Living My Own Life (Voltooid)

42. Ruzie

*Het spijt me*

Simara

Ik frons mijn wenkbrauwen, buiten die vrouw van het secretariaat weet niemand dat ik hier nu zit. Ik sta recht en ga naar de deur.

Ik open de deur en tot mijn aller  grootste verbazing staat Daphne voor mijn deur. 'Wat moet je' zeg ik nors.

'Ik moest naar hier komen verhuizen' zegt ze verveeld. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. 'Nee dat gaat niet gebeuren' zeg ik beslist. Dan kon ik even goed bij Emelie op de kamer blijven slapen.

'Toch moet het' zegt ze en haalt haar schouders op. Hier klopt iets niet, als ze wist dat ze bij mij op de kamer moest slapen zou ze wel anders reageren.

Ze zou er alles aan doen zodat het niet zou gebeuren. Ik grijns lichtjes maar hou al vlug mijn gezicht in de plooi.

'Nou ja kom binnen dan' zeg ik en open de deur meer voor haar. Ze pakt haar koffer en stuurt me een gemene blik, maar iets daarvan is toch onzeker.

'De bedden blijven zo staan of het moet zijn dat jij het alleen gaat verplaatsen' zeg ik en kruis mijn armen. ZE zou dat nooit doen, anders zou haar nageltje breken.

Ze rolt haar ogen en zet haar koffer tegen de muur. 'Zou je niet uitpakken' vraag ik zogenaamd lief en trek uitdagend mijn wenkbrauw op.

'Nee' kat ze en schuift ongemakkelijk heen en weer. Ik zucht. 'Ik weet wel dat je hier niet moet komen slapen' zeg ik uiteindelijk. Meteen kijkt ze me scherp aan en knippert enkele keren met haar ogen.

'Wel' snauwt ze. Om zo intimiderend mogelijk over te komen stap ik wat dichter naar haar toe. 'Hoe weet jij dat ik hierheen verhuist ben' zeg ik kalm en kijk recht in haar ogen.

Ze word zichtbaar nerveus. Ik laat mijn knokkels kraken wat haar doet opstaan. 'Oké ik had je afgeluisterd' roept ze dan.

'Vuile bitch' zeg ik en kijk haar boos aan. 'Ga nu maar weg' zeg ik en wijs naar de deur. Als een echte bitch pakt ze haar koffer die waarschijnlijk leeg is.

Maar nog voor ze de deur bereikt struikelt ze over mijn schoen die daar nog lag. Beschaamd krabbelt ze omhoog terwijl ik haar uitlach.

'Je gaat hier spijt van krijgen' sist ze en dan is ze weg. Nog na lachend veeg ik een kleine traan weg en sluit de deur.

Wat wou ze hier zelfs mee bereiken? Ik plof neer op mijn bed en luister wat muziek. Ik neurie zacht enkele liedjes mee tot er weer op mijn deur word geklopt, maar deze keer harder.

Ik zet mijn muziek af en open fronsend de deur waar ik een boze Kyle zie. Ik wil net zoals hem de deur toe doen maar hij is me veel eerder voor.

Ruw opent hij de deur en duwt me letterlijk achteruit. 'Wat?' zeg ik verward. Hij sluit de deur met een klap en komt op me af. 

Zoals de vorige keer duwt hij mij tegen muur maar deze keer harder. 'Wat doe je?' roep ik verschrikt.

'Jij vuile vieze bitch' sist hij kwaad. 'Wat heb ik nu weer gedaan?' zeg ik en probeer hem van me af te duwen maar zijn greep op mijn schouders is te hard.

'Nu doen alsof je van niets weet?' zegt hij spottend. 'Ik weet echt helemaal van niets' roep ik in zijn gezicht.

Hij verstevigd zijn grip nog iets meer en ik trek een pijnlijk gezicht. 'Laat me los, je doet me pijn' zeg ik.

'Zeg dan eerst waarom je dat gedaan hebt' roept hij. 'Zeg me dan eerst wat ik heb gedaan, ik weet van niets' zeg ik gefrustreerd.

Zijn gezicht staat nu echt wel woest. 'Waarom heb jij Daphne geslaan' vraagt hij. Mijn mond valt open, bedoeld ze hier mee dat ik er spijt van zou krijgen.

'Ik heb haar helemaal niet geslaan' zeg ik verontwaardigd. 'Jawel, ze is het me komen zeggen en ze huilde' zegt hij.

'Waar heb ik haar dan geslaan?' vraag ik. 'Haar gezicht' antwoord hij. 'Heb je een rode plek gezien?' vraag ik kalm. Hij fronst zijn wenkbrauwen en schud dan traag zijn hoofd.

'Kun je me dan nu loslaten?' vraag ik en meteen laat hij me los. Pijnlijk wrijf ik over mijn schouders. 'Ugh ik weet het niet meer' zegt hij gefrustreerd.

'Zie je niet wat ze probeert te doen?' zeg ik tegen hem. Hij schud zijn hoofd. Ze probeert onze vriendschap te eindigen omdat ik zo goed met je overeen kom' zeg ik.

'Daarom zegt ze dat ik haar geslaan heb, wat helemaal niet waar is' zeg ik en hij kijkt me schuldig aan. 

'Het spijt me' hoor ik hem zacht zeggen. Ik grinnik sarcastisch. 'En het spijt me ook van dat gedoe met Alex' zegt hij nog steeds schuldig.

Ik haal mijn schouders op. Moet ik hem nu meteen vergeven? Of zou ik hem eerst laten afzien?

-----

Laat maar weten wat ze moet  doen!!