Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{34}

Pov Rose.

Nadat ik thuis kwam, ben ik naar mijn kamer gerent. Ik zit nu op mijn bed. De jongens wouden praten over dit alles, maar ik ben gewoon weg gegaan.

Nu zit ik te piekeren. Vroeg of laat moet ik mijn kamer uit. Dan zal ik hun onder ogen moeten komen en vertellen waarom ik dit heb verzwegen.

Het is niet dat ik hun het niet wil vertellen, het is meer dat ik niet weet hoe ik het moet vertellen. Nu ben ik dus aan het nadenken. Ik begin situaties voor me te zien.

Wat als ze boos zijn? Wat doe je dan? En wat als ze je dwingen? Wat doe je dan? Ga zo maar verder. Bij elk stukje dat ik bedenk om te gaan zeggen, spoken dat soort vragen door me heen.

Ik ben opzoek naar het perfecte antwoord. Alleen niks en niemand is perfect dus dit gaat me nooit lukken.

Ik ben weer het oude, onzekere meisje van vroeger. Ik ben bang voor alle reacties die zullen komen, bang voor wat er met me gaat gebeuren.

Ik kan er niet tegen als ik iets niet weet en dat maakt mijn leven zo moeilijk. Ik weet dat er een moment komt dat ik de perfecte reden moet hebben, maar wanneer komt dat moment?

Fysiek ben ik allang voorbereid, maar mentaal niet. Ik ben bang dat ik dichtklap en mezelf niet meer in bedwang kan houden, ik ben bang dat ik dingen ga zeggen of doen die ik normaal niet doe.

Ik sta op van mijn bed en loop nu te ijsberen door mijn kamer. Ik adem diep in. Rose, je gaat nu naar beneden en verteld het als ze je ernaar vragen. Als ze niks zeggen, zge jij ook niks.

Ik loop naar de deur en open hem voorzichtig, vervolgens sluit ik hem weer en laat ik me zakken tegen de deur aan. Ik kan dit niet.

Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Ik kan dit niet. Ik ben zwak. Ik ben mijn oude ik weer. De oude ik die ik nooit van mijn leven weer wou zijn. Die oude ik die mijn eigen leven verpeste.

Als ik zo door ga verlies ik mezelf. Dan wordt het weer zo erg dat ik onbewust dingen ga doen die niet kunnen. Ik zal in de knoop raken met mezelf en er niet meer uit komen.

Ik moet er alles aan doen om te zorgen dat dit niet weer gebeurd. Want die periode was de kutste periode die ik ooit heb gehad.

Ik sta zuchtend op. 'Rose, doe dit voor jezelf. Wees sterk. Als je iets niet wilt doen doe je het niet,' de stem van mijn moeder gaat door mijn hoofd. Ik ga dit doen. Voor mezelf en voor mijn moeder.

Ik open mijn slaapkamerdeur en loop zonder na te denken naar de woonkamer. Zodra ik daar ben en zie dat de jongens mij aankijken, raak ik weer in paniek.

Rustig ademen. Rustig ademen. Ik ga op de bank zitten. Ze kijken me nogsteeds aan. Ik doe mijn best om het te negeren. Maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan.

'Ik heb honger,' ik sta op en loop naar de keuken. Ik pak een appel, geen idee waarom, maar ik pak een appel. Als ik niet helder na kan denken, doe ik dingen zonder dat ik weet waarom ik het doe.

Ik neem een hap uit de appel en ga hier aan tafel zitten. De beste manier om niks te hoeven zeggen is door ze te negeren. Opeens komt Louis binnen en springt op de stoel tegenover me. Ik verslik me in mijn appel, omdat Louis bijna viel en dat er grappig uit zag.

'Dus...' Louis kijkt me aan. Daar gaan we dan... 'Dus wat?' Ik heb net besloten om te doen alsof ik van niks weet. Dat is deels om Louis te irriteren.

'Dat weet jij wel,' Louis grinnikt. Ik neem nog een hap van mijn appel. 'Nee anders vraag ik het toch niet?' Ik kijk Louis vragend aan. 'Ten eerste, dat weet je wel en ten tweede, niet met volle mond praten,' Louis kijkt me streng aan.