mag ik binnen komen?' Ik haal mijn schouders op. 'Dat ligt eraan.' Lizz kijkt me vragend aan. 'Waar ligt dat aan?'

'Om wat je te zeggen hebt.' Lizz zucht. 'Goed, ik wou zeggen dat moet stoppen met leugens verspreiden.'

'Pardon?' Ik snap haar helemaal niet meer. 'Je weet wel wat ik bedoel. Stop met het verspreiden van leugens over Lena.'

'Welke leugens?' Lizz zucht. 'Dat weet je zelf wel,' zegt ze. 'Vertel me dan één leugen die ik zogenaamd heb gezegt.' Ik kruis mijn armen voor mijn borst.

'Uhm, nee.' Ik rol met mijn ogen. Doei Lizz, ik praat wel weer met je als je de waarheid weet. Of niet, ik weet niet, het ligt net aan mijn stemming.' Voordat ze kan antwoorden gooi ik de deur dicht in haar gezicht.

Ik loop naar de woonkamer. De jongens kijken me vragend aan. 'Lizz,' mompel ik. De jongens knikken en houden verder hun mond.

Ze weten bijna alles van me en na een half jaar bij hun te wonen weten ze ook wanneer ik geen zin heb om te praten. Dat moment is nu dus.

Een half uur later lig ik op de grond in plaats van op de bank. Hoe dat kan? Nou ik veveelde me en rolde toen per ongeluk van de bank af. Oeps?

'Ligt het lekker Rose?' Ik knik en mompel een "heerlijk". Ik ga langzaam rechtop zitten. 'Zullen we iets leuks doen?'

'Rose pesten?' Zegt Harry met een grijns. 'Ik zei iets leuks.' Harry grinnikt. 'Maar dat is leuk.' Ik zucht. 'Niet voor mij.'

'Wat wil je dan doen.' Ik open mijn mond om iets briljants te zeggen, maar sluit hem al zijn. Mijn briljante ideeën zijn verdwenen...

'Ik heb zin in eten,' zeurt Niall. Ik grinnik. Niall heeft altijd zin in eten. Dan pas dringt het tot me door. Hij zei eten. Als in, het beste ooit. 'Ik wil eten!' Roep ik terwijl ik opsta en naar de voordeur ren om mijn schoenen te pakken. 'We hebben eten in huis,' zegt Liam.

'Ja maar, ik wil iets eten dat we hier niet hebben.' Ik loop weer naar de woonkamer en trek mijn schoenen aan. 'Zoals?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik vind het een briljant idee!' Roept Niall waardoor hij opstaat en zijn schoenen pakt.

Ik grinnik. 'Zullen we daarna voetballen?' Vraagt Louis. Ik knik instemmend. 'Ik hoop dat dat lukt, want er bestaat een kans dat ik me als voetbal ga voelen nadat ik heb gegeten.' Harry grinnikt.

'Ik snap niet hoe je niet dik kunt zijn. En Niall snap ik ook niet.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik sport gewoon veel.' Dit is één van de meest ongeloofwaardige dingen die ik ooit heb gezegd...

'Yeah right. Let's go,' zegt Louis terwijl hij opstaat. 'Crazy, crazy, crazy till we see the sun?' Ik kijk Louis vragend aan terwijl ik mijn veters strik. 'Ja, misschien, maar sinds wanneer ken je delen van onze liedjes?' Louis kijkt me afwachtend aan.

Ik haal mijn schouders op. 'Vroeger, als in, toen mijn ouders nog leefden, was ik fan, en toen kreeg ik een Luna, die vreselijk irritant was door me te irriteren met jullie liedjes. Daarna kwam ik hier en was ik er alsnog niet van af door Spotify. Ik ben nogsteeds te lui om de nummers te verwijderen aangezien ik weet dat ik er nooit meer vanaf kom,' ratel ik.

Louis grinnikt. 'Zullen we gaan? We kopen daar wel een bal.' Ik knik en volg de jongens naar buiten. Bij de poort zijn enorm veel mensen, ze zijn er namelijk achter gekomem dat ik thuis ben.

Allemaal vragen worden naar onze hoofden geslingerd terwijl wij naar de auto lopen. Ik negeer het door zachtjes liedjes te zingen. Op dit moment had ik alleen niet door dat ze het konden horen...

We stappen in en rijden naar het centrum. Niall en ik rennen naar de snoepwinkel als driejarige kleuters die net hebben gehoord dat ze een mega lolly mogen hebben.

Zodra we binnen zijn is Niall moe. 'Hoe kan jou conditie zo slecht zijn?' Mompel ik. 'Hoe kan die van jou zo goed zijn?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb gewoon girlpower. En aangezien je geen meisje bent, of eigenlijk wel, maar ik bedoel, omdat jij niet echt een meisje bent, heb je het niet.'

Niall rolt met zijn ogen en pak een zak waar snoep in moet. Na heel wat te hebben gediscussieerd zijn we eindelijk klaar en rekent Niall af, omdat ik te traag ben om te kunnen betalen...

We lopen naar buiten waar Louis Harry en Liam opgelucht zuchten. Ik grinnik. 'Sorry, Niall wou niet naar me luisteren.' Ik hoor Niall achter me geërgerd zuchten. 'Sorry hoor, maar wie heeft de zak snoep in handen? Jij niet,' Niall steekt zijn tong uit en zet het op het lopen. Hij weet namelijk dat ik er alles aan zou doen om die zak te krijgen.

En zo gezegd zo gedaan. Ik ren keihard achter de Ier aan die snoep in zijn handen heeft. Opeens sta ik stil door een stem die mijn naam roept. Langzaam draai ik me om. Ik had veel verwacht, maar dit niet...