Living My Own Life (Voltooid)

52. Amber

*Hier, de sleutel van je kamer*

Simara

Het is nu twee weken verder. Ik ben elk weekend al gekomen. Van de eerste minuut tot de laatste minuut ben ik bij hem gebleven.

Momenteel ben ik door de gangen van het ziekenhuis aan het stappen, ik ben net iets gaan eten. Niet dat het me gesmaakt heeft.

Ik open de deur en ik zie dat dokter Blom bij zijn bed staat. 'Aah Simara, ik heb goed nieuws' zegt hij vrolijk.

Ik stap naar hem toe en kijk hem afwachtend aan. 'We gaan kijken of hij uit zijn coma kan komen' meteen beginnen mijn ogen te glimmen.

Kan Noud me dan eindelijk weer vasthouden? Ik ga zitten en de dokter spuit iets in een draad en kijkt me dan aan.

'Binnen nu en een uur kan hij wakker worden' zegt hij en verlaat de kamer. Ik glimlach en pak zijn hand vast.

'Word maar vlug wakker' zeg ik zacht en knijp zachtjes in zijn hand.

Zo geduldig mogelijk wacht ik tot hij eindelijk zijn ogen gaat open open doen. Zuchtend leg ik mijn hoofd naast zijn arm.

Ik sluit mijn ogen en luister naar zijn ademhaling. Een paar dagen geleden is hij van de ademhalingsmachine afgehaald.

Een klein kneepje voel ik in hand. Meteen veer ik op. 'Noud?' Stamel ik en weer voel ik een kneepje in mijn hand.

Hoopvol kijk ik hem aan en ik zie hoe zijn oogleden beginnen te trillen. Langzaam maar zeker gaan zijn ogen open.

'Noud' zeg ik en ongewild begin ik te huilen. Hij wilt iets zeggen maar er komt enkel een schor geluid uit.

'Wacht ik neem wat te drinken' zeg ik gehaast en schenk een glas water in. Ik breng het glas naar zijn lippen en ik ondersteun zijn hoofd een beetje.

'Dankje' zegt hij nog steeds een beetje schor. Ik glimlach enkel,ik ben zo blij dat hij wakker is.

'Hee' zegt hij zacht. 'Hee' zeg ik ook zacht terug. 'Wat was er gebeurd' zegt hij en sluit zijn ogen weer, hij moet vast nog erg vermoeid zijn.

'Je werd aangereden toen je met je fiets naar werk ging' zeg ik wat ik heb gehoord. 'Oh' brengt hij uit er zachtjes uit.

'Hoelang heb ik hier gelegen dan?' vraagt hij vervolgens en opent zijn ogen om me aan te kunnen kijken.

'Iets meer dan 2 weken'  zeg ik. Hij glimlacht triest en pakt mijn hand vast.

#

Zuchtend wacht ik op de trein, we hebben nog veel gepraat maar na een tijdje was hij in slaap gevallen. Dan was het echt tijd dat ik moest vertrekken naar het station.

Als de trein komt neem ik weer plaats in een vier zit. Na een tijdje zie ik de bekende haren van iemand. 

'Amber' roep ik door bijna de hele rijd maar dat kan me niet echt schelen. 'Simara' zegt ze en komt op me afgestapt. 

We geven elkaar een korte knuffel en dan neemt ze plaats tegen over me. 'Ga je vandaag naar de kostschool of kom je pas morgenvroeg' vraag ik en kijk haar aan.

'Nee ik ga vandaag zodat ik voor morgen alles al heb' zegt ze en knik glimlachend. 'We gaan ervoor zorgen dat je bij moet' zeg ik grijnzend. 

Ze grijnst ook en dan schieten we in de lach. Ik hoop dat ik nu eens een echte vriendin heb gevonden.

Als we er zijn stappen we uit en sleurt ze haar koffer achter haar aan. Ik houd de deur voor open en ze stapt binnen.

We gaan naar de vrouw van het secretariaat en ze meld haar aan. 'Goed, hier de sleutel van je kamer' zegt ze en werpt me een knipoog.

Ik moet weer grijnzen en kijk naar de nummer dat er op staat. Yes ze slaapt bij mij op de kamer. Ik werp haar een grote glimlach en trekt haar mee. 

We gaan al de trappen op en stappen naar het einde van de gang. 'Hier is onze kamer' zeg ik blij en open de deur.

Nieuwsgierig kijkt ze rond. 'Waw het is hier echt gezellig' zegt ze verwonderd. 'Ja ik heb mijn best gedaan' lach ik en doe de deur weer dicht.

Ze zet haar koffer in een hoek en ploft op het bed dat voor haar is. 'Vertel me eens wat, zoals hoe het hier in elkaar zit en de mensen zelf.' zeg ze en kijkt me aan.

'Oeh, ben je daar wel klaar voor' grinnik ik en plof op mijn bed. 'Ja zeker' zegt ze. We gaan comfortabel liggen en dan begin ik met alles te vertellen.

------

Het boek begint echt te korten oeoeoeoe 

Ik moet eerst nog wat dingetjes doen hier thuis en dan ga ik weer verder schrijven!