Living My Own Life (Voltooid)

Epiloog

*Sukkektje*

Simara

Ik rits mijn jas weg en met een betraand gezicht sluit ik de deur. 

We zijn al 10 jaar verder. Ik ben al 27 jaar en ik mocht sinds vorig jaar mij de vrouw noemen van Tjorven die nu 28 jaar is. 

Ik pak het kleine handje vast van Vincent en Tjorven slaat een arm om me heen. Vincent is ons zoontje van 2 jaar.

Ik zet hem in de auto en klik zijn gordel vast, vervolgens stap ik in de auto en doe mijn gordel om. 'Kom hier schat' zegt hij en trekt me in een knuffel.

De tranen stromen sneller over mijn wangen. 'Alles komt goed' sust hij mij. Ik schud mijn hoofd. 'Waarom hem?' huil ik en we maken ons los uit de knuffel.

Hij start de auto en pakt mijn hand vast. 'Het is God die het beslist heeft, het was het beste voor hem' zegt hij en de tranen staan bij hem ook al hoog.

We beginnen te rijden en na een kwartiertje zijn we er al. Meteen zie ik Amber, Kyle, Ace en Bjarne. Allemaal huilen ze. Amber heeft haar dochtertje Alyssa op haar heup.

Ik geef ze allemaal een knuffel en veeg mijn tranen weg, maar veel zin heeft het niet want er komen meteen nieuwe.

Niet veel later komt Noud met zijn vriendin Mila op ons af. Meteen geef ik hem een knuffel en stromen de tranen weer over mijn wangen.

Hij wrijft over mijn rug en knuffelt me stevig terug. 

We gaan naar binnen en nemen dan plaats op de stoelen. Na een kleine tien minuten begint de priester te spreken.

'Vandaag zij we met zen alle bijeen gekomen om afscheid te nemen van Taylor Miree, hij had longkanker en heeft gevecht voor zijn leven. Helaas was het gevecht sterker dan hem en besloot God om hem naar boven te laten komen' zegt hij en de tranen willen maar niet stoppen.

Zo praat hij nog verder en later komt er een voorstelling met allemaal foto's van hem. Er staan selfies van hem op en groepsfoto's.

De laatste foto is een groepsfoto waar we met zen allen opstaan. Ik, Tjorven, Taylor, Kyle, Amber, Ace en Bjarne.

Ik kan me die dag nog zo goed herinneren. We hadden besloten om met zen alle naar de zee te gaan. Een week voor zijn uitslag kwam.

We hadden ons ze goed geamuseerd. Vele herinneringen zullen voor altijd in mijn hart blijven. 

We staan op en geven een laatste groet een Taylor. 'Het gaat je goed' zeg ik zonder geluid tegen de urne waar zijn as in zit.

We gaan naar buiten en ik neem afscheid van iedereen omdat we meteen naar huis gaan. Als we thuis zijn nestel ik me tegen Tjorven aan en zit Vincent tussen ons in.

Ik draai mijn gezicht naar mijn man en hij doet hetzelfde. Hij drukt zijn lippen op de mijne en legt dan onze voorhoofden tegen elkaar.

'Geniet van het leven Mara, zoals je kan zien kunnen er erge dingen gebeurden maar dat is een teken dat we door moeten gaan en moeten genieten van alle dingen' zegt hij en ik knik.

Hij heeft gelijk maar alsnog vind ik het moeilijk. We gaan die dag vroeg slapen en laat ik voor de laatste keren al mijn tranen vloeien en denk aan alle leuke dingen terug.

Ik gil heel luid. 'Tat verdomme doe dat weg' roep ik gillend. Lachend houd hij de spin nog wat dichter bij mijn gezicht waardoor ik nog harder gil. Hij laat de spin meteen weer vrij die hoogstwaarschijnlijk niet meer kan horen door mijn gegil. Hij trekt me recht en knuffelt me dan stevig.

'Nee iets meer naar links' zeg ik en wijs naar Kyle. Hij stapt wat meer naar links en ik knik goedkeurde. Ik stel de timer in en ren naar mijn groepje vrienden. Ik spring in Taylor zijn armen en dan hoor je een klik. Lachend laat ik met vallen en ren naar de camera toe. Iedereen heeft zo een grote glimlach op zijn gezicht. Trots laat ik de foto aan iedereen zien.

'Hee kleintje' zegt Taylor zacht en wrijft over de kaak van mijn klein wondertje. 'Nonkel Tay is hier' zegt hij in een baby-stemmetje waardoor ik zachtjes moet lachen. 'Ik word de beste nonkel van allemaal' zegt hij trots en kijk met glimmende ogen naar Vincent.

'Shit Simara, gaat het wel goed' hoor ik de bezorgde stem van Taylor zeggen. 'Ja' breng ik uit en knijp mijn ogen dicht om daarna in de lach te schieten. Ik was namelijk op de grond geflikkerd omdat ik over een verfpot stuikte. Ik wou graag Tjorven verrassen door onze kamer te verven terwijl hij gaan werken is. Hij moet ook lachen en helpt me omhoog. 'Sukkeltje' zegt hij nog.

Nog veel meer herinneringen komen boven en ik sluit glimlachend mijn ogen. Ik ben enorm blij dat ik al die fantastische herinneringen heb met hem.

En ik ben ook nog steeds gelukkig met Tjorven, we hebben onze ups en downs maar we komen er altijd samen uit wat onze band nog sterker maakt.