Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{28}

Pov Rose.

Het is de volgende ochtend. Ik heb ne gisteravond een beetje voorbereid op wat er vandaag zou gaan gebeuren. Gelukkig kende ik het liedje al uit mijn hoofd dus ik hoefde thuis niet te zingen.

Ik heb vooral geoefend met mijn gitaar, omdat het anders mis zou gaan. Het is namelijk al een tijdje geleden dat ik dat liedje heb gespeeld.

Ik loop de school binnen. Harry rijdt waarschijnlijk direct door naar het ziekenhuis. De jongens zijn helemaal van slag. Ze missen hun beste vriend echt en ik moet toegeven. Ik mis hem ook.

Ik mis zijn enthousiasme, zijn liefde voor eten, zijn aanstekelijke lach en zijn Niall zijn.

Het is stiller, vooral omdat de jongens bijna niks zeggen. Ze zijn er kapot van en hopen iedere seconde van de dag dat het goed komt met Niall.

Ook de fans zijn er kapot van. Heel twitter staat er vol mee. Iedereen hoopt dat hij snel beter wordt. Ik had Luna het nieuws zo snel mogelijk verteld. Ze was ineens zichzelf niet meer en vraagt me iedere dag hoe het met hem gaat.

Ik hoop dat ik haar ooit kan vertellen dat het goed met hem gaat, dat hij weer kan lachen om niks. Maar ik heb geen idee wanneer dat moment komt.

Ik open mijn kluisje en ben opzoek naar mijn wiskunde boek. Ik kan hem nergens vinden. Waar is mijn boek nou? Ik zucht geërgerd en kijk nog een paar keer in mijn kluisje.

Wat als?.. Ik pak mijn tas en kijk erin. Jahoor, hier ligt hij. Heb ik een uur gezocht naar dat ding ligt hij gewoon in mijn tas.

Oké, eigenlijk was dat uur maar vijf minuten, maar I don't care. I love it. Stop Rose... dat liedje moet je niet in je kop hebben.

Ik sluit mijn kluisje weer en loop naar Lizz. Waarom loopt ze nooit naar mij toe? Ik moet áltijd lopen.

'Hee,' roep ik. 'Hi Rose! Zin in zang presentatie?' Ze kijkt me vragend aan. 'Ja feestje!' Ik spreid mijn armen en spring op en neer.

'Ik hoop niet dat je echt zo doet op een feestje.' Ik grinnik. 'Misschien wel, misschien niet. Je weet het niet.' Ik huppel naar het lokaal met een slenterende Lizz achter me aan.

Ik weet niet hoe, maar op een één of andere manier ben ik vrolijk, alsof er iets goeds gaat gebeuren gaat vandaag. Ik heb alleen geen idee wat.

Misschien wordt de school wel verwoest door een vliegende roze olifant met glitters. Ja ik weet het, er is iets mis met mij. Dat hoef je mij niet duidelijk te maken.

Ik ga zitten op mijn stoel. Of eigenlijk doe ik een poging tot het zitten op mijn stoel, maar is er een één of andere persoon die mij stoel wegschuift.

Ik kijk naar diegene die ervoor heeft gezorgd dat ik nu op de grond zit. Daniel. 'Kut kind,' ik zucht geërgerd. Daniel kan alleen maar lachen. Ha ha grappig hoor.

Mijn vrolijke bui is verdwenen. Pats boem, weg! Meneer Black komt binnen en kijkt me vragend aan.

'Ik zit liever op de grond dan op een stoel,' mompel ik naar hem. Hij zucht. 'Ga maar gauw weer op je stoel zitten.' Ik zucht en sta langzaam op.

Ik geef Daniel, die achter me is gaan zitten, een dodelijke blik en sta op. Alsof er niets is gebeurd ga ik zitten en doe ik een poging om op te letten.

Helaas lukt het niet, er is namelijk iemand die telkens tegen mijn stoel aantrapt. Ik draai me om en gooi mijn pen tegen Daniel's hoofd.

'Auw, waar was dat voor nodig?' Hij kijkt me vragend aan terwijl hij zijn hand op zijn hoofd legt.

'Je verdiende eigenlijk een baksteen in je gezicht, maar helaas heb ik die vandaag niet bij me. Mag ik nu mijn pen weer terug?'

'Nee, ik had nog geen pen, maar nu ik er één heb, ga ik hem niet teruggeven.' Ik zucht en rol met mijn ogen. Daarna draai ik me weer om en pak een andere pen.

Waarom hebben bijna alle jongens nooit een pen bij zich? Voor een pond (A/N Engeland) heb je al een doos vol pennen.

Gelukkig heeft hij maar die lelijke roze pen die ik had gestolen in het weeshuis, omdat iemand anders mijn pen had gestolen. Als er ooit iemand is die aan jou vraagt of je weet waar een roze pen is, ik heb hem niet.

En dat is niet eens gelogen, want Daniel heeft hem.

-

Na een paar lange, saaie uren hebben we muziek. Ik heb er spontaan geen zin meer in. Kan die  vliegende, roze, glitter olifant niet nu meteen komen?

Onze leraar vond het nodig om het te filmen. "Ik doe er niks mee" had hij gezegt. Nou ik geloof er niks van. Het zal me namelijk niks verbazen als straks de hele klas op YouTube staat.

Nee oké, het was voor de opendag. Ze wouden een video hebben over hoe het hier op school gaat. Ze gaan het geluid toch niet gebruiken als je het niet wilt.

'Daniel, Lizz, Mark en Rose,' we kijken allemaal naar de leraar die voorin opstaat en naar de achterkant van het lokaal loopt. 'Jullie mogen eerst.'

Shit. Zenuwen dringen binnen. Puur omdat ik niet wil en omdat ik het gevoel heb dat we te slecht zijn voorbereid en gaan falen.

De leraar doet de camera aan. En jeetje, daar word je enorm nerveus van. Alles wat er gebeurd komt nu op film te staan.

'Welk liedje en artiest?' De leraar kijkt ons aan. 'Demons van Imagine Dragons,' zegt Daniel.

De leraar knikt en schijft wat op zijn blaadje. 'Nou begin maar.'

Daniel en ik beginnen met de gitaar en even later komt Mark er ook bij met de piano.

'When the days are cold
And the cards all fold
And the saints we see
Are all made of gold...' begin ik.

De anderen staren mij met open monden aan. Waarom? Geen idee.

We doen om en om een stukje tekst.

'...When you feel my heat
Look into my eyes
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide
Don’t get too close
It’s dark inside
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide.....' we eindigen het lied samen en iedereen begint te klappen.

Klap. Klap. Klap. Wie heeft klappen eigenlijk uitgevonden? Ik denk dat er ooit een zeehond was die ging klappen en toen gingen mensen hem nadoen.

'Wauw dat was echt-' de leraar wordt onderbroken door Daniel. 'Geweldig ik weet het. Alleen zonder Rose stonden we wel voor schud,' zegt Daniel.

'Nou uh, nee. Zo goed ben ik ook weer niet.' Daniel zucht en zegt me na. 'Jullie vormen echt een goed team met zijn vieren, en ik moet inderdaad zeggen, Rose je stem is fantastisch. Weten de jongens het al?' De leraar kijkt me vragend aan.

'Nee, en dat hoeven ze ook niet te weten.' Als zij hier ook maar iets van horen ga ik dood.

Hij knikt. 'Dan gaan we nu verder met Chantal, Kimberley, Rutger en Simon.' Ik loop naar mijn plaats toe.

Chantal kijkt me bitchie aan, maar ik negeer haar. Ik ben benieuwd hoe geweldig mooi zij kan zingen.

Ze begint met zingen. En echt waar, ik ga nog liever naar een klassiek concert. Als ik nu geen gehoorbeschadiging oplever, weet ik het ook niet meer.

Zelf de muziek van One Direction is nog beter dan dit. Dit is gewoon verschrikkelijk.

Het laatste waar ik nu nog aan kan denken is die vliegende, roze, glitter olifant. Want als die niet snel komt, vallen er doden...