Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{88}

Oké ik kan er niet meer onderuit. Ik weet dat ze mij pas laten gaan als ik het vertel, want anders vertel ik het ze nooit. Ik wilde dat ik het nooit hoefde te vertellen...

Pov Rose.

'Ik, uhm,' begin ik, maar meer dan dit krijg ik niet uit mijn mond. 'Ik ga maar weer eens,' zegt Tessa terwijl ze opstaat. Ik knik en glimlach naar haar.

'Ik loop wel even met je mee,' zeg ik terwijl ik ook opsta en achter Tessa aan naar de voordeur toe loop. 'Sorry dat ik het zei,' zegt ze met spijt. 'Het geeft niet, ik wist dat ik het ooit moest vertellen, dus ja, dat is nu dus,' zeg ik met een glimlach.

'App je me als er iets is?' Vraagt ze bezorgd. Ik knik. 'Tuurlijk.' We geven elkaar nog een knuffel voordat Tessa gaat.

Ik zwaai nog even naar haar voordat ik de voordeur sluit. Dit is het moment dat ik het de jongens moet vertellen.

Langzaam loop ik naar de woonkamer toe. Ik open de deur en loop naar de bank toe. Ik ga tussen Louis en Niall zitten, omdat zij de hoeken van de bank in beslag hebben genomen.

'Rose, je weet dat je ons alles kunt vertellen,' zegt Harry. Ik knik. Als ik nu wegren, hoef ik het niet te zeggen...

'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen,' zeg ik bijna onhoorbaar. Eerlijk gezegd weet ik dat wel, maar hoop ik dat het niet hoef te zeggen.

De jongens zijn stil. Waarschijnlijk wachten ze gewoon totdat ik iets zeg. Gelukkig dringen ze niet zoveel aan.

Aan de ene kant ben ik bang dat ze boos op me worden, omdat ik het nooit eerder heb verteld.

Maar aan de andere kant wil ik het hun wel vertellen. Ze zijn nu namelijk we mijn familie en ik vind dat zij het horen te weten.

'Ik was toen in Amerika, omdat-' Shit, ik kan dit niet. Waarom kan ik dit niet? In de tijd dat ik niks zei, zou ik het allang verteld kunnen hebben.

Oké Rose, adem in, adem uit. Het ziet er waarschijnlijk random uit, maar dat maakt mij toch niks uit. Dit is namelijk niet de eerste keer dat ik iets randoms doe.

Oké, ik ga het nu gewoon in één keer zeggen, dan ben ik er maar vanaf.

'Ik ben hiervoor een tijdje geadopteerd geweest,' zeg ik zacht. De jongens kijken mij afwachtend aan. Ik heb namelijk altijd gezegd dat zij de eerste adopteerders zijn.

'En die mensen die mij kwamen adopteren zijn helemaal uit Amerika gekomen. Waarom weet ik ook niet en dat boeit me ook vrij weinig.

In het begin waren ze opzich nog wel aardig, maar dat veranderde toen we bij hun huis aankwamen in Texas.' Ik slik even voordat ik verder ga met praten.

'Ik uhm, ik moest als een soort van slaaf voor hun werken. Alleen jullie kennen mij inmiddels wel, dus ik zei telkens dat ik niks voor hun ging doen.

Die mensen accepteerden zoiets natuurlijk niet en begonnen me te mishandelen. Ze zeiden dat ik niet zo ondankbaar moet zijn, omdat zij helemaal naar Engeland zijn gevlogen om mij te halen en omdat ik eten, drinken en kleding van hun kreeg.

Daardoor moest ik wel alles voor hun doen. Alles liever dan mishandeling. Na een paar dagen was ik het zat en ben ik 's nachts met wat spullen uit het raam gesprongen. Ik hielt er een gekneusde enkel aan over, maar op dat moment interesseerde me dat vrij weinig.'

Ik speel wat met mijn vingers. 'En toen kwam ik Tessa tegen en ben ik bij haar geweest totdat ik terug moest naar het weeshuis,' maak ik mijn verhaal af.

De ergste details laat ik weg, want ik heb geen zin om daar aan herinnerd te worden.

De jongens zeggen niks, maar trekken me in een groepsknuffel. 'Waarom heb je het ons nooit verteld?' Vraagt Niall na een tijdje.

'Ik heb het achter me gelaten en wilde er niet meer over praten, want als ik er niet over praat of er over nadenk word ik niet meer herinnert aan die tijd. En ik wilde jullie medelijden niet,' zeg ik.

Louis glimlacht even. 'Ik vind het knap van je dat je het hebt verteld,' zegt hij. De andere jongens maken instemmende geluiden.

'Thanks guys,' zeg ik met een glimlach terwijl ik ze nog één keer in een knuffel trek.

'En nu gaan we iets leuks doen,' zegt Niall blij waardoor ik moet lachen. Wat er ook gebeurd, deze jongens krijgen je negen van de tien keer aan het lachen.

Ik weet niet hoe ze dat voor elkaar krijgen, maar er zijn wel meer dingen die ik niet van ze snap.

'Rose, je bent volgende week zaterdag toch jarig?' Vraagt Liam opeens. Ik kijk hem even vragend aan en denk na. Daarna knik ik. 'Ja, dan ben ik jarig ja,' zeg ik grinnikend.

'En daar moest jij over nadenken?' Vraagt, of roept, Louis waardoor ik moet lachen. 'Niet iedereen herinnert mensen een maand van te voren aan dat je bijna jarig bent,' zegt Harry duidelijk tegen Louis.

Want echt waar in november moet je al aanhoren dat Louis Tomlinson bijna jarig is. 'Ik houd gewoon van mijn verjaardag en van kerst, dus shut up Styles,' zegt Louis.

Ik schiet in de lach. 'Maar nu serieus,' zegt Niall opeens. Hij zegt wel dat wij serieus moeten doen, maar volgens mij kan Niall zelf heel slecht serieus doen.

'Wat is er nu weer,' zeg ik. 'Wat wil je hebben op je verjaardag?' Vraagt Niall. Alle jongens kijken mij aandachtend aan terwijl ze wachten op een antwoord.

'Uhm, ik wil graag een mega ballenbak, een levensechte unicorn, een lama, want lama's zijn geniale beesten, zolang ze niet spugen dan en ik wil eten, heel veel eten.

En verder wil ik vijf kittens, drie puppy's en tien goudvissen,' zeg ik. 'Oh en ik wil jullie Twitter accounts voor één dag hebben,' zeg ik met een grijns.

'Oké nee, ik weet niet wat ik wil hebben, al zal ik het totaal niet erg vinden om jullie Twitter accounts voor één dag te hebben.'

'We geven jou echt niet ons Twitter accounts, dat wordt onze dood,' zegt Liam. De andere jongens knikken instemmend.

'Dan heb ik geen idee wat ik wil hebben,' zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal, 'ik heb mijn verjaardag de afgelopen vier jaren toch bijna niet gevierd, dus het is geen probleem.'

'Nee, we gaan jouw verjaardag niet overslaan. Jouw verjaardag moet perfect zijn, want je wordt maar één keer in je leven achttien.'

~~~~♡~~~~~

Precies 1100 woorden bij dit hoofdstuk!

Ik wilde graag een tweede upload doen deze dag, omdat jullie zo awesome zijn en om jullie nog te bedanken voor de 70K+ reads!

xx