Living My Own Life (Voltooid)

41. Kamer

*Ik wil je zo niet zien*

Simara

'Wel ik wou vragen of ik in een andere kamer zou kunnen' vraag ik en zet mijn liefste glimlach op. 'Oei, daarvoor moet ik toch eens kijken hoor' zegt ze en klikt wat aan op de computer.

Ze blijft maar klikken en haar gezicht voorspelt niet veels goed. Ik bijt op mijn lippen en kruis mijn vingers. Kom op het moet wel.

'Ja, ik zie dat er nog een kamer vrij is, maar dan zit je wel alleen' zegt ze en kijkt me aan. 'Maakt niet uit, ik neem die' zeg ik beslist.

'Goed, hier je sleutel en breng dan de sleutel van je vorige kamer dan terug' zegt ze en rommelt in een la.

Ik knik en neem de sleutel aan. 'Bedankt' zeg ik dankbaar en stap vervolgens weg. Ik kijk welke kamer het is en zie dat het wel nog steeds op de zelfde verdieping is maar wel ver uit elkaar.

Ik stap naar de juiste verdieping en kom tot de conclusie dat ik helemaal aan het einde van de gang zit, perfect.

Ik open de deur en kom in een soort gelijke kamer terecht. Ik bekijk het en knik blij. Nu nog alle spullen naar hier brengen maar voorlopig ga ik niet in die kamer.

Misschien moet ik eerst maar eens Kyle gaan zoeken en zeggen dat ik gewoon bang was, ik geef het niet graag toe, maar ik wil ook niet dat hij boos is op mij.

Ik denk na over waar hij zou kunnen zijn en ik besluit om eerst naar zijn kamer te gaan. Ik ga een verdieping naar beneden en stap naar de juiste deur.

Ik klop drie keer en wacht geduldig tot de deur open word gedaan. 'Ky doe eens open' hoor ik Taylor roepen waardoor ik zacht moet grinniken.

Ik hoor hem diep zuchten en naar de deur sloffen, verveeld opent hij de deur en als hij mij ziet wilt hij meteen de deur sluiten.

Gauw zet ik er mijn voeten tussen en trek een pijnlijk gezicht. In films ziet het er wel cool uit. 'Wat?' snauwt hij als hij doorheeft dat ik niet zomaar weg ga gaan.

'We moeten praten' zeg ik en duw hem de kamer in. Ik ga zelf ook de kamer in en sluit de deur. Hij gromt wat maar gaat dan op zijn bed zitten.

'Je hebt geen reden om boos te zijn' zeg ik en wijs naar hem. Hij rolt zijn ogen en mept mijn uitgestoken hand weg.

Ik bijt op mijn lip om hem niet aan te vallen en kruis mijn armen. 'Nogmaals, je hebt geen reden om boos te zijn op mij, want ik had een reden om dat te doen' zeg ik.

'Snap je het dan niet?' zegt hij en staat op om vervolgens door de kamer te ijsberen. 'Blijkbaar niet, jij was diegene die zei dat ik het niet begreep en toen weg stapte hoor' zeg ik verontwaardigd.

Verwoed schud hij zijn hoofd. 'Nee, ik ugh je snapt het niet' zegt hij boos. 'Nu niet boos beginnen doen' zeg ik nu ook boos.

Hij grijpt me bij mijn schouders en duwt me tegen de muur. 'Je snapt het niet' zegt hij kalm en schud zijn hoofd.

'Leg het mij dan uit' sis ik. Zijn gezicht komt gevaarlijk dichtbij en hij knijpt kort in mijn schouders. 'Ik wil je zo niet zien' zegt hij fluisterend.

'Waarom reageerde je dan zo' fluister ik terug. 'Wat je gedaan hebt was dom' zeg hij dan. Ik duw hem van me af.

'Wie snapt het hier nu niet?' roep ik en been naar de deur. Met een zwaai maak ik de deur open en ik zie hoe hij ook op me afstapt.

'Wil je de reden weten? Ja? Ik was bang' zeg ik en gooi de deur dicht en ren de gang uit. Ik ga weer naar het secretariaat en breng de sleutel van mijn vorige kamer terug.

Ik besluit toch naar mijn oude kamer te gaan voor mijn spullen en hoop gewoon dat ze er niet zijn. Ik klop eens maar hoor niets. 

Ik open voorzichtig de deur en zie tot mijn grote opluchting dat er niemand is. Ik pak mijn koffer en leg mijn stapel kleren er in.

Zo ga ik verder dat ik alles in 1 keer kan meenemen dat is du niet meer moet terugkomen. Ik kijk alles nog eens goed na en zie dat ik alles mee heb.

Ik sluit de deur achter mij en begeef me naar mijn nieuwe kamer.

Ik geef alles een plaats en schuif de bedden tegen elkaar. Dus nu heb ik eigenlijk een tweepersoonsbed.

Ik pak mijn gsm erbij en stuur een berichtje naar Noud, ik mis hem echt. Ik heb zijn knuffels nodig.

Ik zucht en iemand klopt op mijn deur. Wie is dat?

-----
Ja wie zou het kunnen zijn?