Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{67}

Pov Rose.

'Ughum.' Ik kijk achter me en zie Daniel staan. De afgelopen dagen hebben we weer veel contact gehad. Op dit moment ben ik opzoek naar mijn wiskundeboek die verdwenen is tussen de troep dat zich in mijn kluisje bevind.

'Hey Daniel.' Daniel leunt tegen de kluisjes naast die van mij aan. 'Hey, ben je weer eens iets kwijt?' Ik knik vrolijk. 'Knap hè?'

Daniel schiet in de lach. 'Heel erg knap ja.' Opeens vliegen enkele boeken uit mijn kluisje en belanden op de grond. Ik staar naar de boeken op mijn grond.

Tot mijn verbazing zie ik dat mijn wiskunde boek er tussen zit. Ik heb geen idee hoe dat kan, want ik heb alles al gecontroleerd dat in mijn kluisje lag en toen kon ik het nergens vinden.

Ik zucht en pak mijn boeken van de grond terwijl Daniel nogsteeds lacht. 'Bedankt voor het helpen,' mompel ik. Daniel geeft me een schouderklopje. 'Graag gedaan.'

Ik rol met mijn ogen terwijl ik mijn wiskundeboek in mijn tas doe en het kluisje sluit. 'Sinds wanneer kom jij eigenlijk naar mijn kluisje toe?' Ik kijk Daniel verbaasd aan. Hij is namelijk vaak te lui om iets te doen...

Hij haalt zijn schouders op. 'Gewoon, had ik zin in.' Ik vorm mijn ogen tot spleetjes. 'En nu de echte reden graag.' Daniel zucht. 'Waarom wil jij overal een reden voor hebben?'

'Omdat mijn leven anders te ingewikkeld is voor mijn hersenen.' Daniel fronst zijn wenkbrauwen. 'Welke hersenen?' Ik kijk hem kwaad aan sla hem tegen zijn buik. In een snelle beweging grijpt hij naar zijn buik.

'Sinds wanneer kan jij zo hard slaan?' Ik grijns. 'Mietje.' Daniel zijn ogen worden groot. 'Dat zei je niet.' Ik knik. 'Dat zei ik wel. Ben je nu boos?'

Daniel zucht. 'Klein kind,' mompelt hij. 'Ik mag dan wel kleiner dan jou zijn, maar zeggen dat ik een klein kind ben gaat te ver. Je bent gewoon te groot.'

Daniel grinnikt. 'Ja joh, één meter tachtig is groot.' Ik knik. 'En één meter zeventig is dus niet klein.' Nu schud ik mijn hoofd. Wacht...

'Heb je naar mijn gegevens gegoogeld?' Dat moet bijna wel, want ik heb nooit mijn lengte verteld en Daniel is enorm slecht in schatten. 'Misschien wel, misschien niet.'

'Sukkel,' mompel ik terwijl ik richting de kantine loop. Zoals ik al had verwacht loopt Daniel achter me aan.

Ik ga zitten aan een tafel. 'Maar sinds wanneer ben jij een personal stalker?' Ik ga het antwoord krijgen, hoe dan ook. 'Ga ik niet zeggen.'

'Als je het niet zegt, gooi ik water over je heen.' Ik pak mijn flesje water uit mijn tas en draai de dop eraf. 'Good luck girl.'

Ik haal mijn schouders op en gooi het water in zijn gezicht. 'Rose, what the fuck.' Ik grinnik. 'Ik zei toch dat ik het zou doen.'

'Ja, maar ik verwachte niet dat je het meende.' Ik grinnik. 'Als je nu niet zegt waarom je mijn personal stalker bent dan gooi ik je tussen de koeien.' Daniel zucht. 'Je weet dat ik koeien haat.' Ik knik. 'Daarom juist.'

'Dus je zegt het nu of je hebt een probleem.' Daniel schudt zijn hoofd. 'Oké dan moet je weten dat je de rest van je leven niet te dicht bij mij in de buurt moet komen, want anders gebeurd dat wel.'

Daniel staat op van zijn stoel. 'Ik ga water uit mijn gezicht enzovoort halen.'

'Beetje ijdel vind je niet?' Daniel geeft me een kwade blik voordat hij verdwijnt. Ik sta op. Ik moet Mae namelijk vertellen dat we Daniel moeten ontvoeren naar een plek waar koeien zijn. En dat zo snel mogelijk.

De rest van de schooldag verloopt zoals altijd. Het is saai. Enorm saai. Het is dat ik bijna eindexamen heb en hier weg wil, maar anders lag ik nu te slapen.

Ik doe mijn jas aan en loop naar de uitgang van de school als ik mijn naam hoor. Ik draai me om en zie mijn personal stalker again. 'Wil je zo graag naar de koeien?'

Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, maar zullen we vanavond samen iets leuks doen. Het is toch weekend dus ja.' Ik knik. 'Is goed, maar was dat de reden dat je me stalkte vanochend?' Ik grijns.

'Uh nee, maar ik ga nu. Ik app je nog wel.' Vervolgens loopt hij weg voor ik nog iets kan antwoorden. 'Oké doei,' mompel ik terwijl ik naar de auto van Niall loop.

Ik stap langzaam in. 'Zullen we naar de Mac?' Ik kijk Niall vragend aan. Elke keer als Niall mij ophaalt gaan we eten halen. Dat hebben we ooit eens afgesproken en nu is het gewoon een traditie geworden.

'Ja, let's go to the Mac.' Ik grinnik terwijl Niall de radio aanzet. Ed Sheeran zijn stem vult de auto en we zingen luid, en extra vals, mee. Het is gewoon leuk om express vals te zingen.

Zodra we bij de Mac komen bestellen we kilo's aan kipnuggets. Het is zelfs zoveel dat we het niet eens opkrijgen in de tijd dat we thuis zijn. En dat is geen goed teken, want dat betekent dat we moeten delen.

'Dat wordt omrijden,' mompelt Niall terwijl hij naar ons voedselvoorraad kijkt. Ik grinnik en knik. 'Zullen we een wedstrijdje doen over dat wie het meeste opeet dat diegene dan wint?' Ik kijk Niall aan.

'Ja en de winnaar die mag dan de zak snoep hebben die Liam heeft gekocht.' Ik glimlach. 'Deal.' Zo snel als ik kan begin ik met eten.

Als twee hamsters zitten we in de auto. 'Iwk kwanj nijet mehr prathiden,' lach ik met mijn mond vol. Niall grinnikt. 'What sei jew?' Niall doet zijn hand voor zijn mind om ervoor te zorgen dat de auto zometeen niet onder de kipnuggets zit.

'Laat maar,' zeg ik zodra mijn mond een beetje leger is. Zodra we het op hebben kijken we elkaar aan. 'Heb jij geteld?' Niall kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. 'Nope jij?' Niall schiet in de lach. 'Nee.' Ik begin met lachen. 'Oké uhm tja er is één ding dat zeker is en dat is dat ik nu vol zit en geen eten meer hoef.'

~~~~~♡~~~~~

UPDATEE WHIHOOW

Er zijn al enorm veel reacties geplaatst vanwege de winactie! Ik heb nog niet alles kunnen lezen, maar als je nog mee wilt doen, check dan het vorige hoofdstuk!

~xx~