Living My Own Life (Voltooid)

34. Emelie En Robin

*Het is uit*

Simara

Ik wacht op de harde klap die gaat komen en uit reflex knijp ik mijn ogen dicht. Als ik nog steeds niets voel open ik ze voorzichtig.

En wat ik dan zie verbaasd me eigenlijk wel. Tjorven houd stevig haar pols vast en kijkt haar kwaad aan. 'Doe maar niet' sist hij en gooit haar arm weg.

Meteen pakt ze haar pols en stormt weg. Nog steeds verbaasd dat Tjorven haar tegenhield kijk ik voor me uit.

Hij zwaait met zijn hand heen en weer waardoor ik ontwaak uit mijn trance. 'Is alles wel oké?' Vraagt hij bezorgd.

'Ja.. euhm bedankt' stotter ik zwakjes. Hij glimlacht breed, 'bitches horen geen leuke meiden te slaan' zegt hij schouderophalend en stapt dan weg.

Nu ben ik nog verwarder. Waarom zegt hij nu zoiets? Waarom is hij plots zo lief. Anders was hij ook wel lief, maar irritant grotendeels.

'Hee Sim, kom we mogen al naar het volgende lokaal gaan' zegt Kyle die plots naast me staat. 'Huh? Oh ja' zeg ik en stap naar de deur.

'Alles goed? Je kijkt zo onbegrijpend' zeg Kyle waarop ik knik. 'Ja hoor, niets aan het handje' zeg ik en kijk vlug op mijn gsm waar we nu les hebben.

'Kom we hebben aardrijkskunde' zeg ik en trek hem mee aan zijn arm. We komen als één van de laatste toe en van Daphne is geen spoor te zien. Goed dat.

We gaan in het midden zitten aangezien er nergens anders plaats is om met zen tweeën te zitten.

Ik haal mijn werkboek boven en zak wat meer onderuit. 'Zeg heb je vanavond iets te doen' vraagt hij heel erg zacht.

Ik moest zelfs doen om hem te verstaan. 'Nee hoezo' fluister ik terug. 'Wil je dan met mij en Tay mee naar buiten na 22 uur' zegt hij weer heel erg zacht en grijns uitdagend.

'Tuurlijk, waarom niet?' Vraag ik vrolijk terwijl hij zijn wenkbrauw optrekt. 'Je bent de eerste die vrijwillig meegaat' grinnikt hij met een beetje verbazing.

'Dat geeft je toch een spannend gevoel' zeg ik een beetje opgetogen. Hij knikt kleintjes met een flauwe glimlach.

'We spreken straks wel verder af' zeg ik en schrijf de aantekeningen over. Ja mijn punten moeten wel een beetje goed blijven.

Al snel ik het middagpauze en zit ik aan een tafeltje met Kyle en Taylor. 'Zeker weten dat je wel mee durft' vraagt Taylor geheimzinnig.

In rol mijn ogen. 'Duh ik ben geen mietje' zeg ik arrogant maar moet niet veel later lachen.

'Goed. We spreken om 22u10 aan de eerste bank buiten af' stelt Kyle meer voor. We knikken instemmend en ik ga alvast naar mijn kluisje.

Ik wandel op een traag tempo en kijk een beetje rond tot ik op een gespierde borstkas bots.

Ik kan mijn evenwicht nog houden en zeg snel 'sorry'. 'Maakt niet uit' zegt iemand zachtjes.

Ik kijk op en herken hem nu pas. 'Robin is het niet? Vriendje van Emelie' vraag en zeg ik.

Als ik vriendje van Emelie zeg schiet een verdrietige blik over zijn gezicht. 'Ja ik ben Robin en ik was het vriendje van Emelie' zegt hij gebroken.

'Nee. Waarom is het uit?' Vraag ik geschrokken en stap kleintjes naar voor, een teken dat hij me moet volgen wat hij ook doet.

Hij haalt zijn schouders op. 'In de pauze kwam ze plots naar me toe en zei gewoon : het is uit'.

Mijn mond valt open. Waarom doet ze zoiets? En waarom zo grof. 'Het spijt me voor je' zeg ik zacht. Hij schud zijn hoofd. 'Het is wel oké' mompelt hij een beetje.

Onwillekeurig vliegen de woorden van Taylor in mijn hoofd. Zou ze echt zo een bitch zijn dan.

'Ze is je niet waar Robin. Je gaat iemand vinden die zoveel beter voor je is' spreek ik hem toe en hij kijkt me dankbaar aan.

En daarmee laat ik het onderwerp vallen, maar dat wil niet zeggen dat ik Emelie er niet over ga aanspreken. Zoiets doe je niet, niet op zo een manier.

----
Kort I know, maar ik had zin om nog iets te posten hehe. Ik heb net dit hoofdstuk in elkaar geflanst dus het is nogal brak haha.