Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{6}

Omdat ik zin had om een nieuw deel te uploaden, hebben jullie nu een nieuw hoofdstukje (en omdat ik genoeg voorraad heb)😝

~~~~~♡~~~~~

Al is het maar voor een week... Ik heb nog een kans! Er is een kans dat ik terug kom. Als een blije kip huppel ik weg. De verbaasde blikken achterlatend.

Pov Rose.

Nu komt het moment. Ik moet Luna en Carmela vertellen dat ik wegga. Ik voel een brok in mijn keel. Ik wil niet weg. Ik wil bij Luna blijven. Er vormen zich tranen in mijn ogen.

Ik neem een grote hap met adem en open de deur. 'En?' vragen ze tegelijkertijd. 'Ik uhm... ik ga weg.' Ik kijk naar de grond. Ik wil hun reactie niet weten.

'Rose, je gaat naar mijn idolen. Ik ga je missen, maar je moet weten dat ze aardig zijn, tenminste daar ga ik vanuit. Ik hoop dat je ooit van gedachten verandert. En als ze je iets aan doen dan meld je het meteen en dan leer ik ze een lesje. Want niemand doet mijn beste vriendin pijn. Al zijn het mijn idolen,' rond Luna haar verhaaltje af.

Ze hebben mij vier jaar geleden al pijn gedaan... Kom op Rose. Denk een beetje positief. Ik loop naar Luna toe en trek haar in een knuffel. Na even te hebben geknuffeld met haar en Carmela pakken we samen mijn koffers in.

Het kan namelijk de laatste keer zijn dat ik ze zie. 'Wat als jij snel naar Sam gaat om afscheid te nemen en wij dan de rest inpakken?' Vraagt Luna.

Ik glimlach naar haar en knik. 'Tot zo dan.' Ik loop de deur uit en ga snel naar Sam toe.

Zodra ik afscheid heb genomen en mijn koffer, die nieteens vol is, mijn rugzak heb gepakt en mijn gitaar op mijn rug heb gedaan, loop ik samen met Carmela en Luna naar de hal.

Ik laat mij koffer los. 'Groepsknuffel?' meteen accepteren ze mijn vraag en belanden we in een groepsknuffel.

Ik hoor dat iemand een foto heeft gemaakt en kijk op. Jason staat daar met zijn mobiel in zijn hand. Ik rol met mijn ogen.

Luna, Carmela en ik nemen voor de laatste keer afscheid en dan lopen ze weg.

Mevrouw Black komt na me toe. 'Dag meisje, succes.' Ze glimlacht vriendelijk. 'Ik moet er nu vandoor,' zegt ze. Ik zeg gedag en dan loopt ze weg.

Jason staat er nog. 'Dus je gaat weg?' vraagt hij. Ik knik. 'Je kunt het meis.' Hij trekt me snel in een knuffel en laat me even later los.

Ik loop met mijn koffer, gitaar en rugzak richting de uitgang. 'Dag voetbalmaatje.' Ik draai me om en glimlach naar Jason. 'Dag sukkel.' Ik zie dat hij glimlacht en dan draai ik me terug om. Om vervolgens naar buiten te lopen.

Jason en ik zijn nooit vrienden geweest, maar toch konden we wel samen lachen als er iemand viel tijdens het voetballen. Hij maakte altijd van die domme opmerkingen en stiekem, heel stiekem ga ik die wel een heel klein beetje missen. Alleen maar omdat Jason een sukkel is en hij het negen van de tien keer niet meent.

Ik kijk nog even door de glazen deuren en zwaai naar de mensen die er staan, waarna ze terugzwaaien. Jason, Luna, Carmela en Sam. Zo te zien hebben Luna en Carmela Sam opgehaald.

Pov Niall.

We staan buiten te wachten op Allison en Rose. Aan Allison kon je merken dat ze erg blij was dat wij haar kozen. Rose daarintegen. Tja, ik heb geen idee. Mevrouw Black zei tegen ons dat ze altijd een heel vrolijk meisje is, maar dat ze zich zo gedraagde tegenover ons vanwege iets dat in haar verleden is gebeurd. Ze wilde ons niet vertellen wat.

Dat is de reden dat we twijfelden. Ook omdat we niet zeker weten of Allison de waarheid sprak.

Allison komt naar buiten met drie koffers. We staan hier met zijn vieren verbaast te kijken naar Allison. De meeste weeskinderen hebben toch niet zoveel spullen?