Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{99}

Pov Rose.

Rose. Rose. Rose. Rose. Rose. Overal hoor ik mijn naam. Camera's worden in mijn gezicht geduwt en iedereen drukt pen en papier in mijn handen. Voor als je het nog niet doorhad. Ik ben omsingeld door fans en paparazzi.

Ik weet dat Niall een stukje verder weg staat, want ik zie zijn blond geverfde haren boven veel mensen uitsteken. De fans hebben ons gewoon van elkaar gescheiden.

Mijn enige doel voor vandaag was om een ijsje te halen, maar op deze manier gaat dat nog heel lang duren, omdat we geen kant op kunnen.

'Hoe gaat het?'

'Ga je een muziek carrière beginnen?'

'Gaan jij en Niall trouwen?'

'Ben je zwanger?'

Deze laatste vraag vind ik eigenlijk echt een belediging. Ik ben namelijk helemaal niet zwanger, dus dan willen ze zeggen dat ik dik ben. Thanks, dat is echt enorm aardig...

Ze hopen gewoon dat ze iets nieuws te horen krijgen zodat ze dat over de hele wereld kunnen verspreiden.

Zolang ik niks ga zeggen kunnen ze ook niets verspreiden over de hele wereld. Op die fantastische paparazzi foto's na dan.

Pov onbekend.

Ik weet dat ze hier in de stad is. Ik ga er alleen niet naartoe. Ik wacht gewoon totdat de fans en paparazzi verdwenen is en er niemand bij haar is. Ik mag haar namelijk pas aanspreken als ze helemaal alleen is.

Dus er mag ook geen Niall of één van de andere jongens in de buurt zijn. Dat is het veiligst voor mezelf.

Na een tijdje komt het gegil van mensen dichterbij. Ik bestudeer het goed. Na een tijdje zie ik dat Niall en Rose de ijssalon inlopen.

Dit is mijn kans. Ik pak snel mijn spullen van het bankje af waar ik op zit en loop op een rustig tempo de ijssalon in. Niall is nu dan wel bij haar, maar ik moet de brief aan Rose geven op het moment dat Niall niet kijk.

Het is heel vaag, maar het komt erop neer dat Rose mijn gezicht niet mag zien. Ze kent me niet en dat mag ook niet. Dus als ze mijn gezicht nooit ziet, weet ze niet hoe ik eruit zie en kan ze mij dus nooit meer terug vinden.

Als er iemand bij is dan is er een kans dat diegene mijn gezicht wel te zien krijgt. En zoals ik al zei, dat mag en kan niet.

Ik duw mensen aan de kant om de ijssalon in te kunnen. Een beveiliger staat voor de deur en houdt me tijgen. 'Ik wil alleen ijs hebben. Ik weet dat Rose en Niall hier binnen zijn, maar ik ga ze niet lastigvallen met gegil en al dat soort dingen. Ik wil alleen ijs,' zeg ik. De man knikt. 'Ik houd je wel in de gaten,' zegt hij waardoor ik knik en naar binnen loop.

Deze man houdt mij toch niet in de gaten. Hij kan namelijk niet die deur blokkeren en op mij letten op hetzelfde moment.

Ik zie dat Niall en Rose samen aan een tafel zitten. Ik ga eerst wel een ijsje kopen, want die beveiliger houdt me daadwerkelijk in de gaten. Stiekem is het een vrouw...

Nadat ik mijn ijsje heb gekregen zie ik dat Niall opstaat en naar de wc gaat. Dit is mijn enige kans. Snel pak ik de envelop uit mijn tas. Dit moet snel gebeuren.

Pov Rose.

Niall staat op en loopt naar de wc. Nu ben ik forever alone. Oké stop met overdrijven Rose. Niemand trapt hier in.

Opeens wordt er op mijn rug getikt. Zodra ik me omdraai wordt er iets in mijn handen gedrukt voordat het persoon verdwijnt. Oké ook heel erg normaal dit.

Ik kijk naar hetgene dat in mijn handen is gedrukt. Het is een envelop met mijn naam erop. Ik kijk er later wel naar. Ik doe de envelop in mijn tas en wacht totdat Niall komt terwijl ik mijn ijsje nog opeet.

Niall is namelijk super snel in het eten van een ijsje. Als ik een ijsje te snel eet ga ik dood. Dat kan mijn arme hoofd niet aan.

Nadat Niall terug is staan we op om weer naar huis te gaan. De beveiliger, die bij de deur staat, gebaren we dat we via de achteruitgang gaan.

Als we dat niet doen, dan worden we gesandwiched. En ik wil geen sandwich zijn. Vandaag niet, morgen niet en over tachtig jaar ook niet.

Al snel zijn we thuis. We hadden nu namelijk geen last van alle mensen. Het zou me trouwens niks verbazen als ze nog gewoon voor de ijssalon staan.

'Rose!' Roepen Louis en Harry blij. Daarna pletten ze me in een knuffel. Nu ben ik alsnog een sandwich. Niall weet dat ik zoiets haat en daarom moet hij lachen. Hij beschermt me echt heel erg goed tegen het kwaad. Eigenlijk niet, maar alsnog houd ik van hem. Te beschermend zijn is namelijk nog irritanter dan dit.

'Wat is er met jullie aan de hand?' Vraag ik.'Ze hebben teveel suiker op,' zegt Liam waardoor ik moet lachen. 'Waar is suiker?!' Roept Niall blij die snel de keuken in rent.

'Niall je mag geen suiker hebben. Dan word je nog drukker dan dat je nu bent,' zegt Louis nu dood serieus. 'Shut up Lewis!' Roept Niall terug.

'Ik ga mn tas dumpen op mijn kamer. Doei,' zeg ik voordat ik de trap op ren en naar mijn kamer ga.

Ik haal het boek uit mijn tas en doe die in een laadje van een kast. Ik had dat boek bij me, omdat ik vergeten was dat die nog in mijn tas zat. Dus ik heb met extra, en vervelend, gewicht rond gelopen.

Ik had namelijk een rugzak meegenomen, omdat we na het halen van een ijsje misschien even wat kleding zouden kopen. Maar dat plan verdween al snel, omdat we geen zin hebben om gestalkt te worden de hele middag.

Ik gooi mijn, nu lege, tas in een willekeurige hoek voordat ik mijn kamer verlaat en weer naar beneden loop. Allang vergeten dat ik iets had gekregen van een mysterieus meisje in de ijssalon...

~~~~~♡~~~~~

Hierna nog 1 hoofdstuk, de epiloog, Q&A (check hoofdstuk 95) en een dankwoord...