Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{60}

Pov Rose.

De auto komt tot stilstand. Tenminste, zo voelt het. Niet veel later begint Louis te praten. 'Je wist toch dat je de ducktape al die tijd van je mond af had kunnen halen?' Rose je bent dom, heel erg dom...

Ik trek de tape van mijn mond af. 'Had je dat niet eerder kunnen zeggen?' Mompel ik. 'Nope,' Louis grinnikt.

'Mag die blinddoek niet van mijn hoofd?' Niall grinnik. 'Nee.' Ik zucht en laat me door Louis en Niall begeleiden.

Voordat ik het weet loop ik volledig tegen de muur aan. 'Moest dat?' Mompel ik. De jongens grinniken. 'Sorry, we hebben geen richtinggevoel,' zegt Louis. Ik rol met mijn ogen, ookal kunnen ze dat niet zien. 'Het zal wel,' mompel ik.

Na vijf minuten lopen moet ik gaan zitten op een stoel. 'Waarom moet ik hier zitten,' mompel ik. 'Doe dit op,' ik voel dat één van de jongens een koptelefoon op mijn hoofd zet. 'Je waagt het niet om jullie muziek af te spelen.'

Ik hoor Niall lachen. 'We zullen het proberen.' Ik zucht diep. Ik heb geen idee wat ze van plan zijn.

Het is ook echt vet random. Ik werd ontvoerd uit de keuken, heb een uur buiten gewacht, mijn mobiel werd afgepakt en nu zit ik in een stoel met een blinddoek en koptelefoon op. Heel normaal allemaal...

Na even te hebben gezeten met luide muziek in mijn oren, word de koptelefoon afgezet en moet ik opstaan van mijn stoel. 'Je gaat me niet ontvoeren, toch?'

Louis schiet in de lach. 'Misschien.' Ik laat me begeleiden door waarschijnlijk Louis. 'Waarom doen jullie dit zo random?'

'Waarom niet?' Ik zucht. 'Ik haat je.' Ik voel dat Louis grijnst. 'Harry, neem jij Rose van me over?'

'Nee, niet Harry. Harry is ook stom.' Ik hoor Louis lachen en Harry zuchten.

'Waar gaan we nu heen?' Ik word echt gek. 'We gaan weer met de auto.' Ik snap hier helemaal niks meer van.

Na een autorit, die voelde als een eeuw, moet ik weer uitstappen. Ik ben helemaal gedesoriënteerd. Ik heb werkelijk waar geen idee waar ik ben. Het zou me zelfs niks meer verbazen als we niet eens meer in Engeland zijn.

'Duurt het nog lang?' Ik wacht op een antwoord. 'Nee, nog ongeveer vijf minuten.' Ik knik.

Ik ben er wel klaar mee om geblinddoekt te worden. 'Pas op, opstapje.' Ik grinnik en til mijn benen zo hoog mogelijk. Ik wil namelijk niet vallen, al zou dat wel echt iets voor mij zijn...

Ik voel dat ik in een gebouw ben. Even later sta ik in een lift, en dat weet ik omdat ik het voel en hoor.

'Doe je blinddoek maar af,' zegt Liam. Zo snel als ik kan doe ik de blinddoek af. Ik moet wennen aan het licht, aangezien ik uren geen licht meer heb gezien.

Ik kijk wat om me heen. Buiten is het al aan het schemeren. Ik kijk naar de deur voor me. Ik weet niet waarom ze mij hier naartoe nemen, want we staan nu in een gang terwijl er mensen heen en weer lopen. Het lijkt op een ziekenhuis, maar dat is het niet.

'Wat moet ik doen?' Ik kijk de jongens één voor één aan. 'Jij, Rose, moet die deur openmaken en erdoor heen lopen.' Ik haal mijn schouders op en open de deur. Zoiets kan ik nog wel...

De jongens gebaren dat ik door moet lopen. Ik kijk naar het persoon die voor me op een stoel zit. Mijn ogen worden groot en ik moet mijn best doen om mijn tranen binnen te houden.

Ik ren naar de vrouw toe en omhels haar. 'Dag meisje,' zegt de vrouw die mijn oma is. Ik laat mijn oma los en draai me om naar de jongens.

'I-ik, h-hoe wisten jullie waar ze was?' Stotter ik. Niall glimlacht. 'We hebben Luna gebeld.' Ik knik. 'Waarom praatte jij dan met de paparazzi?' Vraag ik aan Harry.

'Gewoon, geen reden voor, ook niet voor je mobiel trouwens.' Ik knik en draai me weer om naar mijn oma.

Ik knuffel haar alweer. 'Ik heb je zo erg gemist,' mompel ik. 'Ik jou ook, hoe gaat het met je?' Ik glimlach en laat mijn oma weer los. 'Goed.'

Mijn oma glimlacht en kijkt vervolgens naar de jongens achter me. 'Ik ben ongelofelijk trots op je,' zegt mijn oma tegen me. Ik glimlach. 'Mijn oma is fan van jullie,' grinnik ik naar de jongens.

Ik veeg mijn tranen weg. De rest van de avond praten we met mijn oma. Ik heb haar nog zoveel te vertellen.

'Dus jullie zijn speciaal naar het verzorgingstehuis in Nederland gegaan voor mij?' Vraag ik aan de jongens. Ze knikken. 'We weten dat je oma alles voor je betekent en dit was het minste wat we voor je kunnen doen voordat-' Liam valt stil.

Ik kijk Liam niet begrijpend aan. 'Voordat wat?' Liam slikt en kijkt naar mijn oma. Ik draai mijn gezicht naar mijn oma. Mijn oma pakt mijn hand. 'Rosie-' Ik knik als teken dat ze verder mag gaan.

'Ik heb niet lang meer te leven. Ze verwachten dat ik er over een maand niet meer ben.' Mijn ogen worden groot terwijl tranen mijn ogen vullen.

Ik wil mijn oma niet kwijt. Zij is er altijd voor me geweest als ik me niet goed voelde. 'M-maar, ik wik niet dat je doodgaat,' mompel ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Mijn oma glimlacht naar me en wrijft rustgevend met haar duim over mijn hand. 'Lieverd, ik kan bijna niks meer. Ik kan niet meer lopen, koken en alles wat er maar bij hoort. De kanker overwint het. Ik wil alleen zeggen dat je goed voor jezelf moet zorgen en gelukkig moet zijn als ik er niet meer ben.'

Ik slik. Hoe kan ik gelukkig zijn zonder mijn oma. Ik buig naar voren om de allerliefste oma ter wereld te omhelzen. Ik wil haar niet loslaten, ookal weet ik dat het ooit wel moet.

Ik kan niet zonder haar, ookal spreek ik haar bijna nooit meer. Ik kan er niet mee leven als mijn oma er niet meer is.

'Oma?' Ik laat haar los uit. Mijn oma kijkt me afwachtend aan. 'Ik wil je niet kwijt.' Mijn oma glimlacht zwak. 'Je raakt me niet kwijt. Ik zal altijd daar zitten.' Ze wijst naar de plek waar mijn hart zit.

Ik glimlach. 'Ik houd van je, oma.' Mijn oma haar glimlach wordt groter. 'En ik van jou, zielsveel. Vergeet dat nooit.' Ik zal dat nooit vergeten. Nooit...